Etyka rozwoju
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Etyka rozwoju – teoria ukazująca normatywny wymiar rozwoju człowieka jako osoby, w którym podstawowymi założeniami są tezy o moralnym bytowaniu człowieka i osobowości etycznej, a także to, że osoba ludzka jest istotą integralną oraz bytem społecznym, bytem wartościującym i oceniającym oraz doskonalącym się[1].
Podstawowym pojęciem etyki rozwoju jest osobowość etyczna, rozumiana jako "taki stan rozwoju władz poznawczych i wolitywnych człowieka, który pozwala w sposób trwały dążyć do własnej doskonałości moralnej"[2], co oznacza zdolność człowieka do własnego rozwoju moralnego i etycznego w myśl wyznawanych wartości[3][4] (zob. aksjologia[uwaga 1]).
Uwagi
- zob. cytaty z frazą „wartości człowieka”, m.in.[5]:
- Kartezjusz: „Nie być użytecznym dla nikogo świadczy o braku wartości”.
- Jan Paweł II: „Historia uczy, że demokracja bez wartości łatwo się przemienia w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm.”
- Józef Tischner: „Tak jak prawda jest dla człowieka kluczem do świata, tak wolność jest kluczem, który wartości otwiera drogę w głąb człowieka.”
- Stefan Wyszyński: „Ludzie ratują wartość pieniądza, ale nie umieją ratować wartości życia.”
- Henning von Tresckow: „O wartości moralnej człowieka świadczy w ostatecznym rozrachunku gotowość oddania życia za przekonania.”
- Carl Gustav Jung: „Wartość człowieka ostatecznie nigdy nie wyraża się w stosunku do drugiego człowieka, tylko w stosunku do siebie samego. Dlatego też nigdy nie powinniśmy uzależniać naszego poczucia własnej wartości albo też poczucia własnej godności od innych ludzi, bez względu na to, jak cierpielibyśmy z tego powodu.”
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.