![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e1/Digregorio_braves.jpg/640px-Digregorio_braves.jpg&w=640&q=50)
Ernie DiGregorio
amerykański koszykarz / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ernest "Ernie" DiGregorio (ur. 15 stycznia 1951 w North Providence) – amerykański koszykarz włoskiego pochodzenia, występujący na pozycji rozgrywającego, debiutant roku NBA z 1974[1].
![]() | ||||||||||||||
15, 7 | ||||||||||||||
rozgrywający | ||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
15 stycznia 1951 | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
183 cm | |||||||||||||
Masa ciała |
82 kg | |||||||||||||
Kariera | ||||||||||||||
Aktywność |
1973–1978 | |||||||||||||
Szkoła średnia |
North Providence (North Providence, Rhode Island) | |||||||||||||
College |
Providence (1970–1973) | |||||||||||||
Draft |
1973, numer: 3 | |||||||||||||
|
Zasłynął z podań za plecami podczas występów na uczelni Providence. Trzykrotnie wybierano go MVP zespołu[2]. Wspólnie z Marvinem Barnesem poprowadzili zespół do Final Four NCAA w 1973. DiGregorio został wtedy zaliczony do I składu All-American[3].
Po ukończeniu uczelni przystąpił do draftu NBA. Został w nim wybrany z numerem 3 przez Buffalo Braves. Jako debiutant notował średnio 15,2 punktu, 8,2 asysty i 2,7 zbiórki[4]. W kategorii asyst oraz skuteczności rzutów wolnych (90,2%) został liderem NBA[4]. W drugiej ze wspomnianych statystyk został też rekordzistą NBA, w kategorii graczy debiutujących w lidze[5]. Został uznany za debiutanta roku, zaliczono go również do NBA All-Rookie Team. Ustanowił także rekord NBA, notując jako debiutant aż 25 asyst w jednym spotkaniu[4]. Rezultat ten jest nadal aktualnym rekordem, współdzielonym od 1987 roku z Nate'm McMillanem.
Podczas rozgrywek 1976/77 został po raz drugi w karierze liderem NBA w skuteczności rzutów wolnych - 94,5%, ustanawiającym tym samym nowy rekord ligi[6].
Po rozegraniu zaledwie 27 spotkań sezonu 1977/78 DiGregorio został sprzedany do Los Angeles Lakers. W ich barwach rozegrał zaledwie 25 spotkań, po czym został zwolniony[4]. Jeszcze w trakcie tych samych rozgrywek podpisał jako wolny agent umowę z Boston Celtics. Do końca rozgrywek występował jednak wyłącznie podczas sparingów zespołu. po tym epizodzie już nigdy więcej nie pojawił się na parkietach NBA. Karierę zakończył jednak oficjalnie dopiero w 1981 roku.
W 1999 roku został wybrany do - National Italian American Sports Hall of Fame[2].