Dynastia Antoninów
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Antoninowie – to dynastia panująca w latach 96–192 w cesarstwie rzymskim. Panowali zwykle w wyniku adopcji przez swojego poprzednika. Na panowanie tej dynastii przypada apogeum potęgi Rzymu, który objął swoim panowaniem tak dalekie terytoria jak Dacja (dzisiejsza Rumunia), Mezopotamia i Armenia.
Do dynastii tej należeli:
- Nerwa (96–98 r. n.e.)
- Trajan (98–117 r. n.e.)
- Hadrian (117–138 r. n.e.)
- Antoninus Pius (138–161 r. n.e.)
- Marek Aureliusz (161–180 r. n.e.)
- Werus (161–169 r. n.e.)
- Kommodus (177–192 r. n.e.)
Czas panowania dynastii Antoninów często nazywa się tzw. „złotym wiekiem cesarstwa”[1]. Zakończył się on na panowaniu syna Marka Aureliusza – Kommodusa. Pierwszych pięciu władców tej dynastii to tzw. dobrzy cesarze.