Dialekt wschodniohercegowiński
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dialekt wschodniohercegowiński[1] (serb.-chorw. istočnohercegovački dijalekt, istočnohercegovačko-krajiški dijalekt[2]) – dialekt sztokawski należący do grupy nowosztokawskich[2], używany w środkowej i wschodniej Hercegowinie aż po dolny bieg Neretwy, we wschodniej Bośni, zachodniej Serbii aż po Kraljevo i w północno-zachodniej Czarnogórze. Oprócz tego, na skutek migracji ludności w okresie osmańskim, użytkownikami dialektu wschodniohercegowińskiego są też mieszkańcy Slawonii i Baranii i terenów na zachód od rzeki Bośni[1].
Na dialekcie wschodniohercegowińskim oparto literacki język serbsko-chorwacki, a później też narodowe standardy bośniacki, czarnogórski, chorwacki oraz serbski. Szczególny wpływ miała gwara dubrownicka, która jeszcze w XVI wieku stała się podstawą języka literackiego kancelarii dubrownickiej[3].