Chicago Sting

Chicago Sting – amerykański klub piłkarski z Chicago, w stanie Illinois. Drużyna występowała w lidze NASL (1975–84) i MISL (1982–83 i 1984–88), a jego domowymi obiektami były: Soldier Field (1975–1976), Wrigley Field (1977–1984) i Comiskey Park (1980–1985), a obiektami domowymi halowego zespołu były: Chicago Stadium (1980–1988) i Rosemont Horizon (1984–1988). Zespół istniał w latach 1974–1988.

Chicago Sting

Przydomek	The Sting, Der Sting
Barwy	żółto-czarne
Data założenia	1974
Data rozwiązania	1988
Liga	NASL (1975–84) MISL (1982–83, 1984–88)
Państwo	Stany Zjednoczone
Adres	Chicago Illinois Stany Zjednoczone
Stadion	Stadiony: Soldier Field (1975–1976) - 55,000 Wrigley Field (1977–1984) - 37,000 Comiskey Park (1980–1985) - 45,000 Hale: Chicago Stadium (1980–1988) - 18,472 Rosemont Horizon (1984–1988) - 16,143
Właściciel	Lee Stern
Stroje domowe Stroje wyjazdowe

Historia

Klub został założony w 1974 roku przez Lee Sterna, który starał się o to, by liga NASL była jedną z najważniejszych lig sportowych w Chicago. Wkrótce Lee Stern wybrał pierwszego trenera w historii klubu - Billa Foulksa, byłego obrońcy Manchesteru United.

Bill Foulkes zbudował zespół składający się w większości z brytyjskich piłkarzy (10 w sezonie 1975, 11 w sezonie 1976 i 1977), w tym Gordona Hilla - piłkarza Manchesteru United, 6-krotnego reprezentanta Anglii. W pierwszym sezonie na mecze zespołu przychodziło średnio 4,330 widzów, choć blisko 14,000 widzów oglądało mecz towarzyski swojej drużyny z reprezentacji Polski (skład z Mundialu 1974 (0:1) dnia 3 lipca 1975 roku^[1].

W sezonie 1976 do zespołu dołączyli: polski napastnik Janusz Kowalik - król strzelców NASL w sezonie 1968 w barwach Chicago Mustangs oraz Brytyjczycy (John James (z Tranmere Rovers), John Lowey (z młodzieżówki Manchesteru United), Lammie Robertson (z Exeter City) i Alan Waldron (Bolton Wanderers i Blackpool F.C.).

Przełomowym sezonem Chicago Sting okazał się sezon 1981, w którym zespół zdobył mistrzostwo ligi oraz mistrzostwo sezonu zasadniczego, a halowa drużyna Chicago Sting zdobyła wicemistrzostwo halowej ligi NASL oraz mistrzostwo sezonu zasadniczego, a Karl-Heinz Granitza z 42 golami został królem strzelców tych rozgrywek. Drugie mistrzostwo ligi NASL drużyna zdobyła w sezonie 1984 - ostatnim sezonie ligi NASL.

Po upadku ligi NASL w 1984 roku drużyna Chicago Sting występowała już tylko wyłącznie w halowych rozgrywkach MISL. Podczas sezonu 1987/1988 klub zmagał się z problemami finansowymi, a właściciele klubu rozważali możliwość przeniesienia siedziby do Denver^[2].

Kilka tygodni po zakończeniu rozgrywek MISL właściciel klubu Lee Stern ogłosił wycofanie Chicago Sting z ligi, powołując się na niską frekwencję na ich meczach, problemy ze znalezieniem inwestorów i obawy, że liga była na skraju załamania^[3]. Jeszcze tego samego tygodnia FIFA przyznała Stanom Zjednoczonym prawo organizacji Mundialu 1994, wtedy Lee Stern stwierdził: "Piłka nożna wróci. Wraz ze zbliżającym się do kraju Mundialem, odsetki będą wysokie. Sting będzie w jakiś sposób zaangażowane w organizację tej imprezy"^[4]. Wkrótce klub został rozwiązany.

Osiągnięcia

NASL Mistrz NASL: 1981, 1984 Mistrz sezonu zasadniczego: 1981 Halowe NASL Halowy wicemistrz NASL: 1981 Mistrz sezonu zasadniczego: 1981 Nagrody indywidualne Król strzelców Halowego NASL Karl-Heinz Granitza - 1981 Trener Roku NASL Willy Roy - 1981 Odkrycie Sezonu NASL Kyle Rote Jr. - 1973 Steve Pecher - 1976 MVP Meczu Gwiazd 1984: Karl-Heinz Granitza[5] Jedenastka Sezonu NASL 1975: Gordon Hill 1979: Bruce Wilson 1980: Phil Parkes 1981: Frantz Mathieu, Arno Steffenhagen 1982: Arno Steffenhagen 1983: Pato Margetic 1984: Karl-Heinz Granitza Jedenastka Sezonu Halowego NASL 1982: Karl-Heinz Granitza[6] 1984: Karl-Heinz Granitza, Victor Nogueira[7]

Jedenastka Sezonu MISL 1985: Karl-Heinz Granitza Jedenastka Dublerów NASL 1978: Bruce Wilson 1979: Karl-Heinz Granitza, Arno Steffenhagen 1980: Karl-Heinz Granitza 1981: Karl-Heinz Granitza 1982: Karl-Heinz Granitza, Pato Margetic 1983: Ricardo Alonso, Cho Young-jeung, Karl-Heinz Granitza 1984: Pato Margetic Wyróżnienia NASL 1977: Willie Morgan 1978: Karl-Heinz Granitza, Jorgen Kristensen 1979: Jorgen Kristensen 1980: Frantz Mathieu 1981: Dave Huson, Pato Margetic 1983: Dave Huson Wyróżnienia MISL 1983: Pato Margetic 1985: Gerry Gray 1987: Batata Jedenastka Sezonu Halowego NASL 1975: Ilija Mitic, Mike Renshaw, Ken Cooper Członkowie Galerii Sław Stany Zjednoczone: Rudy Getzinger, Karl-Heinz Granitza, Willy Roy, Lee Stern, Clive Toye, Bruce Wilson Kanada: Tony Chursky, Gerry Gray, Victor Kodelja, John McGrane, Bruce Wilson Halowa piłka nożna: Victor Nogueira

Sezon po sezonie

Sezon	Liga	Bilans meczów	Sezon	Playoff	Śr. frekwencja
1975	NASL	12–10	2.miejsce, Dywizja Środkowa	Nie zakwalifikował się	4,330
1976	NASL	15–9	1.miejsce, Dywizja Północna, Konferencja Amerykańska	Ćwierćfinał	5,801
1977	NASL	10–16	4.miejsce, Dywizja Północna, Konferencja Amerykańska	Nie zakwalifikował się	5,199
1978	NASL	12–18	2.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Amerykańska	Pierwsza runda	4,188
1979	NASL	16–14	2.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Amerykańska	Ćwierćfinał	8,036
1980	NASL	21–11	1.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Amerykańska	Pierwsza runda	11,672
1981	NASL	23–9	1.miejsce, Dywizja Środkowa	Mistrz	12,889
1982	NASL	13–19	4.miejsce, Dywizja Zachodnia	Nie zakwalifikował się	9,377
1983	NASL	15–15	2.miejsce, Dywizja Zachodnia	Ćwierćfinał	10,937
1984	NASL	13–11	1.miejsce, Dywizja Zachodnia	Mistrz	8,376

Halowa NASL

Sezon	Liga	Bilans meczów	Sezon	Playoff	Śr. frekwencja
1976	Halowa NASL	1–1	2.miejsce, Region Midwest	Nie zakwalifikował się	1,700
1980–81	Halowa NASL	13–5	1.miejsce, Dywizja Środkowa	Finalista	6,164
1981–82	Halowa NASL	12–6	1.miejsce, Dywizja Środkowa	First Round	13,322
1982–83	MISL	28–20	3.miejsce, Dywizja Zachodnia	Pierwsza runda	9,201
1983–84	Halowa NASL	20–12	3.miejsce	Półfinał	11,974
1984–85	MISL	28–20	2.miejsce, Dywizja Zachodnia	Pierwsza runda	10,628
1985–86	MISL	23–25	6.miejsce, Dywizja Zachodnia	Nie zakwalifikował się	7,345
1986–87	MISL	23–29	5.miejsce, Dywizja Zachodnia	Nie zakwalifikował się	5,879
1987–88	MISL	24–32	5.miejsce, Dywizja Zachodnia	Nie zakwalifikował się	5,977

Trenerzy

• 1975–1977: Bill Foulkes
• 1977–1986: Willy Roy
• 1978: Malcolm Musgrove
• 1986–1988: Erich Geyer
• 1988: Gary Hindley

Przypisy

1. Archives Chicago Tribune - Poles nip Sting 1-0 before 13,942 fans. pqasb.pqarchiver.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-14)]. (ang.)
2. If Sting Heads West, Halos Could Be Born [dostęp:1988-03-20] (ang.)
3. Sting Quits Misl, But... Stern Says He`ll Retain Name, Explore New Leagues [dostęp:1988-07-09] (ang.)
4. Stern Just Keeps Sting Step Ahead [dostęp:1988-07-10] (ang.)
5. Hey Now, You're An All-Star [dostęp:2009-02-09] (ang.)
6. Rowdies, Sockers Head All-Stars [dostęp:1982-03-31] (ang.)
7. NASL:All-Stars [dostęp:1984-04-10] (ang.)

Linki zewnętrzne

• Chicago Sting na Nasljerseys.com (ang.)
• Chicago Sting na Funwhileitlasted.net (ang.)