Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cécile McLorin Salvant (ur. 28 sierpnia 1989)[1] – amerykańska wokalistka i kompozytorka jazzowa[2][3]. Komponuje muzykę i teksty, które śpiewa w swoim ojczystym języku, po francusku, a także po hiszpańsku. Jest także artystką wizualną – tworzy wielkoformatowe obrazy na tekstyliach, ręczne animacje, rysuje i maluje na papierze, projektuje okładki płyt[1][4].
Podczas Festiwalu w Rudolstadt w 2019 | |
Data i miejsce urodzenia |
28 sierpnia 1989 |
---|---|
Gatunki | |
Wydawnictwo |
Mack Avenue Records, Nonesuch Records |
Strona internetowa |
Cécile Sophie McLorin Salvant urodziła się w Miami na Florydzie. Jej ojciec, Haitańczyk, jest lekarzem, a matka, Francuzka, jest założycielką i dyrektorką francuskiej szkoły w Miami[1]. Naukę gry na fortepianie klasycznym rozpoczęła w wieku pięciu lat, a w wieku ośmiu lat zaczęła śpiewać w Miami Choral Society. Następnie zainteresowała się śpiewem klasycznym i rozpoczęła prywatną naukę. W 2015 roku powiedziała: „Miałam szczęście dorastać w domu, w którym słuchaliśmy wszelkiego rodzaju muzyki. Słuchaliśmy muzyki haitańskiej, hip-hopu, soulu, klasycznego jazzu, muzyki gospel i kubańskiej, żeby wymienić tylko kilka. Kiedy masz do tego dostęp jako dziecko, to po prostu otwiera twój świat”[5].
W 2007 roku zamieszkała we Francji, aby studiować prawo i nauki polityczne na uniwersytecie w Grenoble oraz śpiew klasyczny i barokowy w Konserwatorium Dariusa Milhauda w Aix-en-Provence. Zaczęła szlifować jazz u wykładowcy jazzu Jean Francois Bonnela, z którym nagrała w Paryżu pierwsza płytę Cécile & Jean-François Bonnel Paris Quintet (2010).
Wkrótce potem, w wieku 21 lat, w Stanach Zjednoczonych, wygrała prestiżowy, wokalny konkurs jazzowy Thelonious Monk International Jazz Competition. Nagrodą był kontrakt płytowy z wytwórnią Mack Avenue Records, z którą wydała kolejne dwa albumy. Krytyk The New York Times Ben Ratliff napisał w 2012: „Przed trio prowadzonym przez pianistę Aarona Diehla śpiewa wyraźnie, w pełnym zakresie swych możliwości, od wyraźnego dołu do pełnych i wyraźnych wysokich tonów, używanych oszczędnie [...] Jej głos przepełnia każdą piosenkę, zmieniając ostrożnie tonacje, rozciągając słowa, ale nie skatując; jej twarz wyraża treść, przedstawiając smutek lub spokój, jak aktor w niemym filmie”[6].
Jej główną inspiracją jest Sarah Vaughan, przywołując wspomnienia z dzieciństwa, kiedy wielokrotnie słuchała jej piosenek. Równie silnie inspirują ją Billie Holiday, Bessie Smith i Betty Carter. Swoje brzmienie określa jako jazz, blues, z elementami folku i teatru muzycznego.
Studiowała kompozycję i teorię muzyki w The New School w Greenwich Village[7]. Sukcesywnie występuje w klubach i na festiwalach jazzowych w tym Ronnie Scott's, Newport Jazz Festival, Kennedy Center, Monterey Jazz Festival i Village Vanguard[1][8][9][10]. W Polsce po raz pierwszy pojawiła się na Festiwalu Jazz Jantar w 2015[11].
W 2013 wydała swój drugi album WomanChild, który był nominowany do nagrody Grammy 2014 w kategorii Najlepszy Jazzowy Album Wokalny (Best Vocal Jazz Album). Piosenki na WomanChild to kompozycje autorskie, jak również utwory pochodzące z XIX wieku poddane współczesnej aranżacji. Kryterium wyboru stanowiły jej osobiste doświadczenia życiowe.
We wrześniu 2015 Salvant wydała swój drugi album z Mack Avenue Records, zatytułowany For One to Love. Wiodącym tematem jest siła i niezależność kobiet. Album zawiera pięć autorskich utworów oraz standardy jazzowe. W 2016 roku album zdobył nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy Jazzowy Album Wokalny. Dwa lata później jej trzeci album z Mack Avenue, Dreams and Daggers, zdobył nagrodę Grammy w tej samej kategorii[12].
Koncertowała z big-bendem Jazz at Lincoln Center Orchestra, którego dyrektor muzyczny Wynton Marsalis powiedział: „Raz na pokolenie lub dwa dostajesz takiego piosenkarza”[1].
W 2018 wychodzi jej czwarty, ostatni album wydany w Mack Avenue Records zatytułowany The Window, na którym śpiewa przy akompaniamencie Sulivana Fortnera na fortepianie. W śmiałym, różnorodnym repertuarze wykonuje, poza klasyczną wokalistyką, utwory w stylu francuskiego kabaretu i amerykańskiego musicalu, standardy popowe oraz przejmujące pieśni bluesowe i soulowe[13].
Dwa kolejne albumy wydane w Nonesuch Records to Ghost Song (2022, dystrybucja Warner Bros.) i Mélusine (2023). Ghost Song zaskakuje stylistyczną różnorodnością, mnogością konwencji i technik wokalnych[14]. W Mélusine przywołuje popularną w Europie ludową legendę o Meluzynie. Album zawiera głównie piosenki śpiewane po francusku, ale również po oksytańsku, angielsku oraz w kreolskim haitańskim[15][16].
Jako główna artystka
Współpraca
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.