Buczynowe Czuby
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Buczynowe Czuby (niem. Buchentalhöcker, słow. Bučinové čuby, węg. Bükk-völgyi-tara)[1] – grzebień ostrych turniczek (najwyższa ma ok. 2125 m) w długiej wschodniej grani Świnicy w polskich Tatrach Wysokich, w grupie Buczynowych Turni[2]. Buczynowe Czuby znajdują się pomiędzy Orlą Basztą (rozdziela je Buczynowy Karb i Pościel Jasińskiego) a Przełęczą Nowickiego. Jest to postrzępiony odcinek grani o długości kilkudziesięciu metrów. Najwybitniejsza turniczka położona jest w środkowej części tego odcinka. Turniczka po jej wschodniej stronie tworzy opadającą do Pańszczycy grzędę o szerokości około 100 m w dole i wysokości około 200 m. W linii spadku najwyższej turni znajduje się szeroki żleb, górą rozgałęziający się na kilka ramion. Południowe, trawiasto-skaliste zbocza o wysokości około 120 m opadają do Dolinki Buczynowej[3].
Buczynowe Czuby zaznaczone po prawej – widok z Doliny Pańszczycy | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Pasmo | |||
Wysokość |
ok. 2125 m n.p.m. | ||
49°13′39″N 20°02′15″E | |||
|
Pierwszego przejścia grani dokonali zimą bracia Jan Sokołowski i Stanisław Sokołowski 8 kwietnia 1925 r., zaś latem – Zofia Galicówna i Marzena Skotnicówna 17 lipca 1929 r.[4]
Trawersem poniżej grani prowadzi szlak Orlej Perci, przez jedno z siodełek między turniami przechodzi z jednej strony grani na drugą. Następnie trawersuje Buczynowe Turnie po północnej stronie i wchodzi w jedno z ramion żlebu. Przejście to ubezpieczone jest łańcuchami[5].
- Zejście z Pościeli Jasińskiego na północną stronę Buczynowych Czub
- Widok z Orlej Baszty
- Buczynowe Czuby od południowego wschodu