Brama Prochowa w Pradze

Brama Prochowa^[1] (cz. Prašná brána) – jeden z symboli Pragi. Budowę tej 65 metrowej późnogotyckiej bramy miejskiej rozpoczęto w roku 1475 na zlecenie Władysława II Jagiellończyka. Została wybudowana na fundamentach starszej bramy z XIII wieku, która istniała w tym miejscu. Głównym budowniczym był mistrz Wacław. Następnie budowę kontynuował Matěj Rejsek. W jej sąsiedztwie znajdował się dwór Władysława Jagiellończyka. Po przeniesieniu siedziby królewskiej na Hradczany w roku 1483 brama utraciła znaczenie reprezentacyjne. Obecną nazwę zyskała w XVII i XVIII wieku, kiedy to stała się składem prochu. Pod koniec XIX wieku odrestaurowana przez architekta Josefa Mockera. Dodano wtedy neogotycki dach, pokrywający ją do dziś. W kwietniu 1945 roku po wyzwoleniu Pragi spod okupacji niemieckiej brama stała się miejscem odwetu na ludności niemieckiej^[2]. Obecnie na Bramie Prochowej istnieje taras widokowy dla turystów.

Brama Prochowa

Państwo	Czechy
Miejscowość	Praga
Adres	Plac Republiki
Typ budynku	brama miejska
Styl architektoniczny	gotyk
Wysokość całkowita	65 m
Rozpoczęcie budowy	1475
Położenie na mapie Czech Brama Prochowa
Położenie na mapie Pragi Brama Prochowa
50°05′14″N 14°25′40″E
Strona internetowa

Na I kondygnacji bramy znajdują się siedzące figury władców Czech Przemysła Ottokara II i Karola IV^[3].

Galeria

• 
  Ulica Celetna i Kościół Najświętszej Marii Panny przed Tynem z praskiej Bramy Prochowej
• 
  Kopuła praskiego Domu Miejskiego z Bramy Prochowej
• 
  Wieża telewizyjna i wzgórze witkowskie z praskiej Bramy Prochowej

Przypisy

1. Polski egzonim wprowadzony na 108. posiedzeniu KSNG.
2. „Na Bramie Prochowej wisiał powieszony za nogi Niemiec, a pod jego głową rozpalono ogień i pomalutku go pieczono (...)” Mariusz Surosz „Zemsta Czechów” [w:] alehistoria, nr 42 (92), Poniedziałek 21.10.2013, Tygodnik Historyczny Gazety Wyborczej, s.8
3. Marek Pernal: Praga. Miasto magiczne. Warszawa: Agora, 2013, s. 18. ISBN 978-83-268-1256-9.

Bibliografia

• Aleksander Strojny, Przewodnik Praga - Złoty hrad nad Wełtawą, Bezdroża, Kraków, 2007 str. 102-103, ISBN 978-83-60506-57-8