August (tytuł)
tytuł w starożytnym Rzymie / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Augustus (łac.) – tytuł nadany przez rzymski senat Gajuszowi Oktawianowi 16 stycznia 27 roku p.n.e.
|
Ten artykuł należy dopracować |
Młody wódz, wówczas już właściwie jedynowładca imperium rzymskiego, dołączył go do swego imienia jako przydomek i od tamtej pory nosił imię: Imperator Caesar Divi Filius Augustus. Samego słowa nie da się jednoznacznie przetłumaczyć, oznacza mniej więcej "wyniesiony dzięki boskiej mocy", "pełen boskiej mocy" i wcześniej było używane na określenie obiektów inauguracji, z których przyszłości odczytywali augurowie[1]. Sam Oktawian nie uznawał ani tego tytułu, ani żadnego z imion jako oficjalnej nazwy sprawowanego przez się urzędu. W tym znaczeniu używał tytułu princeps senatus, przyjętego w tym samym roku, który był jedynie honorowym tytułem nadawanym jednemu z senatorów, który znajdował się na szczycie listy senackiej i miał prawo rozpoczynać obrady. Było to świadome działanie Oktawiana, który chciał być widziany jako odnowiciel republiki zaprowadzający pokój, stąd też unikał używania militarnego tytułu dux, który nosił w czasie wojen domowych, a także nie przyjął władzy królewskiej wiążącej się z tytułem rex, a powszechnie znienawidzonej w republikańskim Rzymie.
Naśladowali go w tym jego następcy, którzy również tytułowali się princeps a swą władzę nazywali principatus, stąd pierwszy okres istnienia cesarstwa nazywamy pryncypatem. Wraz z uzyskaniem władzy dodawali również imiona noszone przez Oktawiana Imperator Ceasar Augustus, wstawiając między nie swoje własne nazwisko rodzinne. Z biegiem czasu trzy te określenia przeobraziły się w faktyczne tytuły monarsze.
Przydomek ten był używany przez kolejnych cesarzy. W czasach tetrarchii jako tytułu używało go dwóch najważniejszych spośród czterech współwładców imperium. Jednakże wskutek zamętu politycznego po abdykacji Dioklecjana przez krótki czas rządziło jednocześnie aż pięciu augustów (w roku 310).