Aster chiński, aster zwyczajny, gwiazdosz chiński (Callistephus chinensis (L.) Nees) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. Nazwa polska jest myląca, bowiem gatunek ten nie jest już zaliczany do rodzaju aster (Aster), lecz do odrębnego, monotypowego rodzaju – Callistephus[3]. Nazwa aster chiński, pochodząca od łacińskiej nazwy Aster chinensis, nadanej temu gatunkowi przez Karola Linneusza, tak się jednak utrwaliła, że funkcjonuje do dzisiaj[4]. Wprowadzona została nowa nazwa tego gatunku – gwiazdosz chiński[5], ale nie zyskała jak dotąd popularności. Roślina pochodzi z Chin i Japonii, w Polsce jest uprawiana jako jednoroczna roślina ozdobna.
Wzniesiona, gęsto ulistniona, słabo się rozgałęzia. Typowa forma w swoim naturalnym siedlisku osiąga wysokość 70–90 cm. Odmiany uprawne (kultywary) są zwykle niższe.
Zebrane w duże kwiatostany – koszyczki, przeważnie pojedynczo wyrastające na szczytach pędów. W uprawie występują zwykle kultywary o pełnych kwiatach w całej niemal gamie barw – od białej poprzez różową, czerwoną, niebieską do fioletowej. W zależności od odmiany mogą składać się z kwiatów języczkowych i rurkowych, lub tylko z kwiatów języczkowych. Kwiaty rurkowe mają żółtą barwę. Kwitnie długo – od połowy lipca do pierwszych przymrozków.
Istnieje ok. 1000 odmian. Ze względu na budowę koszyczków dzieli się je na kilka grup:
astry pojedyncze – kwiaty języczkowe występują tylko na zewnątrz koszyczka w 1-2 okółkach, zaś kwiaty rurkowe wypełniają wnętrze koszyczka
astry rurkowe – mają silnie rozwinięte kwiaty rurkowe, kwiaty języczkowe nieduże, tworzące 1-2 okółki na obrzeżu koszyczka
astry języczkowe – wszystkie kwiaty w koszyczku są języczkowe. Przez ogrodników nazywane są też astrami pełnymi i zwykle są najczęściej uprawiane. Wyróżnia się wśród nich kilka podgrup:
astry dachówkowe
astry piwoniowe
astry chryzantemowe
astry koronowe (o kwiatach czerwonych lub fioletowych)
astry igiełkowe
astry pomponowe
Ze względu na wysokość odmiany dzieli się także na wysokie, średnio wysokie i karłowate, zaś ze względu na porę kwitnienia na wczesne, średnio wczesne i późne.
Wymagania: Lubi słoneczne miejsca, żyzną i próchniczną glebę. Musi ona być stale wilgotna, ale nie może jednak być zbyt mokra, gdyż wówczas astry stają się podatne na groźną chorobę – fuzariozę. Z kolei na zbyt suchych glebach odmiany o kwiatach pełnych stają się nieładne – wnętrze koszyczka jest „puste”, zamiast kwiatów języczkowych ma kwiaty rurkowe.
Uprawa: Uprawia się z nasion, które wysiewa się w inspekcie pod koniec marca. Optymalna temperatura podczas kiełkowania to 12-14° C. Po wzejściu siewki się pikuje, a na stałe miejsca wysadza na początku maja. Dla odmian wysokich najlepszy jest rozstaw 30×35cm, a dla karłowatych 20×25cm. Dobrze już ukorzenione rośliny należy co 2 tygodnie nawozić rozcieńczonym nawozem wieloskładnikowym. W razie suszy niezbędne jest podlewanie.
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
Kadereit J. W.,Albach D. C.,Ehrendorfer F.,Galbany-Casals M.i inni.Which changes are needed to render all genera of the German flora monophyletic?.„Willdenowia”.46,s.39 – 91,2016. DOI: 10.3372/wi.46.46105.
ZbigniewZ.MirekZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 46, ISBN978-83-62975-45-7.