Aleksander Tarnawski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Aleksander Jan Michał Tarnawski ps. Upłaz, Wierch (ur. 8 stycznia 1921 w Słocinie, zm. 4 marca 2022 w Gliwicach[1]) – polski inżynier chemik, major Wojska Polskiego, oficer broni pancernej Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, cichociemny[2].
Ten artykuł dotyczy cichociemnego. Zobacz też: inne osoby nazywające się Aleksander Tarnawski. |
Aleksander Tarnawski (ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego) | |||
major | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Przebieg służby | |||
Lata służby |
1939–1944 | ||
Siły zbrojne | |||
Jednostki |
1 Pułk Grenadierów Warszawy, | ||
Stanowiska |
oficer kompanii | ||
Główne wojny i bitwy | |||
Późniejsza praca |
laborant, asystent, adiunkt, starszy inżynier laboratoryjny | ||
Odznaczenia | |||
| |||
|
Studiował chemię na Uniwersytecie Lwowskim. Po wybuchu II wojny światowej służył w 1. Dywizji Grenadierów we Francji, następnie trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie służył 16. Brygadzie Pancernej, a następnie w 1 Dywizji Pancernej. Przeszedł szkolenie w dywersji. Cztery miesiące później został zaprzysiężony w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza w Chicheley. Skierowano go na staż w oddziałach brytyjskich. Następnie trafił do Sekcji Dyspozycyjnej Sztabu Naczelnego Wodza. 1 marca 1944 roku został mianowany podporucznikiem. Nocą z 16 na 17 kwietnia 1944, zrzucony do kraju w ramach operacji „Weller 12". Działał m.in. w okręgu AK Nowogródek.
Czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Kawaler Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski.
Po zakończeniu wojny osiadł na Śląsku i zamieszkał w Gliwicach. W 2016 otrzymał Złotą Odznakę Honorową Za Zasługi Dla Województwa Śląskiego.
O jego losach powstała książka „Ostatni. Historia cichociemnego Aleksandra Tarnawskiego, pseudonim Upłaz”, autorstwa Michała Wójcika i Emila Marata. We wrześniu 2014 roku, w wieku 93 lat, wykonał w tandemie skok spadochronowy z żołnierzami jednostki specjalnej GROM z wysokości 2 tys. metrów. Był honorowym prezesem Fundacji im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej[2][3].
Zmarł w wieku 101 lat jako ostatni spośród cichociemnych[4]. Pośmiertnie awansowany na stopień pułkownika Wojska Polskiego oraz odznaczony Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości[5].