Broń pancerna Polskich Sił Zbrojnych
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Broń pancerna Polskich Sił Zbrojnych – jeden z podstawowych rodzajów wojsk w Polskich Siłach Zbrojnych.
W dniu zakończenia wojny Polskie Siły Zbrojne miały w swoim składzie dwie dywizje pancerne, dwie samodzielne brygady pancerne i trzy pułki rozpoznawcze. Stanowiło to prawie 50% wojsk pancernych Wielkiej Brytanii i przewyższało całość wojsk pancernych Kanady. W sprzęcie pancernym liczyły ok. 1335 czołgów i dział pancernych, 2971 transporterów opancerzonych i 1087 samochodów pancernych[1].