27 Pułk Ułanów
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
27 Pułk Ułanów im. Króla Stefana Batorego (27 puł.) – oddział kawalerii Wojska Polskiego II RP.
Odznaka pamiątkowa 27 puł. | |||
Historia | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Sformowanie | |||
Rozformowanie | |||
Patron | |||
Tradycje | |||
Święto |
8 sierpnia (1922-1933)[uwaga 1] | ||
Nadanie sztandaru | |||
Dowódcy | |||
Pierwszy | |||
Ostatni |
płk Józef Pająk | ||
Działania zbrojne | |||
wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa bitwa pod Tomaszowem (22–27 IX 1939) | |||
Organizacja | |||
Dyslokacja | |||
Rodzaj sił zbrojnych | |||
Rodzaj wojsk | |||
Podległość |
8 Brygada Jazdy | ||
|
Pułk powstał około połowy 1921 roku na bazie utworzonego 28 lipca 1920 203 Ochotniczego pułku ułanów[2], przejmując jego tradycje bojowe z okresu wojny polsko-sowieckiej. Od 16 października 1936 r.: „27 pułk ułanów im. Króla Stefana Batorego”[3].
Kampanię wrześniową w 1939 pułk odbył w składzie Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Pułk walczył pod Mińskiem Mazowieckim (13 września), Krasnobrodem (23 września), Hutą Różaniecką i Morańcami (26 września). 27 września pod wsią Władypol pułk kapitulował otoczony przez Armię Czerwoną.
W okresie II wojny światowej odtworzony w ramach Armii Krajowej; rozwiązany w styczniu 1945 roku.