Śródmiejska obwodnica zachodnia w Bielsku-Białej – dwujezdniowa trasa z tunelami, wiaduktami, a także skrzyżowaniami jednopoziomowymi, obiegająca centralne dzielnice miasta. Jej ostatni fragment został otwarty 29 czerwca 2006. Stanowi ona połączenie drogi ekspresowej S52 z drogą krajową nr 52.
Szybkie fakty Długość, Województwa ...
Zamknij
Obwodnica ma na celu odciążenie głównej arterii miasta, przechodzącej przez ścisłe centrum. Droga ta, według założeń, ma także zapewnić mieszkańcom największych osiedli dogodną komunikację z innymi dzielnicami miasta.
Budowa trasy, która liczy w sumie 7 kilometrów, rozpoczęła się w 1995 roku, a zakończyła w 2006.
Budowa obwodnicy rozpoczęła się w 1995 roku, lecz już w okresie PRL powstały pierwsze jej fragmenty, przewidywane jako droga wewnątrzmiejska, bez powiązania z siecią tras krajowych i wojewódzkich.
- Przed powstaniem drogi dwujezdniowej między dzisiejszym rondem Hulanka a obecnym zjazdem w kierunku osiedla Beskidzkiego, istniało w tym miejscu przedłużenie ul. Michałowicza.
- W drugiej połowie lat 70. wspomniany wyżej fragment ul. Michałowicza został przebudowany na drogę czteropasmową. Wybudowano także łącznik zjazdowy między ul. Michałowicza a Babiogórską, prowadzącą na osiedle Beskidzkie, a także fragment drogi wyjazdowej w kierunku południowym. Następnie poprowadzono nową drogę przez wiadukt nad Kamieniczanką do ul. Kolistej na budowanym wówczas osiedlu Karpackim.
- W pierwszej połowie lat 80. drogę nazwaną ulicą Czerwonych Wierchów (do 1992 roku, później aleja Andersa) przedłużono w głąb osiedla Karpackiego za skrzyżowanie z ul. Doliny Miętusiej, z tym że dalszy, ślepy odcinek drogi nie był wykorzystywany w ruchu.
W tym czasie powstał także węzeł bezkolizyjny między ul. Babiogórską a ul. Czerwonych Wierchów.
- W drugiej połowie lat 80. dokonano modernizacji skrzyżowania na Hulance – m.in. wlot ul. Cieszyńskiej od strony centrum został przesunięty nieco w kierunku południowym. Taki stan skrzyżowania ul. Czerwonych Wierchów, Cieszyńskiej, Piastowskiej i Konopnickiej utrzymał się do 2003 roku.
Wszystkie wymienione inwestycje nie były przewidywane jako część przyszłej obwodnicy, lecz miały służyć przede wszystkim zapewnieniu dogodnego połączenia dwóch wielkopłytowych osiedli mieszkaniowych – Beskidzkiego i Karpackiego. Koncepcja budowy drogi odciążającej centrum miasta po jego zachodniej stronie pojawiła się w pierwszej połowie lat 90.
Właściwe prace przy budowie obwodnicy realizowane w latach 1995-2006 można podzielić na 3 główne etapy (w nawiasie ogólny koszt budowy):
- ETAP I – aleja gen. Andersa (42 670 067 zł)
- 1995-1997 – rozbudowa al. gen. Andersa od ul. Doliny Miętusiej do ul. Partyzantów – powstanie drogi dwujezdniowej
- 1998-1999 – budowa mostu nad rzeką Białą[1]
- 2000 – przedłużenie obwodnicy od ul. Partyzantów do ul. Leszczyńskiej[1]
- 2000-2001 – budowa 44-metrowego wiaduktu kolejowego dla linii Katowice – Zwardoń - Skalité Serafinov
- 2001-2002 – przedłużenie drogi od ul. Leszczyńskiej do ul. Żywieckiej[1]
- 2004-2005 – remont i rozbudowa wiaduktów nad ul. Babiogórską i Karpacką
- ETAP II – Dwupoziomowe skrzyżowanie Hulanka (45 479 035 zł)
- 2003-2005 – budowa pięciowlotowego ronda łączącego ulice: Cieszyńską, Piastowską, Konopnickiej i aleję Andersa o średnicy 80 metrów oraz dwunawowego tunelu na alei gen. Andersa o długości 240 metrów
- ETAP III – ulica Klubowa[2] (70 600 000 zł)
Obecnie część ulicy Bora-Komorowskiego.
Ulica Klubowa, będąca częścią obwodnicy, została w marcu 2007 roku przemianowana na aleję gen. Andersa (łącznie z tunelem pod Hulanką i tzw. "zielonym tunelem"). W tym czasie ul. Bohaterów Monte Cassino nie miała jeszcze parametrów drogi ekspresowej.
.jpg)
