From Wikipedia, the free encyclopedia
Una manifestacion es subretot un rassemblament de personas per de festenals o d'activitats professionalas o comercialas, la comunicacion d'un eveniment. (Exemple: manifestacion d'art contemporanèu)
.jpg)
Una manifestacion es un acte collectiu se prononçant en favor o contra una opinion politica o per d'autras causas. Las accions de manifestacion pòdon inclure de blocatges. Segon l'imaginacion dels organizaire se realizan jos forma, entre autre, de:
Las manifestacions pòdon èsser pacificas o violentas, o pòdon èsser non violentas e s'acabar per d'actes violents segon las escasenças. Sovent de policièrs antinsurgents o autres organismes ancatgats de l'aplicacion de la lei son implicats.
Las manifestacions son uèi de movements de massa que demandan per lor organizacion de metòdes sempre mai elaborats, e per exemple de tecnicas d'informacion plan sofisticadas[1].
Dins gaireben totes los païses democratics, las leis (per exemple lo primièr amendament de la constitucion americana) permeton las manifestacions e la libertat de se regropar, que considèran coma un drech e un contra poder.
En França, dempuèi lo decret-lei del 23 d'octobre de 1935, las manifestacions sus la via publica son somesas a l'obligacion d'una declaracion prealabla indicant lo motiu de la manifestacion, lo luòc, la data e l'òra de rassemblament et l'itinerari projectat. Las autoritats pòdon demandar als organizaire de modificacions de percurs o d'orari. Pòdon interdire una manifestacion se la jutjan de natura a trebolar l'òrdre public o se las demandas van contra la lei, mas aquestas interdiccions son raras[2].
Segon l'article 431-3 del Còdi Penal, « tot rassemblament de personas sus la via publica o dins un luòc public susceptible de portar prejudici a l'òrdre public (...) pòt èsser avalit per la fòça publica » après las somacions d'usatge. Cridar una manifescion interdicha es considerat coma un delicte.
La manifestacion interdita es tractada pels tèxtes de l'atropament.
Los manifestants pòrtan sovent de bandairòlas, cançons, prospèctus e eslogans que lor permeton d'exprimir lor vejaire als abitants e al mèdias. Aquò permet dins unes cases a las organizacions encastrant la manifestacion de contrarotlar lo discors audible dels manifestants, e lo mòde d'expression d'aqueste discors; s'obsèrva que le sens e la forma dels eslogans cambia fòrça segon que s'agís d'una manifestacion « declatada » o « salvatja ».
Dins l'escasença de las manifestacions « salvatjas » (i. e. espontanèas), la portada dels eslogans es plan mai larg (es « lo sistèma » entièr qu'es atacat e non pas una dicha refòrma), los eslogans mai corts, e mai dirèctament agressius: lo costa festiu dels cants es a vegada menorat.
Cal tanben evocar lo ròtle federator dels cants e eslogans. En efièch, permeton d'enrasigar lo movement dins una tradicion manifestanta: en ligam amb l’istòria, o amb un corrent de pensada: anarquista, comunista, etc. Es sobretot marcat per de cançons, coma aquesta la Comuna de París o de la Guèrra d'Espanha, que lo ròtle es pas tant d'exprimar una revendicacion que concretisar una aparteméncia comuna un dralha determinada, d'exprimir un remembre istoric. Dins aqueste sens, lo revèrs d'aquesta foncion d'identificacion es lo risc d'una segregacion dels manifestants, segon lor cultura politica: nombre de joves protestataris son pas al corrent d'aqueste « folclòre ».
En politica, las manifestacions pòdon far de revendicacions per:
En marge d’unas manifestacions, de scènas de violéncias urbanas a vegada se dabanan, pòdon èsser provocadas per de manifestants, de policièrs o de pilhards s'inserir a la confusion. An mai sovent doas ciblas principalas: la polícia per d'unes, e los edifices publics o simbòls marcands per d'autres.
Intervenent sovent en fin de manifestacion, lo moment de la dispersion es important. Quand se realiza pas pro lèu, malgrat de cridas dels organizaires e de las quitas fòrças de l'òrdre, aquestas darrièras an totas latitud per intervenir, que siá amb de canon d'aiga[3], cargant o mejans de granades lacrimogènas. Quand los manifestants reagisson e contratacan (lançant de projectils de tota mena, remadant las grenadas lacrimogènas, etc.), la manifestacion pòt alara venir insurreccion. Es possible que los quita manifestants decidisson d'atacar la polícia.
-Romanceor.jpg)
Quand l'afrontament dirècte amb la polícia es impossible (per de rasons de rapòrt de fòrça per exemple) o ben que lo contèxte de revòlta totala lo fa passible, los manifestants (o pilhards quitament se, a vegada, es malaisit los destriar) pòdon causir de destruire lo mobilièr urban, de capvirar de veiruras per relizar de barricadas, de trencar des veirals, etc. Se conclutz per de revòltas que seguisson de serias d'arrestacions (facilitadas pel trabalh dels policièrs en civil qu'infiltran le movement), de plaçament en garda a vista, puèi de jutjaments e de condamnacion.
Dins fòrça païses e pendent l'istòria modèrne, fòrça manifestacions s'acabèron dins un banh de sang àaprès carga de la polícia e/o de l'armada.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
