Jabrun (Jabrun en francés) z-es 'na comuna auvernhata, situada dins lo departament del Cantal e la region d'Auvèrnhe-Ròse-Aups, ancianament d'Auvèrnhe.
Mai d'informacions JabrunJabrun, Descobridor o inventaire ...
Tampar
Segon Joan Francés Blanc, la comuna es paretjat entre parlars lengadocians e auvernhats[1].
- Jabrun. Las fòrmas ancianas son Jabru, al sègle XIV, Jabrun en 1662.[2] Jabrun vendriá d'un nom gallés d'òme, Gabros (tirat de gabros, « chabra, chabròl »), e de dunum, « fortalesa ».[3], solucion que Xavier Delamarre refusa, en prepausant gabrunon, mas sense explicitar sos compausants [4]. La posicion de Jabrun es idonèa per un fòrt, mas òm pòt argumentar que lo d- de dunon se consèrva generalament, al prètz de la sincòpa de la vocala que lo precedís, encara que darrèir un grope consonantic fòrt coma -br-, qu'empacha l'amudiment de la vocala que precedís -d-, sa disparicion se puèscha concebre. La prononciacion es [ʒa'bry] a Jabrun, a Liutadés e a Las Vèrjas [5].
- Aulhac, vialatge situat a pauc de distància al sud de Jabrun. Las fòrmas ancianas son Aulhac, en 1508, Auliac, en 1662, Auliat, en 1784 [6]. L'evolucion de la prononciacion (que s'escriu pas) -ac > [-at] es regulara e explica lo derivat Aulhadet (luòc dispareissut). L'origina deu èsser la meima que la d'Aulhac, lo nom latin d'òme Aulius, amel sufixe -acum, latinizacion del sufixe gallés -āco(n). Aulhac èra donc probablament una anciana granda proprietat antica qu'aviá per mèstre Aulius. La proximitat de Jabrun e d'Aulhac, noms supausats d'origina antica, pòt estonar; mas los dos luòcs son separats per una comba, qu'empachava los dos vialatges de ne faire un sol e se Jabrun es una anciana fortalesa (dunum), èra benleu pas una villa.
- Aulhadet, luòc dispareissut, diminutiu d'Aulhac (prononciat Aulhat). Las fòrmas ancianas son La métharie d'Aulhadet, en 1508, Aulhiadet, en 1662, Auliadet, en 1686 [7].
- Les Eguyrans, les Ygrans (en francés), vialatge dispareissut situat a 1186 m. Las fòrmas ancianas son Les Aguirans, en 1508, Eguirans, les Eyguirans, en 1662, Les Esguirans, en 1686, Les Equirans (mapa de Cassini), Les Esquivaux, en 1784 o sense data, Esquirans, en 1784 o sense data, les Esguirand, en 1784 o sense data, les Anciray, en 1784, Les Eguirants (mapa d'Estat major, al sègle XIX), Les Eguyrans, en 1855 [8]. Lo nom es una varianta delh misteriós toponime « Aiguranda » [9]. I a tanben un riu nommat en francés Les Eygurandes (dont Les Eguyrans sembla una fòrma masculina) definit coma afluent delh Lévandès [10], riu de 14 km afluent de Truèire [11], dit tanben la Chevande [12]; mas sembla que i aja una interversion entre lo riu e son afluent. En efècte, la particularitat de Lévandès es de faire orada sus tot son cors entre de comunas (respectivament entre Jabrun e Chaldasaigas e entre Espinassa e Lieutadès), çò que conven per la nocion de fronteira (aicí, pusleu de pagus que de pòble gallés) contenguda dins los Aiguranda. Levandès èra probablament les Eygurandes passat-temps. E dins aquela varietat de fòrmas, la Chevande, Le Lévandés, l'element -and- fai sospeitar un liam amb Eygurandes. I a tanben un autre riu Tailladès, afluent de Lévandès, que saguèt apelat Yronde, que poiriá venir d'un nom de riu (I-cor-ona ?) sovent associat a las aglomeracions nommadas Aiguranda (I-cor-anda ?) [13],[14].
- Réquistat (pas senhalat coma paròcha per Cassini, mas qu'a una gleisa pasmens, la d'un priorat de l'abadiá de Pebrac). Las fòrmas ancianas son Requistail, en 1628, Recuistal, en 1662, Recristal, en 1686, Requistal, en 1784 [15]. Se l'aspècte grafic correspond a la prononciacion, es lo mesme cas que Requistar : Ric Estar > Requistar (metatèsi),[16] e la grafia es identica. Mas las fòrmas ancianas, que pasmens van pas delai lo sègle XVII, menan pas en aparéncia a una finala -ar. La grafia en -al d'unas atestacions pòt èsser una fòrma ipercorrècta se la finala -al (coma dins « ostal ») se pronóncia localament [-ar], mas per -ail (-alh) de 1628 ? Chaldriá puslèu pensar a una evolucion analogica *Requistar > *Requistal > *Requistalh (lo darrèir amb -lh coma tant de finalas -l etimologicas prononciadas -lh en occitan auvernhat, mas benleu en polimorfisme e temporàriament). La prononciacion actuala es diferenta : [rekis'ta] cèrtas a Sent Urcisi, mas [rekis'tat] a Jabrun, dins la comuna, e a Las Vèrjas [5].
Mai d'informacions Periòde, Identitat ...
Lista delhs cònsols successius
| Periòde |
Identitat |
Etiqueta |
Qualitat |
| març 2014 |
2020 |
Louis Navech |
divèrs dreita |
agricultor |
| març 2008 |
2014 |
Gabriel Franc |
|
|
| març 2001 |
2008 |
Pierre Skrzypczak |
|
|
| |
2008 |
|
|
|
| Totas las donadas son pas encara conegudas. |
Tampar
- Davant la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra delh canton de Chaldasaigas; es ara delh canton de Nòvaglèisa.
- Castèl de Requistat (nom probable segon la prononciacion; fr Réquistat)
- Glèisa de Sant Joan.
 | Clicatz sus una vinheta per l’agrandir. |
Referéncias
Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 365
Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 154 e 351
enquèsta Sivadon junh 2018
Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008, p. 164
Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 304
Auvèrnhe
França
.jpg)
