Istòria d'Iraq

L’Istòria d'Iraq es l'istòria dau territòri actuau de la Republica d'Iraq, estat independent de Mesopotamia.

Lei recèrcas arqueologicas dins la region an mostrat una preséncia umama datant d'au mens 450 000 ans per Homo erectus, 65 000 ans per Homo neanderthalensis e per Homo sapiens. Lei premierei traças d'agricultura e de terralha apareguèron vèrs 7 000 av. JC. A partir de 6 000 av. JC, lo melhorament dei tecnicas agricòlas e de domesticacion favorizèt la produccion de viures e lo regropament deis abitants au sen d'aglomeracions. Lo periòde veguèt tanben lo desvolopament de l'utilizacion dau coire, de la pintura (muralha, terralha...) e de la brica.

Au començament dau milleni VI av. JC, la difusion d'aquelei progrès favorizèt l'emergéncia de practicas comunas que formèron lei premierei culturas de l'Istòria umana : Periòde de Hassuna (5 800 - 5 500 av. JC), Periòde de Samarra (5 600 - 5 000 av. JC) e Periòde de Halaf (5 500 - 4 700 av. JC). Puei, a l'acomençament dau milleni V av. JC, lei procès de complexificacion de la ierarquia sociala s'accelerèron fins a la formacion dei premiers estats vertadiers dins lo corrent dei Periòdes d'Obeïd (4 700 - 4 100 av. JC) e Uruk (4 100 - 2 900 av. JC).

Article detalhat: Mesopotamia.

La Mesopotamia Antica a una istòria lònga que se pòu devesir entre plusors periòdes diferents :

Periòde d'Uruk finau (3 400 - 2 900 av. JC) que marca l'acomençament de l'Istòria amb l'aparicion de l'escritura. Lei tèxtes d'aquela epòca son malaisats de tradurre mai semblan èsser de documents administratius ò de listas lexicalas. Donan ges d'informacion sus leis eveniments istorics mai indican clarament l'existéncia d'estats ierarquizats.
Periòde dei dinastias arcaïcas (2 900 - 2 340 av. JC) qu'es dominat per lei ciutats-estats de Mesopotamia Bassa. Es marcat per l'aparicion d'archius istorics depintant leis eveniments e la diplomacia dau periòde. Pasmens, acomencèt tanben de se formar de poissanças importantas en Siria, en Mesopotamia Auta e sus lo plan iranian.

Periòde d'Akkad (2 340 - vèrs 2 180 av. JC) marcat par la dominacion de l'Empèri d'Akkad fondat per Sargon. Agantèt son apogèu pendent lo rèine de Naram-Sin (vèrs 2 254 - 2 218 av. JC) e dominèt alora tot lo plan mesopotamian. Pasmens, l'Empèri mau capitèt de resistir ai migracions dei nomadas gutis que s'installèron dins la region au sègle XXII av. JC e a una tiera de revòutas intèrnas.
Periòde neosumerian (vèrs 2 180 - 2 004 av. JC) acomencèt amb l'afondrament de la poissança akkadiana e la restauracion de l'independéncia dei ciutats sumerianas. Dins aquò, Ur prenguèt la primautat au començament dau sègle XII avC e restaurèt un empèri mesopotamian poderós sota Ur-Nammu (2 112 - 2 095 av. JC) e Shulgi (2 094 - 2 047 av. JC) de la III^a dinastia d'Ur. Pasmens, aquel estat s'afondrèt a son torn en 2004 av. JC en causa d'una crisi agricòla grèva e d'invasions elamitas e amorritas.
Periòde paleobabilonian ò amorritas (2 004 - 1 595 av. JC) marcat per la dominacion dei dinastias amorritas que prenguèron la tèsta dei ciutats mesopotamian. D'efèct, après la disparicion de la III^a dinastia d'Ur, leis amorritas, a l'origina un pòble nomada, se partejèron la region entre de principats pichons. Fins a la mitat dau sègle XVIII av. JC, Isin e Larsa aguèron la primautat mai declinèron pauc a pauc en causa d'una guèrra quasi perpetuala entre lei doas vilas. Entre 1762 e 1750, lo rèi babilonian Hammurabi conquistèt ansin rapidament la màger part de la region gràcias au declin de seis adversaris e ai divisions dei ciutats-estats entre elei. Après sa mòrt, son empèri declinèt a cha pauc e dispareguèt d'un biais definitiu après lo pilhatge de sa capitala per leis Ititas en 1595 av. JC.
Periòde mediobabilonian (1 595 - 1 080 av. JC) dominat per la dinastia cassita de Babilònia. Aquela epòca correspond a un declin relatiu de la Mesopotamia Bassa au profiech de Mitanni e de l'Empèri Medioassirian. S'acabèt amb una crisi grèva entraïnada per leis invasions dei nomadas aramèus que conquistèron la màger part de la region.

Periòde neoassirian (911 - 609 av. JC) marcat per la restauracion de la poissança assiriana que conoguèt son apogèu ai sègles VIII e VII av. JC. Pasmens, coma leis Assirians assimilavan pas lei pòbles vencuts, deguèron faciar de revòutas permanentas. A partir de 650 av. JC, sa poissança militara acomencèt de declinar en causa dei guèrras recurrentas, magerament còntra Babilònia que se revoutèt mai d'un còp per reconquistar son independéncia, e foguèt plus sufisenta per mantenir son contraròtle sus la region. Après una guèrra lònga còntra lei Babilonians, lei Medes e leis Escites, foguèron finalament anientats en 609 av. JC.
Periòde neobabilonian (625 - 539 av. JC) marcat per la restauracion d'un reiaume de Babilònia poderós per Nabopolassar (626-605 av. JC) e Nabucodonosòr II (605-562 av. JC). Pasmens, conoguèt un declin rapide e passèt sota lo contraròtle dau sobeiran pèrse Cir II, fondator dau premier empèri pèrsa unificat.
Periòde aquemenida (539 - 331 av. JC) après l'integracion de Babilònia au sen de l'Empèri Aquemenida. La fin dei guèrras quasi permanentas en Mesopotamia permetèt a la region de conóisser una prosperitat importanta.
Periòde seleucida (331 - 140 av. JC) après la conquista de l'Empèri Aquemenida per Alexandre lo Grand e sa division entre sei generaus. Mesopotamia faguèt alora partida de l'Empèri Seleucida. Gardèt sa prosperitat economica mai la cultura tradicionala declinèt au profiech de la cultura grèga, especialament dins lo corrent dau sègle II av. JC.
Periòde part (140 av. JC - 224 ap. JC) que comencèt amb la conquista de la region per lei Parts dins lo corrent deis annadas 140-130 av. JC. Veguèt la disparicion definitiva de la cultura mesopotamiana antica e l'abandon dei temples de Babilònia.
Periòde sassanida (224 - vèrs 640) après lo remplaçament de la dinastia parta per aquela dei Sassanidas. Mesopotamia venguèt lo centre politic de l'Empèri qu'installèt sa capitala a Ctesifont. Poissança majora de la fin de l'Antiquitat, lei Sassanidas foguèron pauc a pauc afeblits per leis atacas dei nomadas venguts de l'estèpa eurasiatica e per de conflictes saunós còntra l'Empèri Roman d'Orient. Dins leis annadas 640, l'Empèri poguèt pas resistir ais invasions arabis e dispareguèt en 651.

Lei periòdes omeia e abbassida

Nascut vèrs 570 a La Mèca, Maomet capitèt d'i fondar e d'i impausar l'islam. A sa mòrt, sei successors capitèron d'assegurar sa posicion dins la Peninsula Aràbia. Puei, a partir de 634, acomencèron la conquista dei regions aràbias situadas entre l'Empèri Bizantin e l'Empèri Sassanida. Pasmens, en causa de l'afebliment bizantin e sassanida consecutiu a la guèrra de 602-628, l'expansionisme musulman trobèt ges de limit en Orient Mejan e la region de l'Iraq actuala foguèt conquistada dins lo corrent de la fin deis annadas 630 e dau començament deis annadas 640. Pasmens, l'islam i venguèt pas la religion majoritària avans lei sègles IX e X.

Pasmens, de tensions importantas apareguèron au sen dei premierei comunautats e aristocracias musulmanas (autoritats califalas de Medina, conquistaires arabis installats dins lei territòris novèus, tribüs aràbias rivalas...). En 656, après l'assassinat dau califa Othman, sa succession foguèt l'objècte de tensions importantas entre Ali ibn Abi-Talib, cosin de Maomet, e Muàwiya, governador de Damasc. Ali èra opausat a l'institucionalizacion de l'islam e a la transformacion dau califa en sobeiran temporau. Criticava ansin lo regime creat per Othman que fasiá partida dau clan de Muàwiya. En 657, lei dos pretendents reüniguèron sei tropas avans d'acceptar finalament un arbitratge. Aquò afebliguèt la posicion d'Ali que foguèt assassinat quatre ans pus tard laissant lo poder a son rivau.

Muàwiya fondèt lo Califat Omeia e installèt sa capitala a Damasc. En 680, deguèt faciar una revòuta menada per Al-Hussayn ibn Ali, fiu d'Ali, que foguèt batut a executat a Kerbala (680). Dins leis annadas 740, d'insureccions originàrias de Pèrsia afebliguèron la dinastia omeia. En 750, leis Abbassidas prenguèron lo poder e fondèron lo Califat Abbassida. En 762, fondèron una capitala novèla a Bagdad. Fins a la premiera mitat dau sègle IX, lo Califat demorèt una poissança importanta e foguèt lo centre culturau, religiós e scientific pus important de son epòca. Pasmens, a partir deis annadas 820, foguèt a cha pauc afeblit per de conflictes intèrnes e per l'influéncia mai e mai importanta dei mercenaris turcs. Perdiguèt pauc a pauc lo contraròtle dei territòris periferics e en 935, èra reduch a la region de Bagdad. En 946, Bagdad foguèt conquistat per lei Buyídes que gardèron lo califa coma figura religiosa, fònt de prestigi e fònt de legitimat. En 1055, lei Turcs Seldjokides remplacèron lei Buyídes fins a la restauracion de l'independéncia de la dinastia abbassida per una tiera de califas energics a partir de 1152, especialament lo califa An-Nasir (1180-1225) que conquistèt la màger part de Mesopotamia. Dins aquò, dins l'encastre de sa lucha còntra lo Sultanat de Khwarezm, An-Nasir aviá favorizat l'expansion de l'Empèri Mongòl. En 1258, l'aliança entre Abbassidas e Mongòls èra rompuda. Bagdad e seis abitants foguèron anientats en febrier entraïnant la fin dau Reiaume Abbassida.

La conquista mongòla e lo declin

Après la conquista de Bagdad, Mesopotamia foguèt dominada per de nomadas liats ai Mongòls e a de tribüs d'origina turca fins au sègle XVI. Pasmens, en causa de la destruccion dau ret d'aigatge qu'èra a la basa de l'agricultura locala dempuei l'Antiquitat, la region conoguèt un declin important e sa desertificacion s'accelerèt. Premier, foguèt integrada au sen de l'Ilkhanat que sa formacion acomencèt en 1256 a partir de la fragmentacion progressiva de l'Empèri Mongòl. Aquel estat mancava d'estabilitat e deguèt faciar de crisis religiosas grèvas amb la difusion de l'islam dins l'aristocracia mongòla e una tiera de còps d'estat e d'insureccions dirigits còntra lei musulmans ò còntra lei tenents de la religion tradicionala. L'Ilkhanat s'afondrèt donc rapidament e dispareguèt en 1335.

Quatre dinastias musulmanas d'origina mongòla se partejèron lei vestigis de l'Ilkhanat. La màger part de l'Iraq actuau passèt sota lo contraròtle de la dinastia jalaírida. Lo fondator de la dinastia, Hassan Buzurg (1336-1356), installèt sa capitala a Bagdad. Son fiu Uways I^èr (1356-1374) capitèt d'estendre son territòri fins a Mossul. Pasmens, après sa mòrt, foguèt remplaçat per de successors pus febles ò devesits per de querèlas de succession. En mai d'aquò, l'estat jalaírida foguèt menaçat per l'emergéncia de la Confederacion dau Moton Negre e de l'Empèri Timurida. Dins lo corrent dau sègle XV, Iraq conoguèt donc un periòde fòrça agitat e foguèt partejat entre lei Jalaíridas (dispareguts en 1432), lo Moton Negre (disparegut en 1475), lei Timuridas (dispareguts en 1507) e lo Moton Blanc (disparegut en 1508). En 1501, Iraq foguèt brèvament integrada au sen de l'Empèri Safavida. Pasmens, lei Safavidas chiitas intrèron rapidament en conflicte amb leis Otomans sunitas e perdiguèron lo país en 1555.

Lo periòde otoman

Après la conquista otoman, lo territòri foguèt devesit entre tres províncias centradas sus Mossul, Bagdad e Basra. En causa de sa situacion periferica au sen de l'Empèri Otoman e dau declin irremediable de la Rota de la Seda dempuei lo sègle XV, la region retrobèt pas sa prosperitat anciana e demorèt paura. Pasmens, au contrari d'autrei regions marginalizadas de l'espaci otoman, la senhoriá otomana se mantenguèt maugrat lo declin de l'Empèri dins lo corrent dei sègles XVIII e XIX.

Premier, la region venguèt un luòc d'afrontament privilegiat durant lei conflictes entre l'Empèri Otoman e Pèrsia (dètz guèrras majoras entre 1514 e 1823). Aquelei guèrras cambièron pas l'equilibri entre lei dos empèris e la frontiera s'estabilizèt pauc a pauc. Pasmens, per faciar la menaça pèrsa (ocupacion de Bagdad de 1622 a 1638 ò de Basra de 1775 a 1779), lei pachas de Bagdad aguèron mai e mai d'autonòmia dins lo corrent dei sègles XVII e XVIII. Au començament dau sègle XIX, lo governador Daud (1817-1831) assaièt d'aprofichar aquela situacion per venir independent avans l'arribda d'una expedicion militara turca que restabliguèt aisament la senhoriá otomana.

L'autra caracteristica majora d'aqueu periòde foguèt la manca de dinamisme economic ò intellectuau deis elèits de la region. Aquò entraïnèt la formacion d'una societat dominada per leis elèits turcas e caucasica liadas au poder militar e politic otoman. Quauquei comunautats josievas gardèron un ròtle economic important mai assaièron pas de s'implicar dins la vida politica dau país. Leis elèits chiistas adoptèron una posicion similara e gardèron solament una influéncia religiosa. De mai, leis influéncias estrangieras penetrèron pas lo bacin mesopotamian e la societat iraquiana evolucionèt ansin gaire fins a la Premiera Guèrra Mondiala.

Lo partiment francobritanic d'Orient Mejan

En novembre de 1914, l'Empèri Otoman intrèt en guèrra còntra l'Entenduda. Mesopotamia venguèt rapidament un teatre d'operacions amb la presa de Basra per lei Britanics en novembre de 1914. Fins a 1917 e la conquista de Bagdad en març, lei combats demorèron concentrats en Mesopotamia Bassa. Puei, lei Britanics se dirigiguèron vèrs lo nòrd d'Iraq e agantèron pauc a pauc lei frontieras d'Anatolia avans la fin de la guèrra (presa de Damasc e de Mossul en 1918).

A la fin de 1918, una tiera d'acòrds entre lo Reiaume Unit, França e Itàlia organizèt lo partiment d'Orient Mejan entre aquelei poissanças. La prioritat foguèt inicialament donada au partiment de la region palestiniana e la question iraquiana foguèt alora segondària per lei Britanics que laissèron Mossul ai Francés per leis Acòrds Sykes-Picot. Aquela region èra tanben revendicada per lei Turcs e per lei Curds. L'Iraq actuau foguèt finalament donada ai Britanics en 1920 mai la question de la sobeiranetat sus Mossul foguèt pas reglada avans 1924 e son atribucion ais Iraquians per la SDN.

Regardant l'administracion dau territòri, lei Britancis pensavan installar un sistèma dirècte. Pasmens, en julhet de 1920, una revòuta tribala degenerèt en insureccion nacionalista dins lei regions sunitas e religiosa dins lo sud chiita. Londres abandonèt alora son projècte au profiech d'un regime arabi plaçat sota son influéncia. En 1921, creèron un Reiaume d'Iraq dirigit per Faisal I^èr (1921-1933). Maugrat l'abolicion dau mandat britanic sus Mesopotamia en 1922 per la SDN, la tutèla britanica demorèt en plaça fins au 3 d'octòbre de 1932, data oficiala de l'independéncia iraquiana.

Lo periòde d'influéncia britanica

De 1932 a 1958, lo Reiaume d'Iraq independent demorèt sota l'influéncia dau Reiaume Unit. Pasmens, la posicion de Londres s'afebliguèt a cha pauc amb lo declin de la poissança britanica e lo periòde veguèt tanben l'emergéncia d'actors novèus, especialament l'armada, qu'anavan promòure la defensa d'idèas modèrnas e entraïnar la fin de la monarquia.

D'efèct, dins leis annadas 1920, l'estructura de la societat iraquiana èra totjorn similara a aquela dau sègle XIX. Leis elèits sunita d'origina otomana, tribala ò hachemita contunièron de dominar l'economia dau país principalament gràcias a l'importància de sei proprietats agricòlas. Lei fònts principalas d'oposicion èran lei nomadas arabis dau desèrt (mai ò mens contraròtlats a partir deis annadas 1930) e leis organizacions curdas que contunièron de refusar son integracion au sen d'un estat dominat per leis Arabis. Aquò entraïnèt la formacion de fòrças armadas iraquianas que venguèron rapidament una fòrça pron eficaça per protegir la monarquia. Lei Britanics retirèron alora la màger part de sei garnisons d'Iraq e en 1930, i gardèron solament doas basas aerianas.

Après la mòrt de Faisal en 1933, la vida politica foguèt dominada per lei militars e per lo politician probritanica Nuri al-Said que foguèt uech còps cap dau govèrn entre 1930 e 1958. La tutèla de Londres demorèt importanta fins a la fin de la Segonda Guèrra Mondiala. En particular, en 1941, l'armada britanica ocupèt tornarmai Iraq per destituir lo Premier Ministre Rachid Ali al-Gillani favorable a un raprochament amb Alemanha. Pasmens, après 1945, l'independéncia progressiva dei territòris de l'Empèri Britanic aguèt per consequéncia la demenicion progressiva dau ròtle dau Reiaume Unit dins leis afaires intèrnes d'Iraq. Leis annadas 1940-1950 foguèron tanben marcadas per l'emergéncia d'idèas novèlas e modernisatritz inspiradas per lo nacionalisme arabi (en particular lo panarabisme) e lo comunisme. Se turtèron rapidament au conservatisme de la dinastia hachemita entraïnant d'esmogudas grèvas en 1948, en 1952 e en 1954.

La revolucion baasista

De 1958 a 1979, Iraq conoguèt una tiera de còps d'estat e d'insureccions popularas qu'entraïnèron la fin de la monarquia e la formacion d'un estat autoritari basat sus una ideologia nacionalista aràbia. D'efèct, en julhet de 1958, un còp d'estat militar menat per un grop d'oficièrs progressistas se transformèt rapidament en revolucion republicana. Lo generau Abdul Karim Kassem prenguèt lo poder e formèt un regime s'apielant sus lei comunistas e lei nacionalistas. Son govèrn ordonèt divèrsei refòrmas socialas, compres una refòrma agrària, demeniguèt la poissança economica de l'Iraq Petroleum Company e assaièt de negociar amb lei Curds (fins a 1961).

Pasmens, lei dissensions entre movements revolucionaris entraïnèron un còp d'estat militar novèu en 1963 dirigit per lei nacionalistas, especialament lo Baas. Kassem foguèt executat e remplaçat per lei fraires Abdel Salam Aref e Abdul Rahman Aref. La presa dau poder per lei nacionalistas entraïnèt una onda de repression anticomunista. Dins aquò, lo regime dei fraires Aref foguèt a son torn reversat per un còp d'estat en 1968 menat per lei baasistas. Sa politica foguèt principalament centrada sus la secularizacion de la societat, lo desvolopament de l'ensenhament e lo renfòrçament de l'aparelh d'Estat. En 1972, nacionalizèt l'IPC, çò que li permetèt de desgatjar de revenguts importants e d'accelerar la modernizacion dau país.

Lo periòde Saddam Hussein

Lo decenni 1970 veguèt l'emergéncia progressiva de la figura de Saddam Hussein que venguèt oficialament cap de l'Estat en 1979 e lo demorèt fins a 2003. Sota sa direccion, lo regime baasista venguèt mai e mai autoritari e corromput. Lei membres de sa tribü e de sa familha ocupèron divèrsei pòstes importants. Una Garda Republicana, còrs militar ben equipat que seis oficièrs èran pereu recrutats au sen de la tribü de Saddam Hussein, foguèt tanben creada per aparar lo regime.

La politica de Saddam Hussein foguèt principalament marcat per la guèrra Iran-Iraq (1980-1988) e la guèrra de Kuwait (1990-1991) e sei consequéncias. La premiera foguèt entraïnada per la volontat iraquiana d'aprofichar lei dificultats iranianas consecutivas a la Revolucion Islamica de 1979. Leis objectius iniciaus de Saddam Hussein semblan pauc precís (reversament dau regime islamic, modificacion a son avantatge deis acòrds de navigacion frontaliera, annexion dei províncias aràbias d'Iran... etc.) mai son armada, mau preparada, se turtèt a una resisténcia acarnada. Sostenguda per l'URSS, França, leis Estats Units d'America e per lei monarquias petrolieras, Iraq capitèt de resistir ai còntra-ofensivas iranianas. Pasmens, lo conflicte s'acabèt per la restauracion dau statu quo ante bellum e Iraq èra estat obligat de s'endeutar pesentament per crompar d'armas.

Après aquela guèrra, Iraq èra vengut la premiera poissança militara aràbia. Òr, aquò inquietava lei monarquias petrolieras (principalament l'Arabia Saudita e Kowait) que decidèron d'aumentar la produccion de petròli per demenir lo pretz dau barriu, complicar lo remborsament dau deute de Bagdad e afeblir son potenciau militar. Saddam Hussein assaièt de negociar una solucion puei decidèt d'utilizar la fòrça. En aost de 1990, sei tropas envaïguèron Kowait. Lo govèrn iraquian pensava tenir l'aprovacion dau govèrn estatsunidenc. Pasmens, aquò èra pas lo cas e leis Estats Units refusèron de reconóisser l'invasion. Au contrari, formèron amb lo sostèn de l'ONU e de l'Arabia Saudita una coalizacion fòrça importanta (34 país) per reconquistar lo territòri kowaitian. Après una guèrra brèva (17 de genier - 28 de febrier de 1991), Kowait foguèt liberat. L'armada iraquiana perdiguèt de desenaus de milièrs e leis infrastructuras dau país foguèron durament bombardats. En mai d'aquò, un embarg economic estrict foguèt mes en plaça per leis Estats Units e l'ONU.

Après 1991, Iraq conoguèt un periòde malaisat. D'efèct, tre lo mes de març, d'insureccions acomencèron dins lei regions chiistas e curdas. La Garda Republicana reagiguèt rapidament amb l'acòrd tacit de Washington que voliá pas reversar Saddam Hussein e lo laissèt liurament reprimir lo movement chiista. Entre lo 7 e lo 14 de març, prenguèt l'avantatge sus l'insureccion chiista que mancava d'organizacion e d'armament. Lo 17 de març, lo fugau de l'insureccion (Basra) èra sota contraròtle (de combats limitats contunièron pasmens fins au començament d'abriu). Puei, l'armada iraquiana se dirigiguèt còntra lei Curds e reconquistèron lei vilas principalas dau nòrd (28 de març - 3 d'abriu). Lei combats s'arrestèron lo 5 d'abriu sota la pression estatsunidenca e lei territòris encara tenguts per lei Curds formèron un Curdistan Iraquian autonòm.

Après aquelei combats, Iraq demorèt sota embarg e leis Estats Units e seis aliats defendiguèron tanben l'utilizacion d'avions militars dins la màger part de l'espaci aerian iraquian. Aquel embarg entraïnèt una crisi economica e sanitària grèva amb l'afondrament de l'economia dau país e la reaparicion de malautiás grèvas coma lo colerà. Pasmens, Saddam Hussein capitèt de se mantenir au poder fins a 2003 e una guèrra novèla còntra leis Estats Units d'America.

L'invasion estatsunidenca e l'afondrament de l'Estat

Après leis atemptats dau 11 de setembre de 2001, leis Estats Units d'America accusèron lo govèrn de Saddam Hussein de sostenir lo terrorisme islamista a d'aver reconstituit un arsenau d'armas de destruccion massiva. Maugrat lei criticas regardant lei « pròvas » avançadas per Washington e lo refús de França e de Russia d'avalizar una intervencion militara, leis Estatsunidencs e lei Britanics ataquèron e conquistèron aisament Iraq (19 de març - 9 d'abriu de 2003). Saddam Hussein foguèt capturat lo 13 de decembre, jutjat per sei crimes de guèrras e crimes còntra l'Umanitat e executat en 2006.

Pasmens, après aquela victòria rapida, la politica estatsunidenca mau capitèt d'estabilizar. Au contrari, exarcerbèron lei tensions entre Curds, sunitas e chiistas, s'alienèron l'elèit sunita e baasista amb lo licenciament de totei lei fidèus (militars, foncionaris... etc.) dau regime de Saddam Hussein e deguèron faciar l'arribada de combatents islamistas venguts ajudar lei movements de resisténcia locaus. En mai d'aquò, l'adopcion d'una constitucion basada sus lo modèl estatsunidenc entraïnèt la formacion d'un estat federau feble. Dins lo nòrd, aquò permetèt ai Curds de mantenir son independéica de facto obtenguda en 1991. Dins lei regions centralas, aquò causèt un conflicte saunós entre sunitas e chiistas per lo contraròtle de certanei territòris. Lo poder centrau foguèt ocupat per lei chiistas que sei relacions amb Washington se desgradèron a mesura qu'Iran renforcèt son influéncia.

En 2011, leis Estats Units retirèron sei tropas en causa de l'impossibilitat de conclure un acòrd amb lo govèrn iraquian regardant la creacion de basas estatsunidencas permanentas. Aquela partença agravèt lei dificultats dau govèrn centrau. En 2014, deguèt faciar l'emergéncia dau movement Estat Islamic que conquistèt lo nòrd-oèst e la vila de Mossul. Menaça tanben lei vilas principalas dei regions centralas, compres Bagdad. Dins lo nòrd, lei Curds an aprofichat la situacion per ocupar Kirkuk, centre major de l'industria dau petròli.

Cultura d'Iraq.
Geografia d'Iraq.