From Wikipedia, the free encyclopedia
Lo carrobièr (var. carobièr[1], corrobièr e corropièr[1]) (Ceratonia siliqua) es un arbre dioíc de la familha de las fabacèas, originari de las regions mediterranèas (illas Canàrias, Africa del Nòrd, Orient Mejan, Euròpa miègjornala). Aquela esséncia termofila es plan espandida per la cultura e se buta suls penjals arids. Es cultivada per son fruch, la carróbia (var corróbia o corrópia).
Ceratonia siliqua.
| Règne | Plantae |
|---|---|
| Sosrègne | Tracheobionta |
| Division | Magnoliophyta |
| Classa | Magnoliopsida |
| Sosclassa | Rosidae |
| Òrdre | Fabales |
| Familha | Fabaceae |
Ceratonia
L.
| Òrdre | Fabales |
|---|---|
| Familha | Fabaceae |
Lo mot « carrobièr » ven de l'arabi al-kharroube (الخروب ahkhabou), tislighwa en berbèr (emprunt al latin siliqua), Haroub en ebrieu (חרוב). Son nom latin Ceratonia ven del grèc ancian keratia significant « bana pichona » (en referéncia a las corróbias, golças en forma de banas quand maduran).
Lo carrobièr es un arbre mesurant de cinc a sèt mètres de naut e excepcionalament fins a quinze mètres.
La camba es grossa e torcida, la rusca bruna e rasposa. Lo fulham es abondament fornit. Sa longevitat pòt aténher 500 ans.
Las fuèlhas, grandas de dotze a trenta centimètres, alternas, persistantas, son compausadas e comptan de tres a cinc parelhs de foliolas. De forma ovala, aquela son coriaças, verdas escuras lusissentas al dessús, cap al roge sus la fàcia inferiora.
Las flors, fòrça pichonas, constituisson un calici porpre sens coròla, son reünidas en pinhals axillars cilindrics. Apareisson d'agost a octobre.
Los fruches, nomenats « carróbias, corróbias, o corrópias », son de dòlças pendentas de dètz a trenta centimètres de long sus un e mièg a tres centimètres de largor, d'en primièr verdas, venon brun escura quand maduran, en julhet de l'an seguent. Son coriaças, espassas.
Las granas de corrópia son brunas, de forme ovoíd plana, biconvèxas e fòrça duras. Son separadas cadunas per de parets pulposas. Son de quinze a vint par dòlça. La pulpa jauna clar contenguda dins las dòlça es farinosa e sucrada quand madura. Comestibla, de gost chocolatat, servís per la fabrication de farina o de siròp e per l'alimentacion dels animals.
La talha e lo pés d'aquelas granas essent pro regulars, serviguèron d'unitat de mesura dins l'antiquitat. Lor nom es a l'origina del carat (empruntat a l'arabi "qirât"), que representava lo pés d'una grana de caroba, dins lo comèrci de las pèiras preciosas. Encara, siliqua, nom latin de la caroba, èra pels Romans lo nom d'una unitat valent 1/6 de l'escrupul. En Alemanha, las granas de carróbia torradas son utilizadas en substitucion del cafè. Se pòt tanben chucar las granas coma de bonbons.
Lo carrobièr resista fòrça pauc al freg (a l'entorn de −5 °C). Lo carrobièr feme deu èsser pollinizat per un arbre mascle per donar vèrs l'edat de quinze ans de fruches comestibles e sucrats (en septembre/octobre): las carobas. Un arbre en plana produccion pòt donar entre 300 e 800 kg de carobas cada an.
Las granas frescas de carrobièr germenan normalament plan sens tractament de per abans mas un còp que son secas, venon fòrça duras e absorban pas mai d'aiga empachant atal la grana de germenar.
Cal banhar las granas secas dins l'acid sulfuric diluat (H2SO4) pendent una ora puèi dins l'aiga pendent vint e quatre oras o, sens acid, las banhar dins d'aiga bolhenta pendent quinze minutas mesclant puèi daissar marinar pendent vint e quatre ores. Lo tractement amb l'acid sulfuric remplaça la relacion entre la planta e l'animal qu'abitualament manja la grana, la daissant "marinar" dins son tub digestiu e sos sucs gastrics qualques ores puèi l'expulsa.
Cada carróbia pèsa una quinzana de gramas e conten de pulpa carnosa constituida de 40 % de sucres (glucòsa e du sacaròsa), 35 % d'amidon, 7 % de proteïnas, e, dins de proporcions mai flacas, de grassas, de tanins et de sals minerals. La caroba es rica en calci, fosfòr, magnèsi, silici, fèrre e pectina. Las proprietats espessidoras son dugudas a la preséncia d'un sucre lo galactomanan.
Lo carrobièr es cultivat dins los païses mediterranèus, coma Espanha e Itàlia del sud (Sicília). Marròc es lo segon país productor mondial de carobas. Los Berbèrs zayanes l'utilizan per sas vertuts medicinalas perque, mercé a lor taus naut de fibras, exercís un efècte regulator sus la foncion intestinala e es utilizada dins los cases de foira o de constipacion pels enfants.
A Chipre, se transforma la caroba en una confisariá. La fabricacion comença pel trissatge de granas, una extraccion amb aiga puèi una concentracion a caud pendent fòrça jorns; Lo chuc concentrat es travalhat al croquet.
Se fa del carobièr dos produches fòrça diferents utilizats fòrça per l'industria alimentària: la farina de caroba e la goma de caroba.
La goma de caroba ven de la paret prima bruna que cobrís las granas. Contenon un endospèrma blanc e translucid qu'agís coma espessidor.
| País | 2003 | 2004 | ||
|---|---|---|---|---|
| Espanha | 67 403 | 37 % | 67 000 | 36 % |
| Marròc | 24 000 | 14 % | 40 000 | 21 % |
| Itàlia | 18 600 | 10 % | 24 000 | 13 % |
| Portugal | 20 000 | 11 % | 20 000 | 11 % |
| Grècia | 20 000 | 11 % | 19 000 | 10 % |
| Turquia | 14 000 | 8 % | 14 000 | 8 % |
| Chipre | 7 000 | 4 % | 7 000 | 4 % |
| Argeria | 4 600 | 2 % | 4 600 | 2 % |
| Liban | 3 200 | 2 % | 3 200 | 2 % |
| Tunisia | 1 000 | 1 % | 1 000 | 1 % |
| Autres païses | 840 | 0,5 % | 840 | 0,5 % |
| Total | 182 680 | 100 % | 186 640 | 100 % |
En 1856, 8 000 caroubiers foguèron exportats d'Espanha cap al Tèxas, Arizòna, Califòrnia e Florida. L'espècia s'espandiguèt largament en Califòrnia fins a èsser considerada coma espècia invasiva.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
