Hippopotamus er det 23. studioalbumet til den amerikanske rockegruppa Sparks. Det kom ut 8. september 2017 på BMG Rights Management og The End Records, det første albumet deira gjeve ut på eit større selskap på mange år.[5]
| Hippopotamus Studioalbum av Sparks | ||
| Utgjeve | 8. september 2017 | |
| Innspelt | 2016 | |
| Studio | Sparks Studio i Los Angeles | |
| Sjanger | ||
| Lengd | 55:10 | |
| Selskap | BMG, The End | |
| Produsent | Ron Mael, Russell Mael | |
| Sparks-kronologi | ||
|---|---|---|
| FFS (2015) |
Hippopotamus | A Steady Drip, Drip, Drip (2020)
|
| Singlar frå Hippopotamus | ||
|
||
Etter radiomusikalen The Seduction of Ingmar Bergman i 2009 og samarbeidet deira med Franz Ferdinand i FFS, markerte Hippopotamus eit steg attende til det tradisjonelle Sparks-formatet med «korte, kultiverte, vittige popsongar»,[6] som miksa element frå dei ulike stilane bandet tidlegare hadde hatt.[7]
Hippopotamus vart kritikarrost,[8] og nådde sjuandeplassen på UK Albums Chart,[9] den første topp 10-plasseringa til Sparks i Storbritannia på over 40 år.[10]
Etter å ha brukt mykje av det tidlegare tiåret med arbeid på to musikalar, radioproduksjonen The Seduction of Ingmar Bergman og filmmusikalen Annette, eit samarbeid med den franske regissøren Leos Carax, sette Mael-brørne i gang med eit meir tradisjonelt, song-orientert popformat for det neste albumet sitt,[11][5][12] ei interesse som vart forsterka av det nylege samarbeidet med Franz Ferdinand.[13] Dei arbeidde på albumet over ti månader frå starten av 2016 til oktober. Det meste av innspelinga vart gjort i heimestudioet til Russel Mael i Los Angeles.[11][12]
Stilmessig vart Hippopotamus klassifisert som barokkpop av journalist Claire Biddles,[4] og enkelt og greit rock av Sandy Lewis.[1]
Videoen av Joseph Wallace for singelen «Edith Piaf (Said It Better Than Me)» bestod av animerte dukker som likna på Mael-brørne i eit surrealistisk eventyr i Paris i 1930-åra.[13][14][15] Han vart godt teken i mot av kritikarar og fans, og av Sparks sjølv, som snakka om planar om å samarbeide meir med Wallace på framtidige prosjekt.[16][17][18]
Albumet vart publisert på BMG i staden for Mael-brørne sitt eige Lil' Beethoven.[5] BMG hadde nettopp fått attende rettane til katalogen til Sparks.[5] «Ein gong laga me ein publiseringsavtale med dei,» sa Russell Mael til PopMatters, «plateselskapssida av BMG var verkeleg interessert i å lytte til det nye albumet. Så dei flydde frå London og me spelte dei albumet og dei flippa heilt ut og sa 'Dette er fantastisk, me må lage ein plateavtale i tillegg.'»[5] BMG signerte for albumet verda over.[5] Sparks turnerte i Europa og USA for å markandsføre albumet.[5][1]
Hippopotamus har ein poengsum på 81 av 100 på nettstaden Metacritic, basert på 18 meldingar, noko som indikerer «universell heider».[8] Albumet kom inn på dei britiske hitlistene på sjuandeplassen, som var den første topp-10-plasseringa til Sparks på UK Albums Chart sidan Propaganda i 1974.[10][28]
I ein femstjerners melding for The Independent skildra Andy Gill Hippopotamus som ein «herleg og oppfinnsom retur frå Mael-brørne ... smartare og meir tilfredsstillande enn nokon gong.»[6] Leigh Sanders, som skreiv for Express & Star, skildra albumet som «storslått»,[29] medan Dave Simpson i The Guardian kalla det gruppa sitt beste album «på fleire tiår», med songar som hadde «ei ny emosjonell kraft» ved seg.[21] Daryl Easlea si melding i Record Collector noterte at «tekstane til Ron lokaliserer, som alltid, kjernen i saka, finn knekken i rustningen, støvet på linsa» og skildra albumet som «nøyaktig det du forventar og meir i tillegg .»[26] Q karakteriserte albumet som eit «beintfram Sparks-album». Meldaren Andrew Perry sa at det er «fylt med alle siste dagars tilhug til narrativ, Broadway-arrangement og pastisjar», medan han la til, «som alltid er det mykje moro å ha».[25] Mojo konkluderte med at «Hippopotamus er aldri litt mindre enn vilt underhaldande, vakkert oppvege av Rons merkelege pop-klassiske arrangement».[23] I ei melding til 8,9 av 10, roste Paste «albumet sin mangefasetterte komposisjonskreativitet, kombinert med dei konsekvent fengande melodiane og tekstane».[30] I ei melding rangert til 8 av 10, noterte Clash at Hippopotamus var «vrient humoristisk» og «reint vaudeville, reint teater - og reint Sparks».[31] The Times gav albumet fem av fem stjerner og erklærte: «Russell sin fulle falsett kan indikere høge kjensler, melodiane kan påverka, men tekstane til Ron antar aldri at lyttaren er interessert i livet til brørne». For meldaren Will Hodgkinson var «dette lys, vittig musikk som lever på kanten».[27] Uncut rangerte det til 8 av 10. Skribenten Jason Anderson sa at plata «er brei og rik nok til å gje ingen ende på herlegdomane», anten det er ein ode til svensk estetikk, «ei feiring av gallisk kulheit eller undrar for mange til å telja».[32] Kritikaren John McFerrin noterte at fleire av tekstane på Hippopotamus virka opptatt av døying og aldring, og indikerte at «karrieren deira som musikalske Peter Pan-figurar til slutt må støyta på vanskar dei ikkje hadde vurdert tidlegare, og dette endar opp med å gi eit handgripeleg mål på ekte emosjonell tyngde til albumet som ikkje var typisk for bandet fram til no dette punktet.»[33]
I ein kommentar til den musikalske stilen på albumet sa Randy Lewis, som skreiv for Los Angeles Times, «Hippopotamus bringar Mael-brørne lengre attende inn i rocke-riket med elektriske gitarar, bass og trommar stort sett fråverande frå deira meir orkesterdrivne utflukter frå det siste tiåret, og konkluderte med at albumet var «enkelt sagt, genialt».[1] Rob Mesure frå musicOMH meinte albumet var «eit variert og uhyre tilfredsstillande sett, som plukka element frå dei forskjellige tidsepokane deira - frå merkeleg, artikulert rock, gjennom synthpop, til opera - alt slengt nonchalant saman - og la til ein snert av drum'n'bass (Giddy, Giddy) og kul, flatpakka Europop (Scandinavian Design) – som utvalet av objekt som flyt i bassenget til tittelsporet ... eit stort, gledeleg beist av eit album.»[7]
Lovord
| Publikasjon | Lovord | År | Rangering | Ref. |
|---|---|---|---|---|
| MOJO | Topp 50 album i 2017 | 2017 | 15 |
|
| Glide | 20 beste album i 2017 | 2017 | N/A |
|
| Q Magazine | 50 beste album i 2017 | 2017 | 26 |
|
| Classic Rock Magazine | 50 beste album i 2017 | 2017 | 29 |
|
| Uncut | 75 beste album i 2017 | 2017 | 69 |
|
| Fopp | Beste album i 2017 | 2017 | 82 |
Alle songar er skrivne av Ron Mael og Russell Mael.
| Nr. | Tittel | Lengd |
|---|---|---|
| 1. | «Probably Nothing» | 1:21 |
| 2. | «Missionary Position» | 4:18 |
| 3. | «Edith Piaf (Said It Better Than Me)» | 4:32 |
| 4. | «Scandinavian Design» | 4:10 |
| 5. | «Giddy Giddy» | 3:10 |
| 6. | «What the Hell Is It This Time?» | 4:03 |
| 7. | «Unaware» | 3:54 |
| 8. | «Hippopotamus» | 3:47 |
| 9. | «Bummer» | 3:58 |
| 10. | «I Wish You Were Fun» | 4:04 |
| 11. | «So Tell Me Mrs. Lincoln Aside from That How Was the Play?» | 4:00 |
| 12. | «When You're a French Director» (med Leos Carax[40]) | 2:45 |
| 13. | «The Amazing Mr. Repeat» | 2:59 |
| 14. | «A Little Bit Like Fun» | 3:57 |
| 15. | «Life with the Macbeths» (med Rebecca Sjöwall) | 4:12 |
| Nr. | Tittel | Lengd |
|---|---|---|
| 16. | «You've Earned the Right to Be a Dick» | 3:10 |
- Russell Mael – vokal, lydteknikar, miksing
- Ron Mael – klaverinstrument, programmering, orkestrering, miksing
- Dean Menta – gitar
- Steven Nistor – trommer
- Leos Carax – vokal og trekkspel på «When You're a French Director»
- Rebecca Sjöwall – vokal på «Life with the Macbeths»
| Liste (2017) | Plassering |
|---|---|
| Belgiske album (Ultratop Flandern)[42] | 104 |
| Belgiske album (Ultratop Vallonia)[43] | 32 |
| Franske album (SNEP)[44] | 60 |
| Tyske album (Offizielle Top 100)[45] | 88 |
| Nederlandske album (MegaCharts)[46] | 38 |
| Skotske album (OCC)[47] | 7 |
| Swedish Albums (Sverigetopplistan)[48] | 45 |
| Britiske album (OCC)[9] | 7 |
| US Independent Albums (Billboard)[49] | 48 |
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
