Sterkste Man van de Wereld

De Sterkste Man van de Wereld is een wedstrijd die jaarlijks wordt gehouden. Vanaf 1993 is de wedstrijd uitgebreid met voorrondes en kunnen er meerdere mannen uit hetzelfde land meedoen.

Sterkste Man van de Wereld, 2019, Martins Licis (aan het deadliften (400 kg) in 2017)

Sterkste Man van de Wereld, 2009, Žydrūnas Savickas, in Sun City, 21 september 2010

Ted van der Parre (enige Nederlander die deze titel ooit haalde), Sterkste Man van de Wereld, 1992

Vanwege de voorrondes is het voor niet-professionele 'Sterkste Mannen' (die niet betaald en/of voldoende gesponsord worden) niet altijd meer haalbaar om mee te doen. Zo zijn Nederland en België afgehaakt. De enige professionele Sterkste Man uit Nederland was Jarno Hams, die in 2015 een stap terug heeft gedaan. In onder andere de Verenigde Staten, IJsland, Litouwen en Polen kunnen sommige atleten hun volledige aandacht aan de krachtsport besteden, zonder er nog een baan bij te hebben.

Onderdelen

De onderdelen zijn onder meer "vrachtwagentrekken", "stones of strength", "boomstamtillen" en deadlift. Het ene onderdeel vereist vooral kracht, het andere ook uithoudingsvermogen. Aangezien de onderdelen sterk afwijken van standaard gewichtheffen of powerliften, is het trainen van de technieken erg belangrijk. Ook al is men sterker dan de tegenstander, zonder de juiste techniek is een onderdeel veel zwaarder. Sinds ongeveer 2006 worden er steeds meer nieuwe onderdelen verzonnen, hoewel de deadlift bijna niet weg te denken is uit de wedstrijden.

Geschiedenis en uitslagen

In 1992 haalde Nederlander Ted van der Parre, de langste deelnemer ooit, de eerste plaats. Er waren ook een aantal tweede en derde plaatsen van Nederlanders in andere jaren, voornamelijk behaald door Ab Wolders. Mariusz Pudzianowski uit Polen heeft vijf overwinningen op zijn naam staan, het record. Er zijn ook twee IJslanders die beide viermaal wonnen, dat zijn Jón Páll Sigmarsson en Magnús Ver Magnússon. De Verenigde Staten hadden in het begin van de competitie, eind jaren 70 en begin jaren 80, veel sterke deelnemers. Dit nam langzaam af maar begin 21e eeuw zijn er een aantal sterke deelnemers terug met tweede en derde plaatsen en vijf eerste plaatsen in 2006, 2011, 2013, 2015 en 2016.

De wedstrijd wordt vanaf 1977 gehouden en vanaf 1979 op televisie uitgezonden in Nederland, in de jaren 70 en 80 werd het bij de AVRO uitgezonden. Later op zenders als Eurosport en RTL 7. In 2009 nam Jimmy Laureys voor België deel aan de wedstrijd maar wist zich niet te plaatsen voor de finale in een groep met Mariusz Pudzianowski en Phil Pfister, de winnaar van 2006. In 2012 nam Nederlander Alex Moonen deel aan de voorrondes van deze wedstrijd, aangezien de Sterkste Man van Nederland 2012, Jarno Hams, geen interesse had en Jan Wagenaar, die tweede was in Nederland, andere verplichtingen had. Moonen eindigde als vierde in zijn deelnemersveld van zes sterke mannen en ging daardoor niet door naar de finale. Wel behaalde hij enkele persoonlijke records.

In 2013 werd het wereldkampioenschap in China gehouden, eind augustus. Brian Shaw won en Savickas werd tweede en Hafþór Júlíus Björnsson uit IJsland, werd derde.^[1]

2014 werd weer het jaar voor Savickas. Hafþór Julius Björnsson werd tweede en Brian Shaw (de titelverdediger) werd derde. Sinds enkele jaren heeft de wedstrijd vele voorrondes. Wie deze niet doorkomt, is vaak veel kosten kwijt, terwijl degenen die de voorrondes wel doorkomen, soms overladen worden met aanbiedingen en voornamelijk in de Verenigde Staten een enorme belangstelling genieten. Dit heeft ertoe geleid dat atleten niet meer deelnemen aan deze wedstrijd en zich meer richten op nationale wedstrijden en op de Strongman Champions League, een wereldwijde circuitwedstrijd, met een winnaar per wedstrijd van een of meerdere dagen en een seizoenswinnaar (meestal per jaar). De seizoenswinnaar is vrijwel altijd een professionele Sterkste Man, die van zijn hobby z'n werk heeft gemaakt.

2015

De finale van de Sterkste Man van de Wereld 2015 vond op 25 en 26 april plaats in Putrajaya, Maleisië.

De deelnemers die de voorrondes doorkwamen en aan de finale meededen waren: Žydrūnas Savickas, Brian Shaw, Hafþór Júlíus Björnsson, Eddie Hall, Michael Burke, Jean-Francois Caron, Dimitar Savatinov, Mark Felix (oudste deelnemer die ooit door de voorrondes kwam, met 49 jaar), Jerry Pritchett en Mikhail Shivlyakov. Savickas en Felix daargelaten ging de strijd vooral tussen de twee grootste deelnemers ooit, 'Thor' en Shaw, die respectievelijk 202 cm en 207 cm lang zijn, met een lichaamsgewicht van 175–200 kg.

Hafþór en Shaw zijn de langste succesvolle deelnemers sinds jaren. Nederlander Ted van der Parre, die in 1992 de titel haalde, is de langste deelnemer ooit met 213 cm.

Uitslag 2015

1. Brian Shaw (VS)^[2]
2. Žydrūnas Savickas (Litouwen)
3. Hafthor Bjornsson (IJsland)
4. Eddie Hall (Verenigd Koninkrijk)
5. Mike Burke (VS)
6. Jean-François Caron (Canada)
7. Dimitar Savatinov (Bulgarije)
8. Mark Felix (Verenigd Koninkrijk)
9. Mikhail Shivlyakov (Rusland)
10. Jerry Pritchett (VS)

2016

In augustus 2016 haalde Brian Shaw zijn vierde titel binnen, gevolgd door Hafþór Júlíus Björnsson en op de derde plaats Eddie Hall, die in 2016 een aantal wereldrecords op krachtsportgebied heeft verbeterd, waaronder een deadlift van 500 kg.

2017

Met een punt verschil op Hafþór Júlíus Björnsson en twee punten verschil op titelverdediger Brian Shaw, won Engelsman Eddie Hall met 51 punten de titel Sterkste Man van de Wereld 2017, op 28 mei, in Botswana. Alleen Brian Shaw en Žydrūnas Savickas wonnen de titel vanaf 2009 en de vorige Engelsman die de titel won was Gary Taylor, in 1993.^[3] Savickas haalde zijn slechtste resultaat ooit met een 8e plaats.

2018

Regerend kampioen Eddie Hall had al aangegeven niet mee te doen, hoewel het deelnemersveld in 2018 zeer sterk was. Een relatief onbekende Pool, Mateusz Kieliszkowski, haalde het zilver, Brian Shaw, een eerdere winnaar, haalde het brons binnen en IJslander Hafþór Júlíus Björnsson, die de jaren ervoor net naast het goud greep met een bronzen of zilveren plak, haalde nu voor het eerst het goud.

2019

Amerikaan Martins Licis, die nooit eerder een belangrijk evenement won op het gebied van 'Sterkste Man', sleepte de eerste plaats binnen in juni 2019. De Pool Mateusz Kieliszkowski landde op de 2e plaats en de IJslander Hafþór Júlíus Björnsson, de titelverdediger, op de 3e plaats.^[4]

2020

De wedstrijd duurde van 11 t/m 15 november en had enkele voorrondes, waardoor de finale nog maar uit vier personen bestond. In 2020 geen bekende voormalige winnaar(s) in de top drie, wel twee deelnemers van de Strongman Championsleague, een wereldwijde circuitwedstrijd. J.F. Caron en Tom Stoltman (resp. brons en zilver) zijn tussen 2010 en 2020 regelmatige deelnemers van de circuitwedstrijd, maar gingen in 2020 voor de Sterkste Man-titel vanwege het coronavirus (covid-19). De winnaar is Oleksii Novikov uit Oekraïne, de jongste winnaar (24) sinds 1984 en de tweede keer in zeventien jaar tijd dat iemand uit dat land won (Vasyl Virastyuk in 2004). Novikov zette ook een wereldrecord deadlift neer, de 'partial deadlift' met grote gewichtschijven en een langere halter, vanaf een hogere hoogte dan bij een normale deadlift. Een extra moeilijkheidsgraad, echter kan men met de juiste techniek op deze manier meer gewicht tillen dan bij een normale deadlift vanaf de grond. Hij tilde 537,5 kg.

Een titelfavoriet, Brian Shaw, kwam niet verder dan een 5e plaats. Een enkeling viel af door een blessure en Hafþór Júlíus Björnsson, de winnaar van 2018, deed niet mee, omdat hij zich voorbereidde op een bokswedstrijd met rivaal Eddie Hall, in september 2021. In 2017 haalde Hall de titel, waar bij het laatste evenement een rep van 'Thor' werd afgekeurd, waardoor Hall won. Thor beschuldigde de arbitrage en Eddie Hall van valsspelen, aangezien Hall gesponsord werd door het evenement zelf, maar valsspelen is nooit bewezen.

Winnaars, 2e en 3e plaatsen

Jaar	Winnaar	Tweede	Derde	Locatie
2024	Tom Stoltman	Mitchell Hooper	Evan Singleton	Myrtle Beach, 1 t/m 5 mei
2023	Mitchell Hooper	Tom Stoltman	Oleksii Novikov	Myrtle Beach, 19 t/m 23 april
2022	Tom Stoltman	Martins Licis (gelijk met Novikov)	Oleksii Novikov (gelijk met Licis, maar door jurybeslissing derde)	Sacramento (Californië), 24 t/m 29 mei
2021	Tom Stoltman	Brian Shaw	Maxime Boudreaul	Sacramento (Californië), finale: 19 en 20 juni
2020	Oleksii Novikov	Tom Stoltman	Jean-Francois Caron	Bradenton Gulf Islands, Verenigde Staten, finale: 14 en 15 november 2020
2019	Martins Licis	Mateusz Kieliszkowski	Hafþór Júlíus Björnsson	Bradenton, Verenigde Staten, finale: 16-17 juni 2019
2018	Hafþór Júlíus Björnsson	Mateusz Kieliszkowski	Brian Shaw	Manilla, Filipijnen, april/mei 2018 (finales: 5 en 6 mei)
2017	Eddie Hall	Hafþór Júlíus Björnsson	Brian Shaw	Kasane, Botswana, tweede helft mei 2017 (finale: 28 mei)
2016	Brian Shaw	Hafþór Júlíus Björnsson	Eddie Hall	Kasane, Botswana, tweede helft van augustus 2016
2015	Brian Shaw	Žydrūnas Savickas	Hafþór Júlíus Björnsson	Putrajaya, Maleisië, 19-26 april 2015 (finale:25 en 26 april)
2014	Žydrūnas Savickas	Hafþór Júlíus Björnsson ('Thor')	Brian Shaw	Los Angeles, Californië (maart 2014)
2013	Brian Shaw	Žydrūnas Savickas	Hafþór Júlíus Björnsson ('Thor')	China (medio aug. 2013)
2012	Žydrūnas Savickas[5]	Vytaulas Laulas	Hafþór Júlíus Björnsson	Los Angeles Californië (eind sept. 2012)
2011	Brian Shaw	Žydrūnas Savickas	Terry Hollands	Wingate (North Carolina)
2010	Žydrūnas Savickas	Brian Shaw	Mikhail Koklyaev	Sun City (21-22 september)
2009	Žydrūnas Savickas	Mariusz Pudzianowski	Brian Shaw	Valletta
2008	Mariusz Pudzianowski	Derek Poundstone	Dave Ostlund	Charleston, West Virginia
2007	Mariusz Pudzianowski	Sebastian Wenta	Terry Hollands	Anaheim, Californië
2006	Phil Pfister	Mariusz Pudzianowski	Don Pope	Sanya
2005	Mariusz Pudzianowski	Jesse Marunde	Dominic Filiou	Chengdu
2004	Vasyl Virastyuk	Žydrūnas Savickas	Magnus Samuelsson	Nassau
2003	Mariusz Pudzianowski	Žydrūnas Savickas	Vasyl Virastyuk	Victoriawatervallen
2002	Mariusz Pudzianowski	Žydrūnas Savickas	Raimonds Bergmanis	Kuala Lampur
2001	Svend Karlsen	Magnus Samuelsson	Janne Virtanen	Victoriawatervallen
2000	Janne Virtanen	Svend Karlsen	Magnus Samuelsson	Sun City
1999	Jouko Ahola	Janne Virtanen	Svend Karlsen	Valletta
1998	Magnus Samuelsson	Jouko Ahola	Wout Zijlstra	Tanger
1997	Jouko Ahola	Flemming Rasmussen	Magnus Samuelsson	Primm Valley Resort, Nevada
1996	Magnús Ver Magnússon	Riku Kiri	Gerrit Badenhorst	Port Louis
1995	Magnús Ver Magnússon	Gerrit Badenhorst	Marko Varalahti	Nassau
1994	Magnús Ver Magnússon	Manfred Hoeberl	Riku Kiri	Sun City
1993	Gary Taylor	Magnús Ver Magnússon	Riku Kiri	Orange
1992	Ted van der Parre	Magnús Ver Magnússon	Jamie Reeves	Reykjavik
1991	Magnús Ver Magnússon	Henning Thorsen	Gary Taylor	Tenerife
1990	Jón Páll Sigmarsson	O.D. Wilson	Ilkka Nummisto	Joensuu
1989	Jamie Reeves	Ab Wolders	Jón Páll Sigmarsson	San Sebastian
1988	Jón Páll Sigmarsson	Bill Kazmaier	Jamie Reeves	Boedapest
1987	Geen wedstrijd
1986	Jón Páll Sigmarsson	Geoff Capes	Ab Wolders	Nice
1985	Geoff Capes	Jón Páll Sigmarsson	Cees de Vreugd	Cascais
1984	Jón Páll Sigmarsson	Ab Wolders	Geoff Capes	Mora
1983	Geoff Capes	Jón Páll Sigmarsson	Simon Wulfse	Christchurch
1982	Bill Kazmaier	Tom Magee	John Gamble	Magic Mountain, Californië
1981	Bill Kazmaier	Geoff Capes	Dave Waddington	Magic Mountain, Californië
1980	Bill Kazmaier	Lars Hedlund	Geoff Capes	Newark New Jersey
1979	Don Reinhoudt	Lars Hedlund	Bill Kazmaier	Universal Studios, Californië
1978	Bruce Wilhelm	Don Reinhoudt	Lars Hedlund	Universal Studios, Californië
1977	Bruce Wilhelm	Bob Young	Ken Patera	Universal Studios, Californië

Kampioenschappen per land

Land	Goud	Zilver	Brons	Totaal
Verenigde Staten	12	9	10	31
IJsland	9	8	4	21
Verenigd Koninkrijk	8	4	8	20
Polen	5	5	0	10
Litouwen	4	7	0	11
Finland	3	3	5	11
Oekraïne	2	0	3	5
Zweden	1	3	4	8
Nederland	1	2	4	7
Canada	1	2	3	6
Noorwegen	1	1	1	3
Denemarken	0	2	0	2
Zuid-Afrika	0	1	1	2
Oostenrijk	0	1	0	1
Letland	0	0	1	1
Rusland	0	0	1	1

Nederlandse en Belgische deelname

Jaar	Atleet	Plaats
1980	Gerard du Prie	8
1981	Stago Piczko	7
1983	Simon Wulfse	3
1984	Ab Wolders (succesvolste deelnemer uit Nederland, achter Ted van der Parre)	2
1985	Cees de Vreugd	3
1986	Ab Wolders	3
1988	Ab Wolders	4
1989	Ab Wolders	2
1990	Tjalling van den Bosch	7
1991	Ted van der Parre	4
1992	Ted van der Parre (enige Nederlander ooit die de titel won, van 1977 t/m 2020)	1
1993	Berend Veneberg	5
1994	Ted van der Parre	8
1995	Berend Veneberg	Kwalificatie
1996	Berend Veneberg	Kwalificatie
1997	Berend Veneberg	Kwalificatie
1998	Berend Veneberg	9
1998	Wout Zijlstra	3
1999	Berend Veneberg	6
2000	Peter Baltus	Kwalificatie
2001	Wout Zijlstra	8
2002	Jarno Hams	Kwalificatie
2003	Peter Baltus	Kwalificatie
2003	Jarno Hams	Kwalificatie
2009	Jimmy Laureys	Kwalificatie
2012	Alex Moonen	Kwalificatie
2013	Alex Moonen	Kwalificatie

Trivia 1977

Het eerste jaar deden de bodybuilders Lou Ferrigno ("The Hulk") en Franco Columbu mee en behaalden respectievelijk een vierde en vijfde plaats. Hoewel Columbu, (de kleinste deelnemer ooit) die slechts 165 cm lang was en toen rond de 90 kg woog, eerste stond met nog een onderdeel te gaan, kreeg hij een ernstige blessure aan zijn knie waardoor hij vijfde werd, omdat hij bij dit laatste onderdeel de minste punten haalde. Hij had drie jaar nodig om weer te kunnen lopen, terwijl sommige doctoren in de Verenigde Staten, na een operatie van ruim zes uur, het onmogelijk achtte dat hij ooit nog zou kunnen lopen met zijn ontwrichte knie. Columbu zakte door zijn been tijdens een race waarbij koelkasten zo snel mogelijk van de ene naar de andere plaats gebracht moesten worden. Dit was op de nationale televisie te zien in de Verenigde Staten en het moment van het ongeluk werd een aantal malen herhaald. Columbu kreeg na een proces $1.000.000,00 schadevergoeding voor deze blessure.^[6] In 1981, minder dan vier jaar na de zware blessure, haalde Columbu de titel Mr. Olympia, een van de (toen) belangrijkste bodybuildingwedstrijden ter wereld.

Strongman Champions League

De MHP (Maximum Human Performance) Strongman Champions League, steeds in een ander land gehouden, streeft de populariteit van het jaarlijkse evenement Sterkste Man van de Wereld voorbij. De Strongman Champions League kent bij elk evenement een top 3 en kent ook een eindklassement later in het jaar, van alle evenementen bij elkaar opgeteld.

Sterkste team van de Wereld 2006 en 2017

Regelmatig, echter niet jaarlijks, wordt de wedstrijd Sterkste team van de Wereld gehouden. Op 22 juli 2006 wonnen Nederlanders Jarno Hams en Edwin Hakvoort het goud te Sárvár, Hongarije. Op 4 juni 2017 won de zichtbaar circa 30 kg afgevallen en zeer afgetrainde Žydrūnas Savickas uit Litouwen, die een week eerder nog zijn slechtste prestatie ooit neerzette bij de wedstrijd Sterkste Man van de Wereld, samen met landgenoot Vytautas Lalas, het goud in het Engelse Stoke-on-Trent als Sterkste team van de Wereld.