Vandaalse Oorlog
conflict tussen de Vandalen en de Byzantijnen in Tunesië (533–534) / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Vandaalse Oorlog of de Vandalenoorlog (Βανδηλικὸς Πόλεμος) was een conflict in Noord-Afrika (vooral in het moderne Tunesië) tussen de legers van het Byzantijnse of Oost-Romeinse Rijk en het Vandaalse Rijk, in 533-534. Het was de eerste van de heroveringen van Justinianus I van het West-Romeinse Rijk.
Vandaalse oorlog | ||||
---|---|---|---|---|
Onderdeel van de heroveringen van Justinianus I | ||||
Vandaalse opmars | ||||
Datum | juni 533 - maart 534 | |||
Locatie | Het hedendaagse Tunesië | |||
Resultaat | Val van het Vandaalse Rijk | |||
Territoriale veranderingen |
De Byzantijnen veroveren Africa | |||
Strijdende partijen | ||||
| ||||
Leiders en commandanten | ||||
| ||||
Troepensterkte | ||||
|
De Vandalen hadden het Romeinse Noord-Afrika bezet in de vroege 5de eeuw, en stichtten daar een onafhankelijk koninkrijk. Onder hun eerste koning Geiserik, hield de ontzagwekkende Vandaalse vloot piratenaanvallen in de Middellandse Zee, plunderden Rome en stopten een enorme Romeinse invasie in 468. Na de dood van Geiserik werden de relaties met het overgebleven Oost-Romeinse Rijk weer beter, hoewel spanningen soms de kop opstaken door de militante aantrekking tot het Arianisme van de Vandalen en hun vervolging van de Chalcedoniërs, die daar oorspronkelijk woonden. In 530 werd de pro-Romeinse Hilderik omvergeworpen door een staatsgreep en hij werd vervangen door zijn neef Gelimer. De Oost-Romeinse keizer Justinianus I gebruikte dit als een voorwendsel om zich in te laten met de Vandalen in Noord-Afrika. Nadat hij de oostelijke grens beveiligd had tegen de Sassaniden in 532, begon hij een expeditie voor te bereiden onder generaal Belisarius, wiens secretaris Procopius de belangrijkste bron over deze oorlog schreef. Justinianus haalde zijn voordeel uit de opstanden in de Vandaalse provincies van Sardinië en Tripolitanië, of had deze misschien zelf aangespoord. Dit leidde Gelimer niet enkel af van de voorbereidingen van de keizer, maar verzwakte de Vandaalse verdedigingen ook door het zenden van het grootste deel van de Vandaalse vloot en een groot deel van hun leger onder Gelimers broer Tzazon naar Sardinië.
Het Romeinse expeditieleger voer uit bij Constantinopel laat in juni van het jaar 533, en landde vroeg in september, na een zeereis langs de kusten van Griekenland en Zuid-Italië op de Afrikaanse kust bij Caputvada, tot Gelimers volledige verrassing. De Vandalenkoning verzamelde zijn legers en vocht met het Romeinse leger in de Slag bij Ad Decimum, bij Carthago, op 13 september. Gelimers plan om het Romeinse leger te omsingelen en te vernietigen was bijna gelukt, maar Belisarius kon het Vandalenleger op de vlucht drijven en kon Carthago veroveren. Gelimer trok zich terug naar Bulla Regia, waar hij de rest van zijn leger verzamelde, waaronder het leger van Tzazon, dat terugkeerde van Sardinië. In december ging Gelimer naar Carthago en vocht opnieuw met de Romeinen in de Slag bij Tricameron. De slag resulteerde in een Romeinse overwinning en de dood van Tzazon. Gelimer vluchtte naar een afgelegen bergfort, waar hij werd belegerd tot hij zich overgaf in de lente.
Belisarius keerde terug naar Constantinopel met de schatkist van de Vandalen en de gevangengenomen Gelimer om een triomftocht te houden, terwijl Afrika hersteld werd tot de Prefectuur Africa. De controle verspreidde zich echter niet verder dan de grenzen van het oude Vandaalse Rijk, en de Moorse stammen van het binnenland accepteerden de keizerlijke heerschappij niet en rebelleerden. De nieuwe provincie werd verzwakt door de oorlogen met de Moren en militaire opstanden. Het duurde tot 548 voor de vrede hersteld werd en de Romeinse heerschappij opnieuw stevig gevestigd was.