Loading AI tools
Roman van Hermann Hesse uit 1922 Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Siddhartha is een allegorische roman van Hermann Hesse over de spirituele reis van een jongen uit het Indisch subcontinent, gekend als Siddhartha, ten tijde van Boeddha.
| Siddhartha | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Uitgave van Siddhartha (1922) | ||||
| Auteur(s) | Hermann Hesse | |||
| Oorspronkelijke taal | Duits | |||
| Oorspronkelijk uitgegeven | 1922 | |||
| Vorige boek | Demian | |||
| Volgende boek | De steppewolf | |||
| ||||
Siddhartha is Hesses negende roman en werd geschreven in het Duits, in een eenvoudige, maar krachtige en lyrische stijl. De eerste uitgave dateert uit 1922 en werd geschreven na het verblijf van de auteur in India in de jaren 1910. Pas 29 jaar later werd het boek uitgebracht in de Verenigde Staten en tijdens de jaren 1960 had het veel invloed.
De naam "Siddhartha" bestaat uit twee woorden uit het Sanskriet: siddha betekent volbracht en artha betekent doel of rijkdom. Beide woorden samen wil zoveel zeggen als hij wiens doel is volbracht of hij van wie elke wens vervuld is[1]. De Boeddha's naam was prins Siddhartha Gautama. In het boek wordt naar de Boeddha verwezen als "Gotama".
Het verhaal speelt zich af in het India ten tijde van Gautama Boeddha, waarschijnlijk tussen de 5e en 7e eeuw voor onze jaartelling[2]. Siddhartha, de zoon van een Brahmaan, verlaat zijn ouders om zich bij de asceten te vervoegen. Samen met zijn vriend Govinda gaat hij op zoek naar verlichting. Siddhartha ondergaat een aantal veranderingen en realiseert zich verschillende dingen terwijl hij zijn doel probeert te bereiken.
Ervaringen leiden tot bewustwordingen in iemands leven – het duidt op deelname, leren en misschien kennis. Verstaan is begrijpen en internaliseren. In de roman worden ervaringen aangewezen als de beste manier om te komen tot het begrijpen van de realiteit en verlichting te bereiken. Siddhartha’s reis toont aan dat dit begrijpen niet kan verkregen worden door scholastiek, geestelijke methodes of ongebreidelde lusten en de hieraan vasthangende pijn van de samsara; het is echter de totaliteit van alle ervaringen tijdens iemands leven die leiden tot het begrijpen.
De aparte gebeurtenissen zijn zonder betekenis, wanneer deze op zichzelf worden bekeken – Siddhartha’s verblijf bij de samana’s en zijn verblijf in de wereld van liefde en zaken leiden niet tot het nirvana, toch kunnen deze niet als afleidingen worden beschouwd omdat elke daad hem leidt naar het begrip. De som van deze gebeurtenissen is ervaring.
Zo leert hij empathie via de liefde voor zijn zoon; waardoor hij de kinderlijke mensen leert te begrijpen. Voorheen kon hij, zelfs na zijn onderdompeling in samsara, deze mensen niet begrijpen. Terwijl samsara hem vastgreep en bleef plakken tot hij er ziek van werd, was hij toch niet in de mogelijkheid om de kern van samsara te begrijpen. De ervaring van samsara leidde niet tot het begrijpen ervan, het hinderde hem zelfs. De ervaringen met zijn zoon laten hem liefhebben, wat hij daarvoor nog nooit gedaan had, desondanks is het niet de liefde die leidt tot verstaan.
Het verhaal eindigt met Siddhartha als veerman, pratend tegen de rivier en de stenen, uiteindelijk in vrede met zijn reis en het begrijpen ervan.
Een belangrijk thema in het boek is het concept van de vicieuze cirkel, uitgebeeld in de relatie van vader en zoon, zoals de relatie die Siddhartha heeft met zijn eigen vader en deze met zijn eigen zoon. Er is eveneens een nood aan gezelschap voor Siddhartha: achtereenvolgens zijn dit Govinda, Kamala en uiteindelijk Vasudeva – elk symboliseert verschillende fasen in het pad naar verlichting. Alhoewel het verhaal niet lineair wordt verteld, er zijn onregelmatige tijdsprongen, komt toch elk thema uit het boek terug naar zijn oorsprong. Dit komt ook tot uiting in de rivier, die haar eigen begin, midden en einde symboliseert. Op het einde blijkt dat Siddhartha de verlichting enkel kan bereiken door middel van een aantal realisaties: het geeft niet hoe je leven verloopt, alles keert terug naar het begin. Op het einde van zijn reis bereikt Siddhartha enkel het Nirvana dankzij de aanvaarding van menselijke emoties. Het boek beschrijft dat op het exacte moment van verlichting, Siddhartha de emoties van zijn menselijkheid beleeft door de rivier die van en naar zijn bron reist.
In 1971 werd er een surrealistische westernmusical, gebaseerd op het boek, uitgebracht onder de titel Zachariah met John Rubinstein in de titelrol en George Englund als regisseur. Don Johnson speelde Matthew, de tegenhanger van Govinda.
Siddhartha, een gewone filmversie, werd in 1972 uitgebracht. De film werd door Conrad Rooks geregisseerd, Shashi Kapoor is een van de acteurs.
In 2003 nam Jorge Polaco een Spaanstalige film op in Argentinië.[3]
In 1972 baseerde de rockgroep Yes het nummer Close to the Edge op het boek.
Radioheads album Amnesiac uit 2001 bevat thema's en teksten geïnspireerd door het boek, vooral "Pyramid Song", "I Might Be Wrong", en "Like Spinning Plates".
Queen reciteert een passage tijdens het nummer, tijdens een optreden bij de BBC in 1977 We Will Rock You.
Ralph McTell bracht in 1971 het nummer The Ferryman uit.
Jerry Cantrell schreef het nummer “Siddhartha”.
Andrew McMahon van de groepen Something Corporate en Jack's Mannequin heeft een tatoeage (“The river is everywhere”) op zijn pols staan.
Sunday Suit van Hot Water Music bevat het vers "Siddhartha style, I'll choose a path of open minds".
In 2003 verscheen het nummer "Voice Inside (Song of Siddhartha)" van Stephanie Riggio op de cd Songs Inspired by Literature chapter two.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
