Loading AI tools
kerkgebouw in Napels, Italië Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Cappella Sansevero is de voormalige familiekapel van de prinsen van San Severo en tegenwoordig een van de meest bezochte musea in Napels. De aankleding en het dertigtal kunstwerken binnenin getuigen van de Napolitaanse barok, een 18e-eeuwse stijl verwant met rococo en Oostenrijkse barok. Er is werk te zien van leidende Italiaanse kunstenaars uit die periode. Het geheel draagt vooral de stempel van de excentrieke prins Raimondo di Sangro.
Vooral sinds de 21e eeuw trekt de als museum ingerichte kapel lange wachtrijen bezoekers. Fotograferen is er verboden.
Het gebouw is nog steeds een geconsacreerde kerk, de Chiesa di Santa Maria della Pietà, naar de geschilderde pietà in het medaillon boven het hoofdaltaar. Liefkozend spreekt men ook over de Pietatella, minstens sinds 1623. De exploitatievennootschap heet Museo Cappella Sansevero.
Het gebedshuis ligt in de Via Francesco de Sanctis tegenover het Palazzo di Sangro van de prinselijke familie. De luchtbrug die de beide gebouwen verbond is in 1888 door waterinfiltratie ingestort.
De bouw ving aan rond 1590. Als dank voor genezing liet hertog Giovan Francesco di Sangro een privékapel optrekken. Recent is geopperd dat zijn vrouw Adriana Carafa della Spina achter de stichting zou zitten, om genade af te smeken voor haar zoon Fabrizio, die in dat jaar met zijn overspelige geliefde het slachtoffer was geworden van een passionele moord.[1] De zoon en opvolger van de hertog, Alessandro, liet het gebedshuis uitbreiden tot een grafkapel die alle leden van zijn geslacht zou kunnen ontvangen, zoals aangegeven in de gedenksteen uit 1613 boven de ingang.
De inrichting van de kapel werd beslissend bepaald door een tweede bouwfase die aanving in 1749 onder prins Raimondo di Sangro. Deze geleerde vrijmetselaar ontwierp een totaalconcept waarin kunst en natuurkunde hand in hand gingen. Het artistiek programma stond bol van theologisch-spirituele symboliek. Voor de beeldhouwwerken liet hij de beroemde Antonio Corradini overkomen uit Venetië. De man was al op leeftijd en stierf in 1754, twee afgewerkte beelden nalatend en meer dan 36 bozzetti. Voor zijn opvolging nam de prins Francesco Queirolo uit Genua in dienst, zoals Corradini had aanbevolen. De Gesluierde Christus vertrouwde hij toe aan de jonge Giuseppe Sanmartino, die de techniek van het drapé mouillé moest toepassen, waarmee Corradini's Pudicizia de prins had verrukt. Het resultaat maakte opnieuw grote indruk, maar Queirolo toonde met zijn Disinganno dat hij in virtuositeit niet voor hem hoefde onder te doen.
.jpg)
De reusachtige plafondschildering van Francesco Maria Russo (1749) stelt de Glorie van het Paradijs voor. Voorts zijn er te zien (met de klok mee vanaf de ingang):
De macchine anatomiche in de crypte zijn rond 1760 gemaakt door de anatoom Giuseppe Salerno. Rond de skeletten van een man en een zwangere vrouw bracht hij aders en slagaders aan (resp. blauw en rood), gemaakt van ijzerdraad, bijenwas en zijde. Lang heerste de overtuiging dat Raimondo di Sangro ze zelf had gemaakt door een vroege toepassing van plastinatie, waarbij hij in levende mensen een stof zou hebben ingespoten die hun aders deed uitharden.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
