കിഴക്കിന്റെ സഭ
മെസൊപ്പൊട്ടാമിയയിലെയും ഇന്ത്യയിലെയും പരമ്പരാഗത ക്രൈസ്തവ സഭ / From Wikipedia, the free encyclopedia
മെസപ്പൊട്ടാമിയ കേന്ദ്രമായ ഒരു പരമ്പരാഗത ക്രിസ്തീയ ശാഖയാണ് കിഴക്കിന്റെ സഭ (സുറിയാനി: ܥܕܬܐ ܕܡܕܢܚܐ അഥവാ പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി സഭ.[4] ക്രി. വ. 5, 6 നൂറ്റാണ്ടുകളിലെ നിഖ്യൻ ക്രൈസ്തവ സഭയിൽ ഉടലെടുത്ത ക്രിസ്തുശാസ്ത്ര വിവാദങ്ങളേത്തുടർന്ന് പൗരസ്ത്യ ക്രിസ്തീയതയിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ് ഉണ്ടായ ഐക്യസ്വഭാവവാദി സഭകൾക്കും കൽക്കിദോനിയൻ സഭയ്ക്കും (പിൽക്കാലത്ത് ഇതിന്റെ പൗരസ്ത്യ വിഭാഗം കിഴക്കൻ ഓർത്തഡോക്സ് സഭ എന്ന് പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടു) സമാന്തരമായി നിലകൊണ്ട ഒരു ക്രിസ്തീയ സഭയാണിത്.[5][6] ഇതേത്തുടർന്ന് പിശകായും അവഹേളനപരമായും നെസ്തോറിയൻ സഭ എന്നും ഈ സഭ വിളിക്കപ്പെട്ടു.[7] സസ്സാനിയപൂർവ്വിക മെസപ്പൊട്ടാമിയയയിൽ രൂപപ്പെട്ട ഈ സഭ റോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിലെ ക്രൈസ്തവ സഭകളിൽ നിന്ന് വ്യതിരിക്തമായ ഒരു സഭാസംവിധാനവും ക്രൈസ്തവ ദൈവശാസ്ത്രവും പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ആരാധനാക്രമവും വികസിപ്പിച്ചു. തൻമൂലം പേർഷ്യൻ സഭ എന്ന പേരിലും ഈ സഭ അറിയപ്പെട്ടു.[8][5][6] 14ആം നൂറ്റാണ്ടിനുശേഷം ഈ സഭയിലുണ്ടായ ഭിന്നതകളുടെ ഒരു പരമ്പര, ചിലപ്പോൾ രണ്ട്, മറ്റുചിലപ്പോൾ മൂന്ന് എന്നനിലയിൽ, സമാന്തര പാത്രിയർക്കാസനങ്ങൾ ഉയരുന്നതിന്, കാരണമായി.[9] അവശേഷിച്ച തനത് സഭ ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാന പകുതി മുതൽ, കിഴക്കിന്റെ അസ്സീറിയൻ സഭ എന്നും കിഴക്കിന്റെ പുരാതന സഭ എന്നും, രണ്ട് സമാന്തര സഭകളായി ഭിന്നിച്ചാണ് നിലകൊള്ളുന്നത്. ഈ രണ്ട് സഭകളും മാതൃസഭയുടെ പരമ്പരാഗത ദൈവശാസ്ത്രവും ആരാധനാക്രമവും പിന്തുടർന്നുപോവുന്നു.[10] ഇറാഖ് കേന്ദ്രമായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന കൽദായ കത്തോലിക്കാ സഭയും ഇന്ത്യയിലെ സിറോ-മലബാർ സഭയും കിഴക്കിന്റെ സഭയുടെ പൈതൃകം അവകാശപ്പെടുന്ന രണ്ട് പൗരസ്ത്യ കത്തോലിക്കാ സഭകളാണ്.[11][12][13]
കിഴക്കിന്റെ സഭ | |
---|---|
സുറിയാനി: ܥܕܬܐ ܕܡܕܢܚܐ | |
വർഗം | പൗരസ്ത്യ ക്രിസ്തീയത |
വീക്ഷണം | സുറിയാനി ക്രിസ്തീയത[1] |
ദൈവശാസ്ത്രം | പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ദൈവശാസ്ത്രം[2] |
സഭാ സംവിധാനം | എപ്പിസ്കോപ്പൽ |
തലവൻ | കിഴക്കിന്റെ കാതോലിക്കോസ് |
പ്രദേശം | മദ്ധ്യപൂർവ്വദേശം, ഇന്ത്യ, മധ്യേഷ്യ കിഴക്കൻ ഏഷ്യ |
ഭാഷ | പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി |
ആരാധനാക്രമം | എദേസ്സൻ സഭാപാരമ്പര്യം (പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി) (അദ്ദായിയുടെയും മാറിയുടെയും ആരാധനാക്രമം) |
മുഖ്യകാര്യാലയം | സെലൂക്യാ-ടെസിഫോൺ[3] |
സ്ഥാപകൻ | പാരമ്പര്യം അനുസരിച്ച്, മാർത്തോമ്മാശ്ലീഹ |
ഉത്ഭവം | പാരമ്പര്യം അനുസരിച്ച്, ശ്ലൈഹികകാലഘട്ടം. പേർഷ്യ |
അംഗീകാരം | 410 |
മറ്റ് പേരുകൾ | പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി സഭ, പേർഷ്യൻ സഭ, ബാബിലോണിയൻ സഭ, എദേസ്സൻ സഭ, നെസ്തോറിയൻ സഭ (അവഹേളനപരമായി) |
410ലെ സെലൂക്യാ-ക്ടെസിഫോൺ സൂനഹദോസിലൂടെ സംഘടിതരൂപം പ്രാപിച്ച കിഴക്കിന്റെ സഭ സസ്സാനിദ് സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ദേശീയ ക്രൈസ്തവ സഭയായി അംഗീകരിക്കപ്പെടുകയും 424ൽ, പടിഞ്ഞാറിന്റെ സഭ എന്ന് അത് വിശേഷിപ്പിച്ചിരുന്ന, റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ദേശീയ സഭയിൽ നിന്ന് സമ്പൂർണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യം പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു.[14] പൗരസ്ത്യ കാതോലിക്കോസ് എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെട്ട ഈ സഭയുടെ പരമാദ്ധ്യക്ഷൻ, സെലൂക്യാ-ക്ടെസിഫോൺ എന്ന അസ്സീറിയൻ പട്ടണം കേന്ദ്രമാക്കിയാണ് പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നത്. സഭയുടെ പാരമ്പര്യപ്രകാരം ശ്ലൈഹിക കാലഘട്ടത്തിലേക്ക്, പ്രത്യേകിച്ച് തോമാ ശ്ലീഹായുടെയും അദ്ദായി, മാറി എന്നിവരുടെയും പ്രവർത്തനകാലത്തേക്ക്, നീണ്ടുകിടക്കുന്ന ഒരു പിന്തുടർച്ച കാതോലിക്കോസ് അവകാശപ്പെടുന്നു.[15] പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ആചാരക്രമത്തിലെ ദിവ്യബലിക്രമം അദ്ദായി, മാറി ആരാധനാക്രമം എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്.
431 വരെ നിഖ്യൻ ക്രൈസ്തവ സഭയുടെ ഭാഗമായി റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിലെ ക്രൈസ്തവ സഭയുമായുള്ള കൂട്ടായ്മ നിലനിർത്തിയ കിഴക്കിന്റെ സഭ, റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിലെ സഭയിൽ നെസ്തോറിയസ്, കുറില്ലോസ് എന്നിവർ തമ്മിൽ രൂപപ്പെട്ട കലഹത്തിനും നെസ്തോറിയസിന്റെ പുറത്താക്കപ്പെടലിനും ശേഷം അവരുമായി അകന്നു.[1] നെസ്തോറിയസിനെ അപലപിക്കാനോ തള്ളിപ്പറയാനോ കിഴക്കിന്റെ സഭ തയ്യാറായില്ല. സസ്സാനിദ് സാമ്രാജ്യത്തിലേക്ക് റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിൽ നിന്നുള്ള നെസ്തോറിയൻ അനുഭാവികൾ അഭയാർത്ഥികളായി ചെക്കേറിയതോടെ മറ്റ് സഭകൾ കിഴക്കിന്റെ സഭയെയും നെസ്തോറിയൻ എന്ന് ആക്ഷേപിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു. രാഷ്ട്രീയപരമായി സസ്സാനിദ്, റോമൻ സാമ്രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിൽ കലഹവും യുദ്ധങ്ങളും പതിവായിരുന്നതിനാലും അവിടങ്ങളിലെ സഭകൾ തമ്മിലുള്ള ഈ അകൽച്ച കൂടുതൽ വളർന്നു.[16][17][18] ആധുനിക കാലത്ത്, നെസ്തോറിയൻ എന്ന ആക്ഷേപം വിലാപകരമായ ഒരു പിശകും,[19][20] ദൈവശാസ്ത്രപരമായി അടിസ്ഥാനമില്ലാത്തതും ആണെന്ന് പണ്ഡിതർ വിലയിരുത്തുന്നു.[6] അതേസമയം നെസ്തോറിയൻ എന്ന പേര് സഭയുടെ സാമൂഹിക വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ ഭാഗമായി സഭ സ്വീകരിക്കുകയും എഫേസൂസ് സൂനഹദോസിനെയും അതിന്റെ തീരുമാനങ്ങളെയും എതിർക്കുകയും നെസ്തോറിയസിനെ ഒരു പുണ്യവാനായി പരിഗണിക്കുകയും ചെയ്തുവരുന്നു.[21][22] 544ൽ സഭയുടെ കാതോലിക്കോസ് ആയിരുന്ന ആബാ 1ാമൻ, താൻ വിളിച്ചുചേർത്ത സൂനഹദോസിലൂടെ, കൽക്കിദോനിയാ സൂനഹദോസിന്റെ തീരുമാനങ്ങളെ ശരിവെച്ചിട്ടുമുണ്ട്.[23][2]
പേർഷ്യയിലെ അറബി അധിനിവേശത്തിനും സസ്സാനിദ് സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ തകർച്ചയ്ക്കും (633–654) ശേഷം, മുസ്ലിം ഖിലാഫത്തിന് കീഴിൽ, ഒരു ധിമ്മി സമൂഹമായി മാറിയ കിഴക്കിന്റെ സഭ ഏഷ്യയിലെ ക്രിസ്തുമതത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ പ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ചു. 9, 14 നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് ഇടയിൽ, ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ വ്യാപ്തിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ക്രൈസ്തവ വിഭാഗമായിരുന്ന ഈ സഭ മദ്ധ്യ കാലഘട്ടത്തിൽ റോമൻ കത്തോലിക്കാ സഭയ്ക്കും ഗ്രീക്ക് ഓർത്തഡോക്സ് സഭയ്ക്കും ഒപ്പം മൂന്ന് പ്രധാന ക്രൈസ്തവ ശക്തിസ്രോതസ്സുകളിൽ ഒന്നായി നിലകൊള്ളുകയും ചെയ്തു.[24] മദ്ധ്യധരണ്യാഴി, ആധുനിക ഇറാഖ്, ഇറാൻ രാജ്യങ്ങളുടെ ഭൂപ്രദേശം എന്നിവ മുതൽ ഇന്ത്യയിലെ മാർത്തോമാ നസ്രാണികളിലേക്കും മധ്യേഷ്യയിലെ മംഗോൾ, തുർക്കിക് ഗോത്രങ്ങളിലേക്കും താങ് രാജവംശകാലത്തെ ചൈനയിലേക്കും (7–9 നൂറ്റാണ്ടുകൾ) വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന നിരവധി രൂപതകൾ ഈ സഭ സ്ഥാപിച്ചു. 13, 14 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ മംഗോൾ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ കീഴിൽ സഭ അതിൻറെ വളർച്ചയുടെ അവസാന കാലഘട്ടവും പിന്നിടുകയും അതിലെ പുരോഹിതർ രാജ സദസ്സിലെ ഉന്നത പദവികൾ അലങ്കരിക്കുകയും ചെയ്തു.
എന്നാൽ 14ാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ മദ്ധ്യേഷ്യയിലെ സഭയുടെ പ്രേക്ഷിത വ്യാപന മേഖലകളിൽ ദ്രുതഗതിയിലുള്ള തകർച്ച സഭ നേരിട്ടു. ഇതിനുമുമ്പുതന്നെ അതിന്റെ ഹൃദയ ഭൂമിയിലും സഭയുടെ ശക്തി ക്ഷയിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സജീവമായ രൂപതകളുടെ എണ്ണത്തിൽ ഉണ്ടായ കുറവ് നീ തകർച്ചയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നതാണ്. 1000ാമാണ്ടിൽ സഭയ്ക്ക് 60 രൂപതകളിൽ അധികം ഉണ്ടായിരുന്നിടത്ത് 13ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ പകുതി എത്തിയപ്പോഴേക്കും അവ 20 ആയും തിമൂർ ലെങിന്റെ അധിനിവേശത്തിന് ശേഷം 7ായും ഇടിഞ്ഞു.[25] മംഗോൾ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ വിഭജനത്തിന് ശേഷം വളർന്നുകൊണ്ടിരുന്ന ബൗദ്ധ, ഇസ്ലാമിക മംഗോൾ നേതൃത്വങ്ങൾ കിഴക്കിന്റെ സഭയ്ക്കെതിരെ മതമർദ്ദനങ്ങൾ വ്യാപകമാക്കുകയും സഭയുടെ വിശ്വാസീസമൂഹങ്ങളെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. ഈ സംഭവവികാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം കിഴക്കിന്റെ സഭയുടെ സാന്നിധ്യം പ്രധാനമായും വടക്കൻ മെസപ്പൊട്ടാമിയായിലെ അസ്സീറിയർ ഇന്ത്യയിലെ മലബാർ തീരത്തെ മാർത്തോമാ നസ്രാണികൾ എന്നീ ജനവിഭാഗങ്ങളിലേക്ക് ചുരുങ്ങി.
1552ൽ ജൂലിയസ് 3ാമൻ മാർപ്പാപ്പ അന്നത്തെ കാതോലിക്കോസ് ആയിരുന്ന ശീമൂൻ 7ാമന് ബദലായി യോഹന്നാൻ സുലാഖാ എന്ന റമ്പാനെ വാഴിച്ചതോടെ കിഴക്കിന്റെ സഭയിൽ ആഭ്യന്തരമായ വലിയ ഒരു ശീശ്മ ഉടലെടുക്കുകയും അതിലൂടെ കൽദായ കത്തോലിക്കാ സഭ എന്ന പൗരസ്ത്യ കത്തോലിക്കാ വിഭാഗം രൂപപ്പെടുകയും ചെയ്തു. ഇന്ത്യയിലെ നസ്രാണികളുടെ മേലുള്ള ആത്മീയ അധികാരത്തിനായി തനത്, കൽദായ കത്തോലിക്കാ വിഭാഗങ്ങൾ പരസ്പരം മത്സരിച്ചെങ്കിലും 1599ൽ മലബാറിൽ പോർച്ചുഗീസ് പദ്രുവാദോ അധികൃതരുടെ നേതൃത്വത്തിൽ നടന്ന ഉദയംപേരൂർ സൂനഹദോസോടെ ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിന്റെ മേലുള്ള നിയന്ത്രണം ഇരുവിഭാഗത്തിനും നഷ്ടമായി. ഇരുവിഭാഗത്തിലും (തനത് പാരമ്പര്യവാദി വിഭാഗവും കൽദായ കത്തോലിക്കാ വിഭാഗവും) ആഭ്യന്തര ഭിന്നതകൾ തുടർന്നും ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നാൽ 1830 ഓടെ രണ്ട് വ്യതിരിക്ത പാത്രിയർക്കാസനങ്ങളായി ഇവ വ്യവസ്ഥാപിതമായി നിലവിൽവന്നു: തനത് പാരമ്പര്യവാദി സഭ കിഴക്കിന്റെ അസ്സീറിയൻ സഭ എന്നും പൗരസ്ത്യ കത്തോലിക്കാ വിഭാഗം കൽദായ കത്തോലിക്കാ സഭ എന്നും അറിയപ്പെട്ടു. 1968ൽ പാരമ്പര്യവാദി പാത്രിയർക്കാസനത്തിൽ നിന്ന് തോമാ ധർമ്മോയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ വേർപെട്ട വിഭാഗം കിഴക്കിന്റെ പുരാതന സഭ എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്നു.[26][27][28]