![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2c/Resolutions_of_the_Constituent_Congress_of_the_People%2527s_Federative_Party_%2528Bulgarian_Section%2529.jpg/640px-Resolutions_of_the_Constituent_Congress_of_the_People%2527s_Federative_Party_%2528Bulgarian_Section%2529.jpg&w=640&q=50)
Народна федеративна партија
From Wikipedia, the free encyclopedia
Народната федеративна партија[1] или некаде се сретнува како Народна федеративна партија (бугарска секција)[2] (бугарски: Народна федеративна партия (българска секция)) — легална политичка партија која произлегла од левото крило[3] на ТМОРО, создадена по Младотурската револуција во Отоманското Царство. Опстојува една година, од август 1909 до август 1910 год. кога е забранета. Нејзин главен идеен противник е Сојузот на бугарските конституциони клубови.[4], основан од страна на десното крило на ТМОРО и на дел од структурите на поранешниот Врховен комитет.[5]
![]() | Оваа статија можеби бара дополнително внимание за да ги исполни стандардите за квалитет на Википедија. Ве молиме подобрете ја оваа статија ако можете. |
Народна федеративна партија | |
---|---|
![]() | |
Претседател | Димитар Влахов |
Генерален секретар | Христо Јанков |
Основана | 3 август 1909 (1909-08-03) (конгрес) |
Штаб | Солун |
Весник | Народна волја |
Идеологија | Османизам |
Државна припадност | Отоманско Царство |
Отомански парламент | 2 / 288 |
Партијата била планирана да претставува федерација од повеќе нејзини секции, формирани од сите незадоволни народности во Отоманското Царство, но пошто била формирана единствено секција од страна на МОРО, а други секции никогаш не биле формирани, останала само Бугарската секција.[6][7][8]
Народната федеративна партија под ова име се појавила во јануари 1909 г. Во периодот од јули до декември 1908 таа делувала под името Македоно-одринска револуционерна организација (МОРО) и ја сочинувале окружните организации на Серскиот, Струмичкиот и Солунскиот револуционерен округ, предводена од Серската група на Јане Сандански.[9] По Илинденското востание, особено по Рилскиот конгрес левото крило се ориентирало кон барање соработка со сите прогресивни сили во Турција, врз основа на борбата против султанскиот апсолутизам и за запазување на национално-територијалната целост на Македонија.[10]