Горан Девиќ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Горан Девиќ (роден во 1971 година) е хрватски филмски режисер, сценарист и универзитетски професор.
Горан Девиќ | |
---|---|
Роден(а) | 1971 Сисак, СФР Југославија |
Занимање | Филмски режисер, сценарист |
Активен период | 2001–сега |
Роден во Сисак, Девиќ формално се образувал на Правниот факултет на Универзитетот во Загреб, Факултетот за хуманистички и општествени науки (отсек археологија) и Академијата за драмска уметност (отсек режија на филмови),[1] каде дипломирал во 2008 година, а сега предава таму од 2012 година на Катедрата за филмска и ТВ режија.[2][3]
Од раните 2000-ти Девиќ режирал голем број кратки теми и кратки документарни филмови, меѓу кои и наградуваните: На водата (2018), Кафе челичарница (2017), 65+ (2016), Две печки за Ударник Јосип Тројко (2012), Дон Жуан: Извинете ме, госпоѓица (2010), Потопот (2010), Среќна земја (2009), Три (2008), Немам ништо убаво да ти кажам (2005), Увезени врани (2004) и други. Увезени врани бил награден на филмскиот фестивал Мотовун, Сараевскиот филмски фестивал и Деновите на хрватскиот филм, прикажан на 10 меѓународни фестивали.[2]
Неговото режисерско деби на долгометражен филм (кое го режирал и го пишувал сценариото со Звонимир Јуриќ) била критички призната психолошка воена драма од 2009 година, насловена „Црнците“. Филмот се занимава со измислена единица на Хрватската армија која одбива да го положи оружјето по крајот на Хрватската војна за независност.[4]
Филмот освоил 4 национални награди на Јуриќ и Девиќ, меѓу кои: Златна арена за најдобар режисер на Филмскиот фестивал во Пула 2009 година, хрватските национални филмски награди, наградата Град Загреб, како и 8 меѓународни награди, вклучувајќи: Гран при на меѓународниот филмски фестивал во Љубљана 2009 година, Гран при на фестивалот за авторски филм Србија 2009 година, награда ФИПРЕСЦИ и Специјална награда за режија на Филмфестивалот Котбус 2009 година, Филмфестивалот Crossing Europe во Линц и други.[2][5] Понатаму, бил избран како хрватски поднесок за 83-тото доделување на Оскарите за Оскар за најдобар странски филм, но не успеал да влезе во конечната листа.[6][7]
Ретроспективите на неговите документарни филмови биле прикажани во АРСЕНАЛ СИНЕМА, Институтот за филм (Берлин) и Кросинг Јуроп Филмфестивал (Линц), БЕЛДОКС (Белград), ЗАГРЕБОДКС (Хрватска) и МАКСИИ, Националниот музеј на уметноста на 21-от век (Рим).[5][3]
Во 2017 година, Девиќ ја потпишал Декларацијата за заеднички јазик на Хрватите, Србите, Бошњаците и Црногорците.[8]