Староруски јазик

Старорускиот, староисточнословенскиот или познат уште и како стар источнословенски јазик (украински: давньоруська, руски: древнерусский) бил писмен јазик што се користел од 10 век па сè до 14 век од источните словени во државите од Источна Европа. Јазикот бил горе-долу зборуван на териториите на Русија, Украина и Белорусија па дури и во источните делови на Полска.

Остромирово Евангелие од Новгород (средина на XI век)

Староруски јазик
Рус(ь)(с)кыи языкъ
Застапен во	Русија, Украина, Белорусија
Подрачје	Источна Европа
Изумрен	од него се формирале други словенски јазици
Јазично семејство	индоевропско словенски староруски јазик
Писмо	кирилица
Јазични кодови
ISO 639-3	–

Бидејќи јазикот бил зборуван на три различни територии, тој има и уште две различни имиња:

• Старобелоруски (белоруски: старабеларуская или старажытнабеларуская мова)
• Староукраински (украински: староукраїнська или давньоукраїнська мова)

Јазикот настанал од старословенскиот јазик и презел поголем број од одликите на старословенскиот јазик. Главна одлика е тоа што имал целосна вокализација па така зборот гордъ на старословенски (македонски: град), во старорускиот јазик се среќава како городъ. Постоеле многу различни дијалекти кои се вклучиле во овој јазик и има записи на поголем број од нив. Денес пак, се прави само географска поделба на истите. Понатаму јазикот се развил во повеќе одделни јазици како што се: белорускиот, рускиот, украинскиот и русинскиот јазик.