Полифонија
From Wikipedia, the free encyclopedia
Полифонија (грчки Πολυ повеќе и глас φονη) — начин на компонирање при кој две или повеќе независни мелодиски линии течат независно една од друга, но во исто време звучат хармонично.
Полифонијата првично се развила во повеќегласно хорско пеење во доцниот среден век. Делата компонирани со полифониска техника доминирале во европската музика од 12 век до средината на 18 век, а својот врв го доживеале за време на ренесансата.
Со полифонија е тесно поврзан поимот имитација - компонирање при што еден дел со задоцнување помалку или повеќе ја повторува мелодиската содржина на претходниот дел. Најочигледни примери за имитација се присутни во канон и фуга.
Спротивно на полифонија е едногласие, или хармонија (една мелодиска линија со хармонска придружба во подредена улога). Во некои ситуации, тешко е да се оддели полифонијата од хармонијата. Ова вообичаено е случај кога деловите на мелодијата се доволно разработени, но во исто време тие се во голема мера потчинети на општиот хармониски тек.