Овидиј
From Wikipedia, the free encyclopedia
Публиј Овидиј Назон, познат како Овидиј (20 март 43 пр. н. е — 17/18 година) — римски поет кој живеел за време на владеењето на императорот Октавијан Август.[б 1] Тој бил современик на постарите поети Вергилиј и Хорациј, со кои се смета за темел на римската книжевност. Квинтилијан го сметал за последниот римски елегичар.[1] Уште за време на животот, Овидиј уживал огромна популарност, но Август го протерал од Рим во провинцијата на брегот на Црното Море, каде што останал до смртта. Самиот Овидиј своето прогонство го нарекол „поема и грешка“ (латински: carmen et error) но неговата дискретност при дискусијата за причините на прогонот, придонела за многу шпекулации меѓу историчарите.
Овидиј | |
---|---|
Роден/а | Публиј Овидиј Назон[a] 20 март 43 п.н.е Сулмо, Италија, Римско Царство |
Починат/а | 17 или 18 година од нашата ера (возраст 58–60) Томис, Мала Скитија, Римско Царство |
Занимање | поет |
Жанр | Елегија, Еп, Драма |
Овидиј бил првиот голем римски поет кој ја започнал својата кариера за време на владеењето на императорот Август.[2]. Тој е најпознат по делата: „Метаморфози“ (во 15 книги), „Уметноста на љубовта“ (латински: Ars Amatoria) и „Фасти“ (латински: Fasti), познато и како „Шесте книги на календарот“. Неговата поезија ја имитирале многу поети во Доцната антика и во средниот век и таа имала исклучително влијание врз западната уметност и книжевност. Делото Метаморфози се смета за еден од најважните извори на класичната митологија.[3]