From Wikipedia, the free encyclopedia
Образованието во Авганистан вклучува дванаесетгодишно образование (К-12) и високо образование, кое е под надзор на Министерството за образование и Министерството за високо образование во Кабул, Авганистан.[1] Авганистан поминува низ процес на обнова на целата територија на земјата. И покрај назадувањата, институциите се основани низ целата земја. До 2013 година имало 10,5 милиони ученици кои посетувале училишта во Авганистан,[2] земја со население од околу 35,5 милиони луѓе.[3]
Едно од најстарите училишта во Авганистан е средното училиште Хабибија во Кабул, кое е изградено од кралот Хабибулах-кан во 1903 година за да ги образова учениците од елитното одделение на нацијата. Во дваесеттите години од минатиот век, во Кабул било отворено средното училиште „Амани“, финансирано од Германците, а околу една деценија подоцна започнале да работат две француски средни училишта, АЕФЕ и ЦЕФА. Универзитетот во Кабул бил основан во 1932 година.
Образованието било подобрено под власта на кралот Захир-шах меѓу 1933 и 1973 година,[4] што основните училишта биле достапни на околу половина од населението кое било помладо од 12 години и се проширил системот на средно училиште и Универзитетот во Кабул.
За време на Демократска Република Авганистан, владата на Народната демократска партија во Авганистан (НДПА) го реформирала образовниот систем; образованието било за двата пола и биле воспоставени широко распространети програми за писменост.[5] До 1978 година, жените сочинувале 40 проценти од лекарите и 60 проценти од наставниците на Кабулскиот Универзитет; 440.000 студентки биле запишани во образовни институции и 80.000 повеќе во програмите за писменост.[6] И покрај подобрувањата, голем процент од населението останало неписмено.[4] Почнувајќи од оветската инвазија на Авганистан во 1979 година, последователните војни практично го уништиле образовниот систем на нацијата. Повеќето наставници избегале за време на војните во соседните земји. Во средината на 90-тите години на минатиот век, околу 650 училишта биле уништени или користени како бункери. Во 1996 година, талибанскиот режим го ограничило образованието за жените, а медресата (џамиско училиште) станала главен извор на основно и средно образование. Околу 1,2 милиони ученици биле запишани во училиштата за време на владеењето на талибанците, со помалку од 50 000 девојчиња.[7]
По соборувањето на талибанците кон крајот на 2001 година, администрацијата на Карзаи добила значителна меѓународна помош за обновување на образовниот систем. Околу 7.000 училишта работеле во 20 од 32 провинции до крајот на 2003 година, со 27.000 наставници кои предавале на 4,2 милиони деца (вклучувајќи 1,2 милиони девојчиња).[4] Од таа бројка, околу 3,9 милиони биле во основните училишта. Се проценува дека околу 57 проценти од мажите и 86 проценти од жените се неписмени, а недостатокот на квалификувани и образовани работници е голем економски недостаток. Кога Универзитетот во Кабул повторно се отворил во 2002 година, околу 24.000 =машки и женски студенти се запишале за високо образование. Во меѓувреме, се рехабилитирале уште пет универзитети. Наставните програми на државните училишта вклучуваат религиозни предмети, но деталната настава им е оставена на наставниците по религија.
До 2006 година, над 4 милиони ученици и ученички биле запишани во училиштата низ Авганистан. Во исто време, училишните установи или институции исто така биле обновувани или подобрувани, со училишта во модерен стил што се граделе секоја година. Американскиот универзитет во Авганистан (АУАФ) во Кабул бил основан во 2006 година. Другите универзитети биле обновени или реновирани, како што се Универзитетот Кандахар на југ, Универзитетот Нангархар и Универзитетот Хост на исток, Универзитетот Херат на запад и Универзитетот Балк на север. И покрај овие достигнувања, сè уште постоеле значителни пречки за образованието во Авганистан, главно поради недостаток на финансиски средства. Планирањето на наставните програми и училишните програми е тешко за Министерството за образование затоа што значителен износ на буџетот за образование доаѓа од надворешни дарители, што го отежнува предвидувањето на годишниот буџет.[8]
Пречките за образование биле уште побројни за авганистанските девојчиња. Тогашниот авганистански министер за образование, Мохамад Ханиф Атмар, во 2007 година изјавил дека 60% од учениците студирале во шатори или други незаштитени структури, а некои родители одбиле да ги пуштаат своите ќерки во училишта во такви услови.[8] Недостатокот на женски наставници претставува друго прашање што ги загрижува некои родители, особено во поконзервативните области. Некои родители не дозволуваат нивните ќерки да ги учат мажи. Но, ова често значело дека на девојчињата не им било дозволено да одат на училиште, бидејќи меѓународната агенција за помош „Оксфам“ објавила во 2007 година дека околу една четвртина од авганистанските наставници биле жени. Во 2009 година, друга загриженост претставувало уништувањето на училиштата од страна на талибанците, особено училиштата за жени. По уништувањето на над 150 училишта за една година, многу родители се сомневале во способноста на владата да ги заштити.[9]
Следните достигнувања биле постигнати во првата декада од 2000-тите:
Уписите се ниски: Просекот е 1.983 студенти по институција; три институции имаат помалку од 200 студенти. Понатаму, има недостаток на квалификувани членови на факултет: само 4,7% (166 од вкупно 3.522) од наставниот кадар имале докторат. Покрај проблемите со несоодветни ресурси и недостатокот на квалификуван наставен кадар се и прашањата поврзани со корупција.[10]
Во 2010 година, САД го основале повеќе центри за учење „Линколн“ во Авганистан. Тие служат како програмски платформи кои нудат часови по англиски јазик, библиотекарски објекти, места за програмирање, Интернет врска, образовни и други советодавни услуги. Целта на програмата е да достигне најмалку 4.000 авганистански граѓани месечно по локација.[11][12][13]
Според индексот на човечки развој, во 2011 година, Авганистан бил 15-та најмалку развиена земја во светот.
Во 2009 и 2010 година, започнала програмата „Еден лаптоп за едно дете“ во Кандахар со финансирање од анонимна фондација.[14] Тимот барал локална поддршка за да преземе поголемо распоредување.[15][16]
Во јуни 2011 година, официјални лица од САД потпишале заедничка изјава со министерот за образование Гулам Фарук Вардак за проширување на можностите за директна финансиска поддршка од УСАИД до авганистанското Министерство за образование.[17] Во декември 2011 година, во Авганистан била лансирана детската телевизиска серија Baghch-e-Simsim. Финансирана била од Стејт департментот на САД и се произведува во консултација со авганистанското Министерство за образование. Проектот е дизајниран да помогне во образованието на Авганистанците од предучилишна фаза и понатаму.[18]
Во мај 2013 година било објавено дека низ Авганистан имало 16.000 училишта, со 10,5 милиони ученици. Министерот за образование Вардак изјавил дека 3 милиони деца останале лишени од образование и побарал 3 милијарди долари за изградба на 8.000 дополнителни училишта во следните две години.[2]
Приказната за Авганистан во образованието сè уште е соочена со големи предизвици. Три и пол милиони деца - 75% од нив се девојчиња - сè уште се надвор од училиште. Сиромаштијата, недостатокот на квалификувани наставнички кадар во руралните училишта (што е особено поврзано со образованието на девојчињата) и субстандардните училишни установи претставуваат пречка за упис во училиштата. Понатаму, скоро половина од сите училишта немаат зграда или објекти.
Во 2015 година на Универзитетот во Кабул го започнал првиот курс за магистерски студии за жени во Авганистан.[19]
Авганистан е една од земјите најсилно погодени од насилство врз училиштата, со 770 инциденти на напади врз образованието во 2008 година. Насилството врз учениците спречило скоро 5 милиони авганистански деца да посетуваат училиште во 2010 година. Во Авганистан се убиени 439 наставници, вработени во образованието и ученици во периодот 2006-9 година, што е една од највисоките стапки на смртност во светот.[20]
Од соборувањето на режимот на талибанците во 2001 година, до 6 милиони девојчиња и момчиња почнале да одат на училиште. Во 2012 година, понудата на студенти далеку го надминал базенот на квалификувани наставници.[21] Според статистичките податоци дадени од Министерството за образование, 80 проценти од 165,000 наставници во земјата постигнале еквивалент на средно образование или не ги завршиле своите пост-средни студии.
Од рушењето на режимот на талибанците, под заеднички напори на авганистански и меѓународни експерти, наставната програма е променета од исламските учења; има нови книги и подобра обука. Сепак, сè уште нема стандардна наставна програма за учебници во средно училиште, а учебниците од средните училишта остануваат несреќно несоодветни по број и содржина.
Во 2012 година имало недоволно училишта. Според неодамнешниот владин извештај се градат околу 4500 училишта. 40 проценти од училиштата биле сместени во постојани згради. Останатите одржувале часови во засолништата на УНИЦЕФ или биле „пустински училишта“ со ученици и наставници кои се собирале во пустината во близина на село.[21]
Во 2007 година, повеќе од половина од населението во Авганистан било на возраст под 18 години.[22] УНИЦЕФ проценува дека близу една четвртина од авганистанските деца на возраст од седум до четиринаесет години работеле.[23] Во руралните области, проблемот е полош и има повеќе девојчиња кои работат отколку момчиња. Ова го нарушува образованието на децата и евентуално ги спречува да одат целосно на училиште.[24]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
