Бугарија во Втората светска војна
From Wikipedia, the free encyclopedia
Историјата на Бугарија за време на Втората светска војна опфаќа почетен период на неутралност до 1 март 1941 година, период на сојуз со Силите на Оската до 8 септември 1944 година и период на усогласување со сојузниците во последната година од војната. Бугарските воени сили окупирале со германска согласност делови од кралствата на Грција и Југославија кои бугарскиот иредентизам ги барала врз основа на Санстефанскиот договор од 1878 година.[1][2] Бугарија се спротивставила на притисокот на Оската да се вклучи во војната против Советскиот Сојуз, која започнала на 22 јуни 1941 година, но им објавила војна на Обединетото Кралство и Соединетите Држави на 13 декември 1941 година. Црвената армија влегла во Бугарија на 8 септември 1944 година; Бугарија и објавила војна на Германија следниот ден.
Како сојузник на Германија, Бугарија учествувала во холокаустот, предизвикувајќи смрт на 11,343 Евреи, и иако 48,000 Евреи ја преживеале војната, тие биле предмет на присилна внатрешна депортација, одземање и дискриминација.[3] Бугарија функционирала како авторитарна држава во поголемиот дел од Втората светска војна. Царот Борис III (владеел 1918–1943) владеел преку парламент и како премиер. Воената влада на Бугарија била прогерманска под водство на Георги Ќосеиванов, Богдан Филов, Добри Божилов и Иван Багријанов. Таа им се придружила на сојузниците под водство на Константин Муравиев на почетокот на септември 1944 година, а потоа претрпела државен удар една недела подоцна, а под водство на Кимон Георгиев била про-советска потоа.