Бел чај
From Wikipedia, the free encyclopedia
Белиот чај доаѓа од растението чај (латински: Camellia sinensis). За разлика од другите чаеви, листовите на белиот чај се берат пред целосно да се отворат, додека пупките сè уште се покриени со ситни, бели влакна. Оттука и името на овој чај. Белиот чај е поредок од другите традиционални чаеви и поради таа причина е малку поскап.
Белиот чај е сличен на зелениот чај, со многу мала обработка и без ферментација, но има забележлива разлика во вкусот. Повеќето зелени чаеви имаат карактеристичен тревкаст вкус, но вкусот на белиот чај е сладок и светол. Содржи значително помалку кофеин од другите сорти (5 мг по порција, во споредба со 40-50 мг за црн чај и 20-30 мг за зелен чај). Некои студии исто така покажале дека белиот чај содржи повеќе антиоксиданси од зелениот чај.
Белиот чај станал почитуван за време на владеењето на кинеската династија Сунг (960 - 1279). Овој чај бил избор на судот и бил примен како признание за царот. Листовите и пупките од белиот чај се мелеле во сребрен прав, кој потоа се мешал во чинии за време на чајната церемонија. Ова било инспирација за познатата јапонска церемонија за чај. Императорот на династијата Сонг бил познат по неговата наклонетост кон белиот чај. Белиот чај нашол пат низ својата долга историја. Тој до неодамна бил сосема непознат надвор од Кина и Ориентот. Денес ситуацијата е сосема поинаква, а белиот чај го нашол својот пат до потрошувачите ширум светот поради сите негови карактеристики. Како и кај сите чаеви, постојат многу варијанти на бел чај, со поетски имиња како што се: Бел божур, Златна месечина, Сребрена игла и Бел облак. Белите чаеви главно се произведувале во Кина и Јапонија, но се произведуваат и во регионот Дарџилинг во Индија.[1]
Ексклузивноста на белиот чај се криела во процесот на неговата подготовка, бидејќи најфините листови и врвови од растението Camellia sinensis се береле рачно. Белиот чај никогаш не доаѓа во контакт со човечката кожа додека не стигне до шолјата за чај. Веднаш по бербата, пупките се изложуваат на пареа и се сушат на сонце, што им дава трајна свежина. Тие се сушат само неколку часа, што овозможува природна ферментација, каде лисјата ќе омекнат. Листовите се берат пред целосно да се отворат и кога пупките се уште се покриени со фини бели влакна. Па оттука и го добил името бел чај.