Psychopathologia

Historia

Plures formae constitutiones ad describenda symptomata syndromasque excogitatae sunt. Omnes formae ab iis ipsis temporibus ductae sunt, qui illarum fines, quantitates qualitatesque formaverunt.

Iter antiquum

Conferatur pagina principalis: Aristoteles.

In Graecia antiqua tempore philosophorum classicorum Aristoteles in opere suo De animo (Περὶ ψυχῆς) animam humanam investigabat.

Iter Illuminationis

Conferatur pagina principalis: Illuminatio.

In Illuminatione philosophus et mathematicus Francicus Renatus Cartesius in scripturis suis Principia philosophiae et praecipue Les Passions de l’âme (Passiones animae) de passionibus, aestu et luce in anima humana scripsit.

Functio et animi motus voluntate, amore, odio, maestitia, laetitia et cupidine iubentur. Argumentum ratio est, non religio vel superstitio.

Iter psychoanalysis

Conferatur pagina principalis: Psychoanalysis.

Circiter ab anno 1878, Ioannes Martinus Charcot studia psychopathologica sua de hysteria occepit. Anno 1901 Sigismundus Freud, discipulus Ioanni Martini Charcot, opus suum "De psychopathologia vitae cotidianae" (Zur Psychopathologie des Alltagslebens) divulgabat. Hic, Freud de inconscienta iudicat eam se monstrare per errores, per verba dicta, lecta, scriptave falsa et oblita.

Ea inconscienta finis et centrum intellectivum psychopathologiae eius est. Numerus symptomatum minor est.

Iter positivismi

Conferatur pagina principalis: Positivismus.

Carolus Theodorus Jaspers, a positivismo sectarum, nosologia, et phaenomenologiae anno 1913 motus, librum definitivum Allgemeine Psychopathologie (psychopathologia generale) inscriptum composuit. In capitulo primo Jaspers finem psychopathologiae nominat:

"Inter haec sita finis [medici psychiatrici et psychopathologici], ut homini numquam unico in totaliter verbis psychologicis solvere possit."

Huius libri argumentum conscienta, non inconscienta, est. Numerus symptomatum magnus est. Propositum igitur est probatio psychopathologica, nosologia symptomatum.

Iter hodiernum

Ad praesens tempus symptomata et syndromae psychopathologicea in enchiridiorum decimus (ICD-10, Classificatio internationalis statistica morborum quaestionumque salutis relatarum) Ordinis Mundi Sanitarii (WHO) et quintus Associationis Psychiatriae Americanae (DSM-V, APA) inveniuntur. Uterque enchiridiorum ex codice diagnosium cum numeribus caudicalibus constat, diagnosis medica recta per comparationem inter definitionem enchiridionis et symptomata conspecta capitur.

Hic propositum est classificatio morbis sive morborum. Numerus morborum magnus est tanquam numerus symptomatum magnus, sed tamen minor quam olim.

Remove ads

De symptomatibus et syndromis (status psychopathologicus)

Symptomata (signa morborum) et syndromae (complexus signarum morborum) psychopathologica formant instrumentarium diagnosis psychiatricae psychologicaeque. Summa horum in statum psychopathologicum componitur. In hunc modum status psychopathologicus inter sermonem (explorationem) et diagnosem positus est.

Inter notiones psychopathologiae sunt et affectuum et interruptionum descriptiones cogitationis, cognitionis, conscientiae, intellegentiae, memoriae, mentis, morum, perceptionis, rationis, realitatis, voluntatis. Decussationes et differentiae sicut similitudines inter has et illas alterarum disciplinarum facere momenti ad functiones animae describendi possint.

Conscientia

Conferatur pagina principalis: Conscientia.

Saepe status psychopathologicus primum conscientiam describit. Intra conscientam alias functiones^[1]occultant.

Interruptiones memoriae

Conferatur pagina principalis: Memoria.

Haec maiore ex parte de explicationibus ex neuropsychologia cibum accipit. Functiones memoriae exempli gratia sunt: memoria sensorica (brevior), memoria operarum sicut memoria (longior) declarationium et procedurarum.

Interruptiones directionis

Hominem se in circumiacientia perpetuo accomodare necesse est. Ipse temporum, locorum, contextus sui et etiam ipsius notitiam requirit, itaque dividi possunt:

Interruptiones directionis ad tempus
Interruptiones directionis ad locum
Interruptiones directionis ad contextum
Interruptiones directionis autopsychicae

Interruptiones cogitationis formalis

Conferatur pagina principalis: Cogitatio.

Cogitatio est summa processuum consciorum qui continue simulque in cerebro geruntur. Solum operes istorum processuum conscii, opera ipsae non consciae sunt^[2]. IIdem processuus de modo dicendi, audiendi, sentiendi et ceteri possunt. Interruptiones ad varia quantitates variabiles mechanographiae cerebralis^[3] referuntur.

Sic cogitatio hominis esse possit:

leniter
bene sive male articulatim
strictim
paralogice
complicate
obscure
perplexim
praecisio cogitationis - repente fluxus cogitationum videtur interruptus; partim res postea alibi contineantur, partim locutor ipse interruptionem hanc cognoscat
lacerate
perseveranter

Motus animi

Conferatur pagina principalis: Motus animi.

Quamvis multa varietas motuum proveniat, qui quaeque probatio psychopathologia describat, at tamen quasdam angustias necesse est. Equidem reductio motuum animi in motibus basalibus, ut Paulus Ekman^[4] fert, neque est sufficiens, quia probatio psychopathologia opus discussoris maneat.

Motus esse possint:

anxie
maestiter (status tristitiae sive moeroris sive luctus)
aegre
incerte (motus tamquam temere aut fortuito)
irate
Motus culpae
Motus desperationis
rigide
in culpa se sentire

Interruptiones perceptionis

Conferatur pagina principalis: Perceptio.

In cerebro stimulis externis (per exemplum auditus, visus) internisque quibusvis introitus et cursus (coniunctio cum stato praesento) cum computatione^[5] (eventus), partes duae^[6] saltem, sunt.

Illusio — perceptio mutata vivaque stimulo (externo) causa, imprimis optico
Alucinatio — perceptio viva sed imaginaria, sine stimulo (externo)
- Alucinationes visuales
- Alucinationes acusticae
- Alucinationes tactiles
- Alucinationes corporis sive alucinationes zoenaestheticae; dicens exempli gratia: "Radii trans corpus meum currunt."
- Alucinationes olfactoriae; dicens exempli gratia: "Ubiubi gasium odoror."