Haicu

Haicu (haicu, haicus, pl. haicua, n.^[1][2]; Iaponice: 俳句|俳句) est genus poesis Iaponicum tribus vinctum versibus, cum forma V, VII, V on. Haec Iaponice valent fere id quod 'tempora' Latine, ubi brevis syllaba singulis temporibus constat, ceterae binis. In iis linguis, Europaeis quae temporum rationem non habent, ratio plerumque fit syllabarum.

Exemplum pictum.

Exempla

• 古池や蛙飛込む水の音

furu ike ya

kawazu tobikomu

mizu no oto (XLVI - Basho - R.C.)

Quod nostra lingua legitur:

lacus antiquus

cum ranae insiliunt

sonitus aquae.^[3]

Et

O vetus stagnum!

Rana de ripa salit

ac sonant aquae.^[4]

Opaca fronde

Sodalicium Haicubus Latine Pangendis Romanum "Opaca Fronde" novum est inceptum sermonis Latini vivi creative usurpandi hac in Europa, quae culturae Latinae gazam thesaurumque magis in dies a necessitudine historiaque gentium Europaearum animedvertit abalienatum, ut periculum re sit ne ipsa Latinitas suum tandem in plagis occiduis penitus amittat locum. Finis et scopus sodalium Opaca Fronde est carmina componere Latina per formam animumque haicuum (quae quidem sunt poemata litterarum Iaponicarum classica), quin autem spiritum praeceptaque abdicemus litteraturae Latinae et classicae et insequentium aetatum.

Notae

1. Haicu. Scripsit Accius Watanabeus www.uky.edu (Universitas Kentuckiana).
2. Confer existimationem libri Genevefae Imme ab Anna Elissa Radke conscriptam, in Voce Latina 34 (133): 457-58.
3. Conversum ab Ioscio.
4. Genovefa Imme, Haicu dum Ludo: Een bloemlezing van Latijnse haiku's (Leuven: Aulos, 1998).

Nexus interni

• Cid Corman
• Lingua Iaponica classica
• Pentedistichon
• Gary Snyder
• Waka

Nexus externi

• Octo haicua Latine a Stephano Coombe et quinque a Maximo Scorsone apud Poesin Latinam (Anglice)
• Harundine^{[nexus deficit]}, Societas Flandrica Haicubus Latinis Pangendis, quae duo libros iam edidit (Batave)
• Opaca Fronde, Sodalicium Haicubus Latine Pangendis Romanum (Italice)