Appius Claudius Ap.f. Crassus Inregillensis Sabinus

Appius Claudius Ap.f. Crassus Inregillensis Sabinus (quo anno natus, nescimus; mortuus est anno 449 a.C.n.) senator Romanus saeculi quinti a.C.n. erat.

Origo et familia

Cognomina eius originem familiae demonstrant: Fuerunt Sabini ex oppido Regillo, qui anno 504 a.C.n. Romam fugerant. Primus eorum Appius Claudius erat, qui Romae statim inter patricios acceptus est^[1]. Appius Claudius Crassus filius Appii erat.

Cursus honorum

Consul anni 471 a.C.n.

Anno 471 Appius Claudius primo consul creatus est. Cum collega Tito Quinctio Capitolino Barbato contra legem a tribuno plebis Volerone Publilio rogatam certavit, qua tribuni plebis a comitiis tributis crearentur, quibus senatores minus valerent. Cum Appius et vim contra tribunos pararet, Quinctius tumultum exorsum placare conatus est. Ita lex Publilia promulgata est et tribuni a comitiis tributis primo electi sunt^[2]. Deinde bellum contra Aequos et Volscos renovatum est. Cum Quinctius exercitum in Aequos, Claudius copias in Volscos duxit, acerrime in milites suos egit, quod domi controversiam contra tribunos plebis perdiderat^[3]. Itaque et milites cladem quasi petebant atque tum accipiebant^[4]. Quinctius autem feliciter contra Aequos certavit^[5]. Anno proximo itaque Appius a tribunis accusatus est. Livius tradidit Appium iam ante iudicium morbo mortuum esse^[6].

Iterum consul et decemvir anno 451/450 a.C.n.

Sed re vera Appius Claudius anno 470 mortuus non est, sed in annum 451 iterum consul electus est, ut multi putant^[7]. Sed tum patricii et plebs de eligendis decemviris legibus scribundis convenerunt et Appius dux eorum factus est, qui legibus novis certamina ordinum finirent: Eodem anno decemviri decem tabulas proposuerunt. Comitiis centuriatis leges decretae sunt. Sed erant, qui putarent, deesse tabulas quasdam. Itaque in annum 450 iterum decemviri electi sunt, inter eos et Appius Claudius, qui nunc autem tyrannus cum aliis regnavit, tribunum plebis Lucium Siccium necari iussit et Verginiam, filiam Lucii Verginii, petebat et false pronuntiavit eam servam suam esse. Postquam pater, ut ignominiam prohiberet, filiam necaverat, decemviri se a magistratu addicare coacti sunt et Appius mortem sibi ipsi petivit^[8].

Notae

1. Titus Livius, ab urbe condita, II 16
2. Titus Livius, ab urbe condita, II 56,6-58,1
3. loc. cit. §§4-9
4. loc. cit. cap. 59
5. loc. cit. cap. 60
6. loc. cit. cap. 61,8 = Dion. Hal. IX,54.
7. Der Neue Pauly, Stuttgardiae 1999, T. 3, c. 9
8. Titus Livius, ab urbe condita, III 36 - 58

Antecessores: Lucius Pinarius Mamercinus Rufus et Publius Furius Medullinus Fusus

Consul 471 a.C.n. cum Tito Quinctio L.f. Capitolino Barbato

Successores: Lucius Valerius M.f. Potitus (Publicola) II et Tiberius Aemilius L.f. Mamercinus (Mamercus)

Antecessores: Titus Menenius Agrippae f. Lanatus et Publius Sestius Q.f. Capitolinus Vaticanus

Consul 451 a.C.n. cum Tito Genucio L.f. Augurino

Successores: Decemviri legibus scribundis