Aeacus

Aeacus (Graece Αἰακός) in mythologia Graeca est filius Iovis et nymphae Aeginae. In insula regnat, quam in honorem matris Aeginam vocat (antea Oenopiam nomen habuit), amicus et socius Atheniensium. Post mortem ob insignem aequitatem unus e tribus iudicibus in infernis fit,^[1] cum Rhadamantho et Minoe. Tres filios e duabus matribus habet: maximum natu Telamonem, medium Peleum, postremum Phocum. Per Telamonem avus est Aiacis, per Peleum Achillis, qui omnes a poetis idcirco Aeacidae vocantur. Templum ei Aeginae stat, Aeaceum dictum.^[2]

Myrmidonum origoː homines e formicis nascentes. Imago a Vergile Sole circa 1560 incisa ad librum septimum Metamorphoseon illustrandum.

De Myrmidonibus.

Sic ab Ovidio fabula narratur: cum Iuno aegre ferret insulam in honorem paelicis suae nominatam, pestem immanem Aeginam immisit. Cuncti homines et animalia peribant: Aeacus, iam paene solus in deserta terra cum filiis relictus, Iovem patrem flebilis precatus est, sibi populum redderet, totidem homines quot formicas in cortice sacrae quercus euntes viderat. Zeus filium exaudivit et formicas in homines patientes laboris et parcos convertit. Nam dotes formicarum homines facti servaverunt. Itaque e Graeco verbo μυρμηξ, formicam designante, nomen Myrmidones duxerunt. Quem populum postea Achilles ad bellum Troianum secum duxit.

Circa finem vitae Aeacus duos maiores filios e regno expulit, quod invidia commoti minorem fratrem Phocum disco in eum iaciendo interfecerant; nam Phocus in omnibus certaminibus semper victor erat nec ex eadem matre natus erat.

Fontes.

• Euripides, Iphigenia Aulidensis 697-9
• Herodotus, Urania 64
• Hesiodus, Theogonia 1003-5
• Hyginus mythographus Fabulae 52.
• Isocrates, Euagoras 14-5
• Ovidius libro septimo Metamorphoseon versus 472-660 necnon libro tertio decimo versus 25-28.
• Pausanias libro secundo Descriptionis Graeciae 29.2-9
• Strabo, Geographica VIII.6.16

Notae

1. Ita persona Dialogorum mortuorum Luciani fuit, ubi ianitor Inferum dicitur esse. Iam in Ranis (versus 464-478 et 605-671) Aristophanis Aeacus Plutonis apparitor formidabilis ostendebatur. Cf Plato, Apologia Socratis 41a. Gorgias 524a-b (mortuos ex Europa iudicat).
2. Plutarchus, Vita Demosthenis 28. Vide etiam Pausanian II.29.