Psychologia auctus
From Wikipedia, the free encyclopedia
Psychologia auctus,[1]? sive psychologia auctús humani, est investigatio scientifica rationum per quas homines per cursum vitae mutantur. Quae provincia, primum solum infantiam et pueritiam tractans, crevit ut adulescentiam, auctum adultorum, aging,? integrumque vitae comprehendat. Psychologi auctús cognitionem, sensum, moresque per vitam mutantís explicare volunt. Haec provincia mutatones trium generum (auctús corporei, auctús cognitivi, auctús socioemotionalis) tractat,[2] intra quae sunt sollertiae motoricae, munera exsecutiva, intellegentia moralis, adeptio linguae, mutatio socialis, personalitas, auctus animi motuum, conceptum sui, formatio identitatis, aliaeque res.
Psychologia auctús gratiam naturae et educationis in ratione auctús humani ac rationes mutationis in contextu per tempora investigat. Multi investigatores tenentur ab interactionibus inter proprietates personalibus, moribus singulorum, resque circumiectorum, inter quas sunt contextus socialis et circumiecta aedificata. Disputationes ad psychologiam auctús adhuc spectantes essentialismum biologicum contra neuroplasticitatem et gradús auctús contra dynamicam auctús gradús curant.
Psychologia auctús varios comprehendit campos, quorum maximi fortasse sunt psychologia educationalis, psychopathologia puerorum, psychologia auctus forensica, auctus puerorum, psychologia cognitiva, psychologia oecologica, et psychologia culturalis. Inter psychologos auctus saeculi vicensimi maximi momenti erant Georgius Bronfenbrenner, Ericus Erikson, Sigmundus Freud, Ioannes Piaget, Barbara Rogoff, Esther Thelen, Leo Vygotskij.[3]