kendin

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /kɛnˈdɪn/
• Kîtekirin: ken·din

Lêker

kendin

1. kolan, kêlan, kolandin,
   ax bi merrê rakirin
   • Wate kan bi xwe xwe nikare gewheran bide der. Debê kar li ser bê kirinê. Bi gotinek dî kan fail/bikar nîne, belkû mefiûl/berkare. Peyva kan bixwe ji reh û rîşala ken wate kenden, ku bi wateya kolanê ye, peyda bûye. Bi wateyek dî kan, li binêşê da wateya kendin û kolanê dide. Lewra ku mirov debê erdê bikole kend û kolê li ser bike, kendal û kanalan jê çê ke, ta ku bigîje regeya meidenê. — (Perwîz Cîhanî: Karîn yan kanîn, Amidakurd.com, 12/2007)

Bikaranîn

Bi taybetî di soranî de.

Jê

• kendî

Têkildar

• kan
• kend

Etîmolojî

Ji proto-hindûewropî: *ken- ("kendin, kolandin"), proto-îranî: *kan- ("kendin, kolandin") , avestayî: kan- ("kendin, kolandin"), farisiya kevn: kan- ("kendin, kolandin"), partî: kn- ("kendin, kolandin"), pehlewî: kan- ("kendin, kolandin"), sogdî: kn- ("kendin, kolandin"), farisî: kandan/kan- ("kendin, kolandin"), sîvendî: kand/kēn- ("kendin, kolandin") ... ^{alfabeya arî}, xunserî: kand/kan- ("kendin, kolandin"), soranî: kendin/-ken- ("kendin, kolandin"), hewramî: kannāy/kan- ("kendin, kolandin"), zazakî: kendene/ken- ("kendin, kolandin"), sanskrîtî: khan- ("kendin, kolandin")

Çavkanî: Cheung p.233

Werger