![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/55/Th%25C3%25A9odore_Rousseau_001.jpg/640px-Th%25C3%25A9odore_Rousseau_001.jpg&w=640&q=50)
Բարբիզոնյան դպրոց
From Wikipedia, the free encyclopedia
Բարբիզոնյան դպրոց (ֆր.՝ École de Barbizon), ֆրանսիացի բնանկարիչների խումբ։ Անունն առաջացել է Ֆոնտենբլոյի անտառում գտնվող Բարբիզոն գյուղի անունից, որտեղ տևական ժամանակ ապրել են Թեոդոր Ռուսոն, Ժան Ֆրանսուա Միլլեն և խմբի այլ ներկայացուցիչներ։ Դպրոցի նկարիչները հենվում էին հոլանդացի նկարիչներ Յակոբ վան Ռյոյսդալի, Յան վան Գոյենի, Մեյնդերտ Հոբբեմայի և ֆրանսիացի նկարիչներ Նիկոլա Պուսենի, Կլոդ Լորենի բնանկարների ավանդույթների վրա։ Նրանց անմիջական նախորդներն էին Պ. Յուեն, Ռիչարդ Պարկս Բոնինգտոնը։ Բարբիզոնյան դպրոցի ներկայացուցիչների վրա ազդեցություն են թողել նաև նրանց ժամանակակիցներ Ժան Բատիստ Կամիլ Կորոն, Գյուստավ Կուրբեն, Էժեն Դելակրուան[1]։
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/55/Th%C3%A9odore_Rousseau_001.jpg/640px-Th%C3%A9odore_Rousseau_001.jpg)
19-րդ դարի սկիզբը ֆրանսիական արվեստում նշանավորվել է կլասիցիզմի և ռոմանտիզմի պայքարով։ Կլասիցիզմի ներկայացուցիչները բնանկարը հիմնականում դիտարկում էին որպես ֆոն, որտեղ գործում էին դիցաբանական հերոսներ։ Դրան հակառակ` ռոմանտիկները պատկերում էին ուղղակի գեղեցիկ բնապատկերներ։ Բարբիզոնցիները իրենց հայրենիքի ռեալիստական բնապատկերի կողմնակիցներն էին` միաժամանակ այդ ֆոնին պատկերելով աշխատավոր հասարակ մարդկանց։ «Այդ հրաշալի բնանկարիչները ստեղծել են ազգային իրապաշտական բնանկար, որը հսկայական նշանակություն է ունեցել ոչ միայն ֆրանսիական, այլև արվեստի ազգային ուրիշ դպրոցների վրա, որոնք 19-րդ դարասկզբին կանգնած էին ռեալիզմի ճանապարհին»[2]։ Բարբիզոնցիների առանձնահատկությունը ռեալիստական բնապատկերի ստեղծումն էր` իմպրեսիոնիստների համար ուղի հարթելով։
Ռուսոյի, Ժյուլ Դյուպրեի և Նարսիս Վիրժիլ Դիասի առաջին աշխատանքները 1830 թվականի հեղափոխությունից անմիջապես հետո` 1831 թվականին, ներկայացվել են Փարիզի սալոնում։ Այդտեղ հասարակության ուշադրությունը հատկապես գրավել էր Դելակրուայի «Ժողովրդին առաջնորդող ազատությունը» կտավը։ 1833 թվականին Ռուսոն Սալոնում ներկայացրել է իր ծրագրային ստեղծագործությունը` «Գրանվիլի շրջակայքը» (Էրմիտաժ)։ Այն բարձր է գնահատել Դյուպրեն, և հենց այդ ժամանակից էլ սկսվել է նրանց բարեկամությունը, որը բարբիզոնյան դպրոցի հիմքն է դրել[3]։