Սերովբե Պատկանյան

Սերովբե Պետրոսի Պատկանյան (հոկտեմբերի 2, 1769(1769-10-02), Կոստանդնուպոլիս, Օսմանյան կայսրություն^[1] - 1836^[1], Աստրախան, Ռուսական կայսրություն^[1]), հայ մանկավարժ, բանաստեղծ։

Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Պատկանյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։

Սերովբե Պատկանյան
Ծնվել է	հոկտեմբերի 2, 1769(1769-10-02)
Ծննդավայր	Կոստանդնուպոլիս, Օսմանյան կայսրություն[1]
Վախճանվել է	1836[1]
Վախճանի վայր	Աստրախան, Ռուսական կայսրություն[1]
Մասնագիտություն	ուսուցիչ և բանաստեղծ
Ազգություն	հայ
Աշխատավայր	Աղաբաբյան դպրոց[1]
Զավակներ	Գաբրիել Պատկանյան[1] և Միքայել Պատկանյան
Սերովբե Պատկանյան Վիքիդարանում

Միքայել և Գաբրիել Պատկանյանների հայրը, Միքայել Ռեստենի եղբայրը։

Կենսագրություն

Սովորել է Կ․ Պոլսի Մասխալաճի Հարությունի երաժշտական, 1783 թվականից՝ Վենետիկի Մխիթարյանների, 1788 թվականից՝ Տրիեստի Ս․ Մարտինոսի դպրոցում, վերջինում, այլ առարկաների հետ, կատարելագործել է նաև իր երաժշտական կրթությունը (ֆլեյտա, ջութակ)։ 1792 թվականին վերադարձել է Կ․ Պոլիս, Բերայում բացել երաժշտական թեքումով դպրոց, որտեղ դասավանդել է հայոց լեզու, պատմություն, իտալական երաժշտություն և այլն։ Ամբաստանվելով, 1793 թվականին փախել է Թիֆլիս և վրաց Հերակլ II թագավորի աջակցությամբ հիմնել հայկական առաջին դպրոցը (գործել է մինչև 1805 թվականը), որտեղ հայերի հետ սովորել են նաև վրացի երեխաներ։ Նույն տարում դպրոց է բացել Նոր Նախիջևանում։ 1810-1822 թվականներին պաշտոնավարել է Աստրախանի Աղաբաբյան դպրոցում։ 1796 թվականին գրել է «Համառօտ պատմութիւն աւէրեցման Փայտակարան մայրաքաղաքի ի խանէն աղայ Մահմուդի ի 1795 և ի 11 սեպտեմբերի» (հրտ․ 1910) պատմական ուսումնասիրությունը, որը շարադրված է ականատեսի վավերականությամբ և փաստերի լայն իմացությամբ։

Ստեղծագործական գործունեություն

Պատկանյանը գրել է նաև կրոնական բովանդակությամբ բանաստեղծություններ («Նուագ ի ծնունդն Քրիստոսի», «Նուագ առ ամենաերանեալ կոյսն»), որոնք երգվել են։ 1801-1815 թվականների բանաստեղծություններում կրոնական բովանդակությանը փոխարինել է կյանքի և պատմական իրադարձությունների նկարագրությունը՝ «Սարսեցուցիչն զօրաց երկնից», «Առ Եփրեմ կաթողիկոսն», «Ի յաղթանակ Ցիցիանովի», «Ի մահ Զավադ խանի», «Ի հնգեկի հարուածոն Տփխիսայ» և այլն։ Այս գործերը մի նոր աստիճանի բարձրացրին 18-րդ դարում ծնունդ առած ազգային քաղ․ բանաստեղծությունը^[2]։

Երկեր

Երգք, Մ․, 1857

Գրականություն

• Սադյան Մ., Պատկանյաններ, Երևան, 1982։