From Wikipedia, the free encyclopedia
Իրավական ընտանիք, համեմատական իրավագիտության կենտրոնական հասկացություններից մեկը։ Իրենից ներկայացնում է ազգային իրավական համակարգերի քիչ թե շատ լայն ամբողջություն, որը միավորում է իրավունքի աղբյուրների, հիմնական հասկացությունների, իրավունքի կառուցվածքի և դրա ձևավորման պատմական ուղու ընդհանրությունը։
.png)
Իրավական ընտանիք տերմինը գիտական շրջանառության մեջ է դրվել գերմանացի գիտնական Գոթֆրիդ Լեյբնիցի կողմից, որը 1667 թվականին լատիներենով հրապարակել է իր Nova Methodus Discendae Docendaeque Iurisprudentiae աշխատությունը (իրավագիտության ուսուցման և դասավանդման նոր մեթոդներ)։ Այս աշխատությունը պարունակում է «Theatrum legale als Projekt einerumfassenden Darstellung des Rechts aller Völker, Länder und Zeiten» կոչված § 7-ը (իրավունքի ներկայացումը որպես նախագի' բոլոր ազգերի, երկրների և ժամանակների)։ Հենց այս աշխատանքում, օգտագործելով Լեյբնիցների ազգամիջյան գենետիկ մոտեցումը, առաջ է քաշել մի շարք երկրների՝ յուրօրինակ ընտանիքների իրավունքի հնարավոր միավորման գաղափարը՝ ընդգծելով միասնական ակունքն ու զարգացման նմանությունը[1]։ Մի փոքր ավելի վաղ, Լեյբնիցը նման գաղափար էր առաջարկել լեզուների վերաբերյալ՝ ներկայացնելով լեզվական տերմինը (լեզուների ընտանիք)։
Յուրաքանչյուր իրավական համակարգ եզակի է, սակայն համեմատական իրավագիտությունը թույլ է տալիս, պարզելով դրանց նմանություններն ու տարբերությունները, կատարել իրավական համակարգերի դասակարգում։ Այսպիսով, իրավական համակարգերի տեսակները, որոնք կոչվում են իրավական ընտանիքներ, ձևավորվում են հետևյալ չափանիշներով։
Պատմական նշանակությունից բացի դասակարգումը թույլ է տալիս կողմնորոշվել կոնկրետ իրավական երևույթների մեջ, խելամիտ օգտագործել արտասահմանյան փորձը, որսալ և հասկանալ մարդկության իրավական զարգացման ընդհանուր միտումները, հարստացնել իր իրավական և քաղաքական մշակույթը։
Առավել հայտնի է ֆրանսիացի գիտնական Ռենե Դավիթի դասակարգումը[2], ըստ որի առանձնանում են՝
Ռոմանոգերմանական իրավական համակարգը միավորում է մայրցամաքային Եվրոպայի բոլոր երկրների իրավական համակարգերը։ Այս իրավական համակարգը ձևավորվեց հռոմեական իրավունքի ընդունման հիման վրա։ Իրավունքի հիմնական աղբյուրը նորմատիվ ակտն է։ Նրան բնորոշ է ոլորտի նկատմամբ իրավունքի նորմերի հստակ բաժանումը, իսկ բոլոր ճյուղերը բաժանվում են երկու ենթահամակարգերի՝ մասնավոր իրավունք և հանրային իրավունք։ Հանրային իրավունքի ոլորտին են պատկանում վարչական, քրեական, սահմանադրական, միջազգային հրապարակային ոլորտները։ Մասնավոր են քաղաքացիական, ընտանեկան, աշխատանքային, միջազգային ոլորտները։ Պետական մարմինների համակարգում հստակ տարբերակում է կատարվում օրենսդիր և իրավապահ մարմինների միջև։ Օրենսդրական գործառույթները օրենսդիր մենաշնորհն են։ Այս համակարգի երկրներից շատերը բնութագրվում են գրավոր սահմանադրությամբ։
Ռոմանոգերմանական իրավական համակարգի շրջանակներում առանձնանում են հետևյալ խմբերը՝
Որոշ հետազոտողներ առանձնացնում են ինքնուրույն« սլավոնական խումբը» (Բուլղարիայի, Մակեդոնիայի, Ռուսաստանի, Սերբիայի, Չեռնոգորիայի և այլ իրավական համակարգեր)[3][4][5], որը նրանց կարծիքով ունի զարգացման իր ուրույն պատմական ուղին, որը տարբերվում է եվրոպական իրավական ավանդույթներից։ Սլավոնական օրենքը հիմնականում հիմնված է հռոմեական իրավունքի ընդունման վրա՝ հաշվի առնելով նրա ազգային և մշակութային առանձնահատկությունները։ Սկզբնապես այն ձևավորվեց բյուզանդական օրենսդրության ուժեղ ազդեցության տակ, հետագայում այն ավելի մոտեցվեց ռոմանագերմանական օրենքին, որը հիմնված էր եվրոպական առաջատար պետությունների մոդելի վրա, և դրանում առանձնահատուկ դեր ունեցավ սոցիալիստական իրավունքը։
Ընդհանուր օրենքը գերակշռում է Ավստրալիայի, Բելիզի, Մեծ Բրիտանիայի (բացառությամբ Շոտլանդիայից), Իռլանդիայի, Կանադայի, Նոր Զելանդիայի, ԱՄՆ-ի, Յամայկայի և այլ ազգային իրավական համակարգերում։ Այս իրավական համակարգի հիմքում stare decisis-ի սկզբունքն է, որը նշանակում է, որ դատարանի կողմից որոշում մշակելիս իշխող ուժը պատկանում է նախադեպին։ Անգլոսաքսոնական իրավական համակարգում իրավունքի հիմնական աղբյուրը սովորույթն է (հաստատված դատական նախադեպով), օրենսդրությունը դիտվում է որպես պայմանագրի տեսակ։ Այսպիսով, ի տարբերություն ռոմանոգերմանական համակարգի, դատական որոշումները մեծ դեր են խաղում իրավունքի ձևավորման գործում, մինչդեռ ռոմանոգերմանական համակարգը դատարաններին թողնում է իրավունքի մեկնաբանման և կիրառման գործառույթը։
Միացյալ Նահանգներում միտում կա խառնել անգլոսաքսոնական և ռոմանոգերմանական իրավական համակարգերի սկզբունքները։ Առաջինը տարածված է հենակետերի մակարդակում, բայց, քանի որ իրավասության մակարդակը մեծանում է, կա օրենսդրության կոդավորման միտում (տե՛ս Միացյալ Նահանգների օրենսգիրքը)։ Կանադայում մասնավոր իրավունքը նախադեպային իրավունք է, մինչդեռ քրեական իրավունքը կոդավորված է։
Խիստ ասած, սոցիալիստական իրավական համակարգը ինքնուրույն համակարգ չէ, այլ միայն ռոմանոգերմանական իրավական համակարգի ճյուղ[2]։ Սոցիալիստական համակարգի համար բնորոշ է հասարակական և տնտեսական կյանքի բազմաթիվ ոլորտների նկատմամբ պետական վերահսկողությունը՝ մեծ թվով սոցիալական երաշխիքների օրենսդրական ամրագրման դիմաց, ինչպես նաև դատավարության պարզեցված կարգը՝ մրցակցությունից փաստացի հրաժարվելով։ Ընդ որում, գրեթե բոլոր սոցիալիստական պետություններում պահպանվել են ռոմանոգերմանական իրավական համակարգի բոլոր ձևական նշանները։ Անգլոսաքսոնական համակարգի շրջանակներում սոցիալիստական համակարգի նկատմամբ զարգացում չի նկատվել։ Թեև երկրորդական, սոցիալիստական իրավունքի բնորոշ ինստիտուտներից մեկը ընկերական դատարանն էր[2]։
Կրոնաիրավական համակարգում սուրբ գրությունները օրենքի հիմնական աղբյուրն են։ Առավել հայտնի օրինակներն են իսլամական օրենքը (շարիաթ) և հրեական օրենքը (հալախա)։ Եվրոպայում կրոնական օրենքը նույնիսկ միջնադարում չէր արմատավորվել, քանի որ եկեղեցու իշխանությունը պատկանում էր բացառապես հոգևոր ոլորտին։ Պատժի և քաղաքացիական օրենսդրության հարցերը պատկանել են բացառապես տեղական կառավարիչներին։ Նախկին Ցարական Ռուսաստանում եկեղեցին դատական իշխանություն չուներ, այնուամենայնիվ, որոշ դեպքերում, ապաշխարությունը (վանք գնալը) եկեղեցու համաձայնությամբ, կարող էր հանդիսանալ որպես քրեական պատժի որոշակի ձևերի փոխարինող։
Այնուամենայնիվ, բոլոր դեպքերում կրոնական օրենքը բացարձակ չէր, այլ միայն գերակշռող նորմ։ Հրեական օրենսդրության մեջ գործում էր «դինա դեմալհութ դինա» նորմը (թագավորության օրենքը՝ օրենք), ինչը նշանակում էր, որ պետության օրենքը, որի տարածքում ապրում էր հրեական համայնքը, պետք է ենթադրաբար կատարվի։
Ժամանակակից Իսրայելում հալախան գերիշխող իրավական նորմ չէ։ Իսրայելի իրավական համակարգը հիմնված է պետական օրենքների վրա։ Չնայած ընտանեկան և ամուսնական հարաբերությունների հետ կապված որոշ գործընթացներ կարող են իրականացվել ինչպես պետական, այնպես էլ կրոնական (ռաբբինական) դատարաններում, դրա կիրառման ծավալներն ավելի ու ավելի են իջեցվում առանձին համայնքներում ծիսական առումով։
Իսլամական հասարակության մեջ շարիաթը կարող էր համակցվել տեղական սովորույթների հետ (ադաթ), ինչպես նաև տեղական կառավարիչների օրենսդրության հետ։
Սովորութային իրավական համակարգերը դեռևս հայտնաբերվել են Կենտրոնական և Հարավային Աֆրիկայի, Հարավարևելյան Ասիայի, Ավստրալիայի և Օվկիանիայի որոշ երկրներում։ Նրանց բնորոշ է այն, որ ցեղային համայնքի կամ էթնիկ խմբի ներսում հասարակական հարաբերությունների կարգավորումը տեղի է ունենում բազմաթիվ սովորույթների և ավանդույթների միջոցով։ Դրանք նրանց համար վարքի չգրված նորմեր են, որոնք ձևավորվել են երկար ժամանակ և սովորություն են դարձել բազմակի կիրառման արդյունքում։ Սովորական իրավունքի նորմերին հնազանդվելը տեղի է ունենում կամավոր և հիմնված է նախնիների կամ բնության հոգեպաշտության վրա։
Սովորական իրավունքը, որպես կանոն, կարգավորում է հավաքական, այլ ոչ թե անհատի պահվածքը, հետևաբար դա խմբերի և համայնքների իրավունք է, և դա անհատների իրավունք չէ (այսինքն ՝ դա սուբյեկտիվ իրավունք չէ)։ Այն ազդում է տեղական իշխանությունների ձևավորման վրա, կարգավորում է ամուսնական ու ընտանեկան հարաբերությունները, հողի սեփականության և ժառանգության հարցերը, որոշում է համայնքի ներսում արդարության կարգը և կազմակերպումը։ Օրինակ՝ ամուսնությունը տղամարդու և կնոջ միջև միություն չէ, այլ համաձայնություն տարբեր ցեղերի և կլանների միջև։
Արդարադատությունը ղեկավարվում է երեցների, քահանաների կամ առաջնորդների կողմից, ինչպես նաև դատավարությունը կարող է իրականացվել տուժողի կողմից։ Լուրջ հանցագործություն կատարելիս թույլատրվում է վրեժ լուծել «արյուն արյան համար» սկզբունքով[6]։
Հեռավոր Արևելքի երկրների ազգային իրավական համակարգերը ունեն շատ ընդհանրություններ։ Դրանք հիմնված են փիլիսոփայական ուսմունքի վրա, հիմնականում` կոնֆուցիոսի գաղափարախոսության (նաև դաոսականությունը և լեգիզմը Չինաստանի համար), որը հատուկ ուշադրություն է դարձնում ընտանիքի դերին այնպիսի հասարակության մեջ, որտեղ ընտանիքի ղեկավարն ունի բացարձակ իշխանություն, իսկ փոքրերը միշտ հնազանդվում են մեծերին։ Հատուկ տեղ է հատկացվում բարոյական չափանիշներին և ավանդույթներին, և բոլոր հակամարտությունները պետք է լուծվեն գերադասելի դատարանից դուրս, երբ վեճի կողմերը համաձայնության և փոխզիջումների միջոցով հասնում են հաշտեցման։ Հիմնականում դատարան են դիմում միայն այն դեպքում, երբ հաշտության եզրեր գտնելու բոլոր այլ միջոցները սպառվում են։ Ընդհանուր առմամբ, օրենքի գերակայությունը դիտվում է որպես մարդկանց, ինչպես նաև մարդու և բնության միջև ներդաշնակության հասնել։
Վերջերս Հեռավոր Արևելքի երկրների իրավական համակարգերը վերափոխվեցին և սկսեցին ձգվել դեպի եվրոպական իրավական ավանդույթներ։ Ռոմանոգերմանական օրենսդրության ազդեցության տակ հայտնվեցին շատ նմանատիպ իրավաբանական հաստատություններ։ Չինաստանում և Հյուսիսային Կորեայում առանձնահատուկ տեղ են գրավում նաև սոցիալիստական իրավունքին բնորոշ հաստատությունները։ Միացյալ Նահանգների օրենքը որոշակի ազդեցություն ունեցավ ճապոնական օրենսդրության վրա։
Խառը իրավական ինտանիքների տեսակներն են[7]՝
Աֆրիկյան պետությունների իրավական համակարգերը (աֆրիկյան օրենսդրություն) սերտորեն միահյուսված են սովորական իրավունքի, մուսուլմանական իրավունքի, ինչպես նաև նախկին գաղութարարների` հռոմեա-գերմանական, անգլոսաքսոնական կամ հռոմեա-հոլանդական օրենսդրության հիմնական հատկանիշներին։
Գրականության մեջ կա նաև այսպես կոչված «քոչվոր» իրավական ընտանիքի գոյության մասին պնդումը[4], երբ որոշակի պետության իրավական համակարգ են բերվում օտարների իրավական որոշ ավանդույթներ և դա հաճախ կապված է միգրացիոն գործընթացների և գլոբալիզացիայի հետ։ Նման սոցիալական խմբերը չեն ձուլվում բնակության երկրի ազգային իրավական համակարգին, այլ ապրում են իրենց բնիկ իրավական ընտանիքի և ազգային մշակույթի կանոններով (Օրինակ, Գերմանիայում թուրքերի, Ֆրանսիայում արաբների սփյուռքը, Մեծ Բրիտանիայի գաղթական թաղամասերը)։
Միջազգային իրավունքը հատուկ իրավական համակարգ է, որը կարգավորում է պետությունների, նրանց կողմից ստեղծված միջազգային կազմակերպությունների և միջազգային հաղորդակցության որոշ այլ սուբյեկտների փոխհարաբերությունները։
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
