Intershop

Intershop Գերմանիայի Դեմոկրատական ​​Հանրապետությունում (ԳԴՀ, Արևելյան Գերմանիա) կառավարությանը պատկանող և շահագործվող մանրածախ խանութների ցանց էր, որտեղ միայն ծանր արժույթները (և ավելի ուշ՝ ֆորումի չեկերը) կարող էին օգտագործվել բարձրորակ ապրանքներ գնելու համար, որոնք սովորաբար առնչվում են արևմտյան երկրներին։ Արևելյան գերմանական մարկը որպես վճար չի ընդունվել։ Intershop-ն ի սկզբանե ուղղված էր դեպի արևմտյան երկրների այցելուները, իսկ ավելի ուշ դարձավ մի կետ, որտեղ արևելյան գերմանացիները կարող էին գնել այն ապրանքները, որոնք այլ կերպ չէին կարող ձեռք բերել։ Չնախատեսված հետևանքն այն էր, որ սովորական արևելյան գերմանացիները որոշակի պատկերացում ունեին Արևմուտքում առկա ապրանքների ընտրության վերաբերյալ, որը նրանք կարող էին համեմատել իրենց երկրում առկա բավականին սահմանափակ առաջարկների հետ^[1]։

Intershop

պատկերանիշ 

բիզնես ձեռնարկություն, ձեռնարկություն 

Բնագավառ	առևտրային ընկերություն
Ստեղծում	14 Դեկտեմբերի 1962
Երկիր	Արևելյան Գերմանիա
Կազմակերպչաիրավական ձև	Gesellschaft mit beschränkter Haftung
Գլխամասի վայր	Արևելյան Գերմանիա
Լուծարման ամսաթիվ	1990

Intershop-ի լոգոն

«Intershop» Բեռլինի Friedrichstraße ստորգետնյա երկաթուղային կայարանում, որը հասանելի է միայն Արևմտյան Բեռլինից, մոտավորապես 1990 թվականին, միակ խանութը ցուցափեղկերով: Արևելյան գերմանական գրքերը, ինչպես ցուցադրված են այստեղ, սովորական Intershop խանութներում չէին վաճառվում։

Ապրանքի առաջարկներ

Intershop-ները վաճառում էին ներմուծվող ապրանքներ, ինչպիսիք են ծխախոտը, լիկյորը, տեխնիկան և նույնիսկ ավտոմեքենայի պարագաները^[2]։ Այն նույնիսկ վաճառում էր արևելյան գերմանական որակյալ ապրանքներ, որոնք արտահանվում էին, իսկ հետո նորից ներմուծվում։ Այդ իրերը երբեմն վաճառվում էին ավելի ցածր գնով, քան նույն ապրանքը, ինչպես վաճառվում էր ներքին խանութներում^[2]։

Պատմություն

Intershop-ը հիմնադրվել է 1962 թվականի դեկտեմբերի 14-ին որպես հանրային սեփականություն հանդիսացող ընկերություն («Volkseigener Betrieb - VEB»): Դրա նպատակն էր մեծացնել կոշտ արժույթի հոսքը ԳԴՀ։ Արտարժույթի այնպիսի պակաս կար, որ նույնիսկ չնչին գումարները ողջունելի էին։ Խմբերի թիրախում հիմնականում եղել են զբոսաշրջիկներ և այլ օտարերկրացիներ, ովքեր տարանցիկ են եղել Արևմուտքից։ Առաջին շարժական սայլերը եղել են Բեռլինի «Friedrichstraße» կայարանում, որտեղ առանց հարկերի սիգարետները վաճառվում էին շատ ավելի ցածր գնով, քան Արևմտյան Բեռլինում։ Քիչ-քիչ ավելացան ալկոհոլը և այլ ապրանքներ։ Մինչև 1962 թվականը տարեկան վաճառքը կազմում էր ավելի քան մեկ միլիոն գերմանական մարկ (DM):

Ի սկզբանե Intershop-ը կազմակերպվել էր որպես «Mitropa» ընկերության ստորաբաժանում, որը սննդի ծառայություններ էր մատուցում «Deutsche Reichsbahn»-ին։ Առաջին «Interhotels»-ի գալուստով, որոնք նախատեսված էին արևմտյան զբոսաշրջիկներին տեղավորելու համար, Intershops-երը սկսեցին հայտնվել նաև արևմտյան ուղղվածություն ունեցող այլ հյուրանոցներում։ Կարելի է նաև իրեր գնել սենյակում (սենյակային ծառայության միջոցով) կոշտ արժույթով։ Ժամանակի ընթացքում հյուրանոցների վրա հիմնված այս Intershop-ները նույնպես աճեցին։

Հետագայում Intershop-ներ բացվեցին սահմանային անցակետերում, հանգստի և տարանցիկ կանգառներում, ԳԴՀ ավտոճանապարհներում, երկաթուղային կայարաններում, ավտոբուսի կայարաններում, լաստանավային տերմինալներում և օդանավակայաններում։ Որպես կոշտ արժույթ ստանալու ԳԴՀ ռեժիմի ցանկության օրինակ՝ 1980-ականներին Բեռլինի Ֆրիդրիխշտրասե ստորգետնյա (U-Bahn) կայարանում կար Intershop կրպակ U6 գծի հարթակում, որը ստեղծվել էր հատուկ Արևմտյան Բեռլինից ճանապարհորդների համար, ովքեր կարող էին, ցանկացել են անցնել ԳԴՀ սահմանային հսկողության տարածքով։ Կարելի էր իջնել ստորգետնյա գնացքից, գնումներ կատարել, այնուհետև վերադառնալ հաջորդ գնացքով և վերադառնալ Արևմտյան Բեռլին՝ առանց ԳԴՀ սահմանային հսկողության անցնելու։ Գնումները կարող են վճարվել ցանկացած լիովին փոխարկելի արժույթով, ինչպիսիք են ԱՄՆ դոլարը, ֆունտ ստեռլինգը, շվեյցարական ֆրանկը և հատկապես արևմտյան գերմանական մարկը։ Մինչև 1974 թվականը ԳԴՀ քաղաքացիներին արգելվում էր արտարժույթ պահել։ ԳԴՀ-ի Նախարարների խորհրդի (Ministerrat der DDR) որոշմամբ այդ արգելքը մեղմացվեց այդ տարի, և այնուհետև արևելյան գերմանացիներին թույլատրվեց գնումներ կատարել Intershop-ների մեծ մասում։ «Autobahn»-ի հանգստի կանգառներում գտնվող Intershops-ը (այսպես կոչված՝ «Transitshops»), որոնք երբեմն ինքնասպասարկում էին, դեռևս նախատեսված էին միայն ոչ սոցիալիստական ​​երկրների ճանապարհորդների համար և մուտքի համար պահանջվում էին ճամփորդական փաստաթղթեր։ Բացի այդ, որոշ անմաքս ապրանքներ, ինչպիսիք են ծխախոտը, ոգելից խմիչքները, սուրճը, օծանելիքը, ապրանքանիշի հագուստը, ժամացույցները և զարդերը պահանջում են օտարերկրյա անձնագիր։ Այս ապրանքների գները զգալիորեն ցածր էին, քան Արևմտյան Գերմանիայում կամ Արևմտյան Բեռլինում, մինչդեռ մյուս ապրանքները, որոնք կհետաքրքրեին արևելյան գերմանացիներին, համեմատաբար թանկ էին։ Արևելյան գերմանացիները չեն կարող օրինական կերպով փոխանակել արևելյան գերմանական մարկը ամուր արժույթով։ Արևելյան գերմանացիների համար արժույթ ձեռք բերելու միակ օրինական ճանապարհը կա՛մ արևմուտքում ապրող հարազատների նվերներն էին, կա՛մ արևմտյան երկրներում աշխատանքի դիմաց վաստակած աշխատավարձը։

Արևելյան գերմանացիների համար, առանց արտարժույթի, կար 300 «Exquisite» խանութ (որոնք վաճառում էին ավելի թանկ հագուստ, կոշիկ և կոսմետիկա) 1962 թվականից սկսած և 550 «Delikat» խանութներ (որոնք վաճառում էին բարձրորակ և համեղ սննդամթերքներ) 1976 թվականից սկսած։ «Exquisite» և «Delikat» խանութներում վաճառվող ապրանքների մեծ մասը ծագումով արևելյան գերմանական ծագում ունի, բայց սովորաբար հասանելի չէ սովորական պետական ​​խանութներում։ Այս խանութները նախատեսված էին արևելյան գերմանացիներին հասանելի դարձնելու բարձրորակ ապրանքներ և կլանելու ավելցուկ գնողունակությունը^[1]։

1977 թվականին Էրիխ Հոնեկերն ասաց. «Այս խանութներն ակնհայտորեն սոցիալիզմի մշտական ​​ուղեկիցները չեն։ Բայց մենք չենք կարող անտեսել այն փաստը, որ այցելուների աճող թիվը մեզ ավելի շատ նման արժույթ է բերում, քան նախկինում»։ Հոնեկերն այս խոսքերն արեց՝ ի պատասխան քննադատության, որ Intershops-ը անհավասարության հիմնական շարժիչ ուժն է։ Նույն ելույթում Հոնեկերը պաշտպանել է առևտուրը կապիտալիստական ​​երկրների հետ։ Նա ասաց. «Բնականաբար, մենք չենք անտեսել այն փաստը, որ Գերմանիայի Դեմոկրատական ​​Հանրապետության քաղաքացիները, որոնք չունեն նման միջոցներ, որոշակի առումով անբարենպաստ վիճակում են՝ համեմատած նրանց, ովքեր իրենց տրամադրության տակ ունեն նման արժույթ»։ Հոնեկերն ասաց, որ կապիտալիստական ​​երկրներից ժամանած 9,5 միլիոն այցելուները, «ովքեր մեզ հետ են ուտում, սովորաբար գիշերում են և ակնհայտորեն նաև փող ունեն իրենց գրպանում։ Intershops-ի միջոցով մենք հնարավորություն ենք ստեղծել, որ այդ միջոցները մնան մեզ մոտ։

1979 թվականի ապրիլից արևելյան գերմանացիներից պահանջվում էր արժույթը փոխարկել Արևելյան Գերմանիայի պետական ​​բանկում («Staatsbank der DDR») այսպես կոչված ֆորումի չեկի։ Ֆորումի նշանն ուներ մեկ արևմտյան գերմանական նշան։ «Forum Außenhandelsgesellschaft mbH»-ը պատասխանատու էր Intershops-ի կառավարման համար և ուներ 900 աշխատակից։

Մինչև 1978 թվականը Արևելյան Գերմանիայում գործում էր 100 Intershops^[3]: Նշվեց, որ Intershop-ը հնարավորություն է տվել արևմտյան գերմանական ընկերություններին, ինչպես նաև Արևմուտքում հիմնված ընկերություններին սպառողական ապրանքներ վաճառել կոմունիստական ​​բլոկի երկրին^[2]։ Նշվում է, որ Intershop-ի աճը Արևելյան Գերմանիայում ստեղծել է տեսանելիորեն առանձին սոցիալական դաս, որտեղ մարդիկ, ովքեր ունեին մուտք դեպի Intershop, ինչպես նաև այնտեղ գնումներ կատարել ու միջոցներ, նկատվում էին, թե ինչպես են սպառում ցանցի առաջարկած ապրանքները։ Սպառողականությունը, որը նպաստում էր Intershop-ի գոյությանը, նաև աշխատանքային վեճեր առաջացրեց որոշ ոլորտներում, երբ աշխատողները պահանջում էին իրենց աշխատավարձի մի մասը վճարել պինդ արժույթով, որպեսզի կարողանան գնումներ կատարել Intershop-ից^[3]։

Պետական ​​անվտանգության նախարարությունը շատ ուշադիր հետևում էր Intershops-ին, որտեղ նախարարության աշխատակիցների կամ պաշտոնյաների հարազատները հաճախ աշխատում էին որպես գանձապահ։ Որոշ խանութներում անվտանգության տեսախցիկներ են եղել, սկզբում նույնիսկ անձնագրեր են ստուգվել։ Ուշադիր վերահսկվել է նաև այդ ապրանքների տեղափոխումը։ Այնուամենայնիվ, բազմաթիվ գողություններ և նույնիսկ մի քանի զինված կողոպուտներ են եղել Intershop խանութներից։ Այս հանցագործությունների հետաքննությանը միշտ ներգրավել է Շտասին, ինչպես նաև կանոնավոր ոստիկանությունը։ Շատ դեպքերում խանութների մենեջերներն ու աշխատակիցները ներգրավված են եղել հանցագործությունների մեջ։

1980-ականներից սկսած Intershop-ի աշխատողների աշխատավարձի մի մասը վճարվում էր արտարժույթով, և աշխատակիցները, ըստ կանոնակարգերի, պետք է հրաժարվեին իրենց թեյավճարներից։

Intershops-ը լուծարվել է 1990 թվականին Գերմանիայի վերամիավորումից հետո։

Քանի որ Intershops-ում լուսանկարելն արգելված էր, խանութների ներսի լուսանկարները քիչ են։ Գոյություն ունեցողների մեծ մասը Ստազիի արխիվներից են։ Արևմտյան գերմանացի լուսանկարիչ Գյունտեր Շնայդերը հավաքել է Intershops-ի բազմաթիվ լուսանկարներ Արևելյան Գերմանիայում տարանցիկ միջանցքների մասին ավելի մեծ զեկույցի վրա աշխատելիս^[4]։

Ծանոթագրություններ

1. Miller, Stephen (1977 թ․ հոկտեմբերի 12). «Untitled». Associated Press. Berlin.
2. Murmann, Heinz (1978 թ․ դեկտեմբերի 3). «East Germany Concerned By Consumer Goods Spree». The Washington Post. International Writers Service. Վերցված է 2019 թ․ սեպտեմբերի 30-ին.
3. Tõkés, Rudolph L. (1979). Opposition in Eastern Europe. The Macmillan Press. էջ 119. ISBN 9780333259719. Վերցված է 2019 թ․ սեպտեմբերի 30-ին.
4. Mitteldeutscher Rundfunk; 2005; "Der Intershop"; Kantstr. 71 - 73; D-04275 Leipzig; Post: D-04360 Leipzig; Telefon: [phone]; E-Mail: [e-mail]