Մասնակից:Լեյլի/Ավազարկղ1
From Wikipedia, the free encyclopedia
https://en.wikipedia.org/wiki/Medieval_cuisine
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a7/Peasants_breaking_bread.jpg/320px-Peasants_breaking_bread.jpg)
Միջնադարյան խոհանոցը ներառում է միջնադարում եվրոպական տարբեր մշակույթների կերակուրները, ուտելու սովորույթները և պատրաստման եղանակները, որոնք տևել են հինգերորդից մինչև տասնհինգերորդ դարերը։ Այս ժամանակահատվածում դիետաները և խոհարարությունը փոխվեցին ավելի քիչ, քան հաջորդող վաղ ժամանակակից ժամանակաշրջանում, երբ այդ փոփոխությունները օգնեցին հիմք դնել ժամանակակից եվրոպական խոհանոցին:
Հացահատիկային կուլտուրաները մնացին ամենակարևոր ապրանքը վաղ միջնադարում, քանի որ բրինձը ներմուծվեց ուշ, իսկ կարտոֆիլը ներկայացվեց միայն 1536 թվականին, շատ ավելի ուշ՝ լայն սպառման համար: Աղքատները ուտում էին գարի, վարսակ, աշորա։ Ցորենը կառավարող դասակարգերի համար էր։ Հասարակության բոլոր անդամները դրանք օգտագործում էին որպես հաց, շիլա, մրգահյութ և մակարոն: Պանիրը, մրգերը և բանջարեղենը կարևոր հավելումներ էին ցածր կարգի հացահատիկի վրա հիմնված սննդակարգում:
Միսն ավելի թանկ էր և, հետևաբար, ավելի վաճառվող: Ամենատարածված միսը եղել է խոզի, հավի և այլ ընտանի թռչունների միսը։ Տավարի միսը, որն ավելի մեծ մշակում էր պահանջում, ավելի քիչ տարածված էր: Օգտագործում էին նաև քաղցրահամ և աղի ջրերի մի շարք ձկներ, որոնցից հյուսիսային բնակչության շրջանում հիմնականում տարածված էին ձողաձուկն և ծովատառեխը[1]։
Դանդաղ տեղափոխումը և սննդամթերքի պահպանման տեխնիկան (չորացում, աղով պատում, ծխեցում և թթվեցում) շատ մթերքների միջքաղաքային առևտուրը շատ թանկ դարձրեց: Այդ պատճառով ազնվականների սնունդն ավելի շատ ներառում էր օտար խոհանոցներ, քան աղքատների խոհանոց. այն կազմված էր էկզոտիկ համեմունքներից և ներմուծված թանկարժեք սննդից։ Քանի որ հասարակության յուրաքանչյուր մակարդակ ընդօրինակում էր իրենիից վերևում գտնվողին, 12-րդ դարից սկսած միջազգային առևտրի և արտաքին պատերազմների նորարարությունները աստիճանաբար տարածվեցին միջնադարյան քաղաքների միջին խավի շրջանում: Բացի այնպիսի շքեղության տնտեսական անհասանելիությունից, ինչպիսիք են համեմունքները, որոշ մթերքների օգտագործումը որոշ սոցիալական խավերի շրջանում օրենքից դուրս էր ճանաչվել, իսկ նորաստեղծ հարստների շրջանում սահմանափակված էր ակնհայտ սպառումը: Սոցիալական նորմերը նաև թելադրում էին, որ բանվոր դասակարգի սնունդը լինի ավելի քիչ զտված, քանի որ կարծում էին, որ բնական նմանություն կա մարդու աշխատանքի և սննդի միջև. ձեռքի աշխատանքը պահանջում էր ավելի կոպիտ, էժան սնունդ:
Ուշ միջնադարում զարգացավ խոհարարության մի տեսակ, որը ստանդարտ էր ամբողջ Եվրոպայի ազնվականության շրջանում: Միջնադարյան վերին դասի սննդամթերքին բնորոշ խիստ համեմված քաղցր-թթու ռեպերտուարայի համեմունքները ներառում էին հյութ, գինի և քացախ՝ համակցված համեմունքների հետ, ինչպիսիք են սև պղպեղը, զաֆրանը և կոճապղպեղը: Սրանք, մեղրի կամ շաքարի համատարած օգտագործման հետ մեկտեղ, շատ ուտեստների քաղցր-թթու համ էին հաղորդում։ Նուշը շատ տարածված էր որպես խտացուցիչ ապուրների, շոգեխաշված մսերի և սոուսների համար: