Ախտահոգեբանություն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ախտահոգեբանություն (հուն․՝ πάθος — տառապանք, հիվանդություն, հունարեն՝ ψυχή — հոգի և հունարեն՝ λογία — ուսմունք), կլինիկական հոգեբանության պրակտիկ ճյուղ, «ուսումնասիրում է հոգեբանական գործընթացների խանգարումները (օրինակ՝ հոգեկան հիվանդությունների ժամանակ)[1]» և ախտաբանական փոփոխությունների վերլուծություն իրականացնող հոգեբանական մեթոդների վիճակը՝ համեմատելով ձևավորման բնույթն ու հոգեկան գործընթացների ընթացքը, նորմայում անհատի վիճակն ու հատկությունները[2]։
Ախտահոգեբանությունը կապված է հատուկ հոգեբանության (մասնավորապես՝ օլիգոֆրենո հոգեբանության[2]) և դեֆեկտոլոգիայի[3], ինչպես նաև հոգեբուժության հետ։