Taifa de Sevilla

A Taifa de Sevilla^[1] (en árabe, طائفة أشبيليّة, Ta'ifa Ishbiliya) ou Reino abadí de Sevilla foi un reino independente musulmán que xurdiu en al-Ándalus en 1023, a raíz da desintegración que o Califato de Córdoba viña sufrindo desde 1009, e que desapareceu ó ser conquistada polos almorábides en 1091, pertencendo cronoloxicamente ós primeiros reinos de taifas.

Durante o século XI o reino de Sevilla foi un dos centros culturais máis importantes de Al-Ándalus, con escritores como Ibn al-Abbar de Almería, autor de epístolas; Ibn Zaydun de Córdoba; Abu Amir Ibn Maslama; Ibn al-Labbana de Denia; Ibn Hamdis de Siracusa; e Abul Walid al-Himyari, antoloxista. Así mesmo o emir al-Mutadid e o seu fillo al-Mu'tamid cultivaron a poesía, iniciados nesta arte polo poeta Ibn Ammar. Os fillos da al-Mutamid, al-Rashid e al-Radi destacaron igualmente polos seus escritos.

Antecedentes

A taifa de Sevilla foi unha das últimas en constituírse como tal, debido a que a cora de Sevilla gozaba de certa autonomía respecto ao califato cordobés e a que nela non interviñeron nin bérberes nin eslavos, como sucedeu na formación doutros reinos taifas.^[2] Esa autonomía sevillana plasmouse nun triunvirato formado polo alfaquí Abu Abd’ Allah al Zubaydi, polo visir Abú Muhammad Abd’Allah ben Maryam e polo cadí Isma’il ibn Abbad. Este último debido a que sufría cataratas terminou delegando no seu fillo Abú al-Qasim, quen acabou facéndose co poder absoluto trala morte do seu pai en 1019, neutralizando paulatiamente aos outros dous triunviros.

Reinado de Abu al-Qasim (1023-1042)

A definitiva independencia de Sevilla e a súa transformación en taifa se produciuse o 1 de outubro de 1023, cando Abú al-Qasim negou a entrada na cidade ao expulsado califa cordobés Al-Qasim al-Mamun. Abú Al-Qasim intentou reforzar a súa posición como gobernante mediante a estrataxema de nomear como califa de Sevilla a un personaxe monicreque, que foi presentado como Hisham II, o que fora califa omeia do califato cordobés, afirmando que non morrera asasinado en 1013, senón que escapara dos exércitos bérberes de Sulayman al-Mustain refuxiándose en Oriente. Con esta manobra Al-Qasim presentábase como herdeiro político e relixioso do Califato cordobés, unha vez que na cidade de Córdoba aboliuse a monarquía fundada polos Omeias e instaurouse unha república no ano 1031, logrando base legal para enfrontarse ás taifas bérberes e iniciar a política expansionista que caracterizará á taifa sevillana. Abú Al-Qasim iniciou campañas contra as taifas de Badaxoz, Granada e Málaga, sendo derrotado por unha coalición destas o 5 de outubro de 1039, no enfrontamento que tivo lugar en Écija.

Reinado de al-Mutadid (1042-1069)

Dinar de ouro acuñado por al-Mu'tadid no A.H. 438 (1045/1046 da era común).

Expansión da Taifa de Sevilla.

Á morte de Abú al-Qasim en 1042 sucedeuno o seu fillo Al-Mutadid, quen reforzou inmediatamente a súa posición fronte ás taifas bérberes, ao contraer matrimonio coa filla do rei eslavo da taifa de Denia.

Durante o seu reinado al-Mu'tadid continuou a expansión territorial iniciada polo seu pai contra a taifa de Carmona. Co obxectivo de estender o seu reino cara ao oeste, atacou ás taifas de Néboa e Mértola, o que provocou que outros reis taifas formasen contra el unha coalición á que se sumaron as taifas de Badaxoz, Alxeciras, Granada e Málaga, iniciándose así unha guerra entre os abbadíes de Sevilla e os aftasíes de Badaxoz, que durou varios anos a pesar dos intentos de mediación da República de Córdoba, e da que Al-Mu'tadid sairía vitorioso, logrando anexionarse as taifas de Mértola (1044), Huelva (1051), Algarve (1051), Niebla (1053) e Alxeciras (1055). En 1060 decide desfacerse do pseudo-Hisham II anunciando a súa morte e dicindo que o nomeara sucesor e emir de Al-Ándalus. Entón decidiu conquistar Córdoba en contra da opinión do seu fillo primoxénito, Isma’il, quen organizou un complot contra o seu pai, que tras fracasar levou a Al-Mutadid a ordenar a decapitación do seu herdeiro. Este suceso supuxo un punto de inflexión no reinado de Al-Mutadid, xa que aínda que logrou a conquista das taifas de Silves (1063), Ronda (1065), Morón (1066), Carmona (1067) e Arcos (1069), viuse obrigado a pagar parias ao emerxente rei cristián Fernando I.

Reinado de al-Mu’tamid (1069-1091)

A execución de Isma’il, fillo primoxénito de Al-Mutadid, permitiu que este fose sucedido polo seu segundo fillo, Al-Mu'tamid, quen exercía como gobernador da conquistada taifa de Silves. Aínda que Al-Mu'tamid destacou como poeta e estableceu en Sevilla unha corte culturalmente moi refinada, tamén continuou coa expansión territorial de Sevilla, anexionándose Córdoba en 1070, cidade que perdería a mans de rei da taifa de Toledo en 1075 e que volvería recuperar en 1077. Ao ano seguinte, 1078, o seu mestre, amigo e ministro, o poeta Ibn Ammar (Abenamar) conquistou a taifa de Murcia, logrando a taifa sevillana a súa maior extensión territorial. Con todo Ibn Ammar acabou traizoándoo polo que finalmente foi executado por Al-Mu'tamid.

Ao-Mu'tamid intentou evitar pagar as parias que o seu pai pactara co Reino de Castela, o que levou a Afonso VI a cercar Sevilla. Este feito xunto coa toma da taifa de Toledo en 1085 polo rei castelán-leonés, levou a Al-Mu'tamid, xunto a outros reis de taifa, a solicitar a axuda dos almorábides que desembarcaron na península en 1086 e instaláronse na praza de Alxeciras, que lles foi cedida polo rei sevillano. Con todo, tras frear e derrotar ás tropas cristiáns na batalla de Zalaca, os almorábides terminarán por conquistar os reinos taifas, caendo o sevillano en 1091, tras o cal Al-Mu’amid foi exiliado ao Magreb onde falecería. O caudillo Sīr ibn Abī Bakr, conquistador de Sevilla, gobernaría esta demarcación até 1114.^[3]

Notas

1. Historia de España Menéndez Pidal (1999).
2. Escravos libres de raza branca orixinarios do norte da península ou de Europa.
3. Alberto Montaner Frutos (ed. lit.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Taifa de Sevilla en Epistemowikia