Remove ads
Sebastián de Miñano Bedoya, nado en Becerril de Campos o 20 de xaneiro de 1779 e finado en Baiona o 6 de febreiro de 1845, foi un escritor, xornalista, xeógrafo, historiador e político afrancesado español. O estilo literario de Miñano, moi coidado, caracterízase por unha fina ironía e unha particular predilección polo oxímoron. O hispanista francés Claude Morange estudou a fondo a súa vida e editado a parte máis representativa da súa obra xornalística.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 20 de xaneiro de 1779 Becerril de Campos, España |
| Morte | 6 de febreiro de 1845 (66 anos) Baiona, Francia |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor, político, xornalista |
| Obra | |
Obras destacables | |
| Descrito pola fonte | Ensayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Miñano y Bedoya (Sebastián), p.280) |
  | |
Remove ads
De orixe fidalga, a súa familia paterna proviña de Corella, Navarra, onde estaba o morgado.[1] A mediados do século XVIII o avó paterno, Baltasar de Miñano, ocupou en Valladolid o cargo de tesoureiro de rendas. O pai, Andrés de Miñano y Las Casas (1756-1811), estudou Leis en Valladolid e casou en 1775 en Becerril con Margarita de Bedoya, de familia asentada en Tierra de Campos. Andrés Miñano foi corrixidor de Becerril e de Trujillo. Nomeárono logo oidor de Canarias pero non chegou a desempeñar o cargo. Era un home cultivado, de tendencia claramente ilustrada, que exerceu unha influencia determinante sobre o seu fillo, o futuro escritor. En 1791 colocou o seu fillo no seminario de Palencia, onde estivo até 1794, cando vai estudar Leis na Universidade de Salamanca.
En 1795 Miñano trasladouse a Toledo. Alí o seu pai conseguira que entrase, como familiar do ilustrado cardeal Francisco de Lorenzana, para exercer de aio do neto de Carlos III, o infante Luís María de Borbón e Vallabriga. Viviu en Toledo tres anos e medio, que aproveitou para terminar os seus estudos xurídicos. Logo marchou a Sevilla acompañando o infante, que fora nomeado arcebispo da metrópole andaluza. Pero ao pouco, o infante foi nomeado arcebispo de Toledo (1800), e Miñano volve con el a esa cidade.
Cando en 1801 cae Urquijo, a Inquisición, á procura de disidentes, procésao cando é denunciado por ser un presunto xansenista. Iso non impediu que fose nomeado subdiácono en 1802 e recibir a proposta do cardeal unha ración da catedral de Sevilla. Entre 1801 e 1804 ocupouse dos asuntos do cardeal Luis María de Borbón na Corte. En 1804 o cabido sevillano nomeouno deputado de negocios na Corte. En agosto do mesmo ano recibiu orde de regresar a Sevilla, de onde non se moveu até a chegada dos invasores franceses. Nesa cidade trabou amizade con Alberto Lista, Félix José Reinoso, José María Blanco White, Cea Bermúdez etcétera.
Guerra da Independencia (1808-1814)
Despois do motín de Aranjuez (1808) enviárono á Corte para que felicitase o novo rei, e alí presenciou o levantamento do 2 de maio. En Sevilla, o seu pai foi nomeado membro da Xunta Suprema. A Xunta encargou a Andrés Miñano, entre outras, a comisión de relacións con Castaños, con quen foi a Madrid (agosto de 1808) tras a vitoria de Bailén. Sebastián acompañou o seu pai como secretario. Na primeira fase da guerra, Sebastián comprometeuse á beira do seu pai na loita patriótica. A campaña de Napoleón en España, obrigounos a volver a Sevilla. Ao entraren os franceses en Sevilla Miñano optou por ser colaboracionista. Non só recoñeceu a Xosé I senón que se converteu en conselleiro áulico. Formou parte dos que escolleron o camiño da colaboración. Sábese moi pouco sobre a súa actitude e as súas conviccións nos dous anos e medio que durou a ocupación da cidade. É un feito indiscutible o seu afrancesamiento, aínda que lle quita importancia na súa autobiografía de 1840 cando conta que tentara resistir as presións de Soult, e que estivera en prisión 42 días, feito do que non hai proba documental. Nesa época afiliouse á masonería, da que abxurou ao seu regreso do exilio. Reconquistada Sevilla, seguiu ao exército de Soult na súa retirada.
Tras a derrota francesa, exiliouse a Francia. Chegou a Baiona en marzo de 1813 e a París o mes seguinte. Volveu a Baiona en xullo, pero foi por pouco tempo porque. Visto o progreso das tropas anglo-españolas decidiu trasladarse a Bordeos, primeiro, e logo a Angulema.
Sexenio absolutista (1814-1820)
No exilio coñeceu a Agustina Francisca Montel de Ochoa, esposa dun oficial español que caera prisioneiro no sitio de Donostia, relación que Miñano apenas tratou de ocultar, escándalo que o acompañou até o final dos seus días. Agustina foi nai de Eugenio de Ochoa, coñecido literato e erudito da xeración romántica.[2]
En 1815 o tribunal eclesiástico de Sevilla abriu expediente a Miñano por ser afrancesado, e en marzo de 1817 declarárono "purificado". Pero xa a finais de 1816 estaba en España. Por entón empeza a dedicarse a tarefas literarias, empezando pola tradución do Compendio histórico de las revoluciones do ideólogo Cabanis, que terminou en 1818 pero só puido publicarse en 1820.
Trienio Liberal (1820-1823)
En 1820 publicou algúns artigos en El Constitucional e, xa secularizado, durante o Trienio Liberal, colaborou nos 102 números de El Censor (probablemente a revista intelectual máis importante desta época) xunto a Alberto Lista e José Mamerto Gómez Hermosilla. Publicou por entón os dez folletos que constitúen a súa obra máis famosa Lamentos políticos de un pobrecito holgazán (1820), un dos grandes éxitos do xornalismo satírico e anticlerical da época, onde mestura o costumismo coa crítica ao clero e ao Antigo Réxime, mostrándose desta maneira como un liberal convencido. Son tamén de 1820 as cinco Cartas de don Justo Balanza al Pobrecito Holgazán, unha especie de continuación dos Lamentos. De 1821 son as dezaoito Cartas del madrileño a un amigo suyo de provincias[3] (preludiando claramente xa o logo florecente "casticismo madrileño" dos autores románticos, esta serie e a anterior publicadas por entregas en El Censor (1820-1822).[4] Tamén colaborou no Imparcial, que dirixía o seu amigo, o tamén afrancesado Francisco Javier de Burgos.
Aos poucos foi desengañándose do liberalismo veinteno, sobre todo ao ver a restritiva amnistía contra os josefinos, pero tamén polas denuncias que tivo que afrontar sobre algúns dos seus artigos, unha das cales lle valeu unha condena a un ano de prisión; mesmo os seus inimigos imprimiron un libelo, Vida, virtudes y milagres del Pobrecito Holgazán, onde se sacaban a relucir os trapos sucios da súa escandalosa vida; en fin, terminou por ser partidario do absolutismo fernandino. Desde marzo a xullo de 1823 publicou diversos folletos contra os liberais.
Década Ominosa (1823-1833)
Tras o fin do Trienio preferiu exiliarse porque había absolutistas que non perdoaban a súa antiga militancia liberal. En París publicou anónima a súa Histoire da révolution d'Espagne de 1820 a 1823, onde reflicte o desengano da revolución española, pero tamén escrito coa intención de que lle deixen regresar; tras varios intentos, logra permiso en 1824. A edición do seu monumental Diccionario geográfico-estadístico de España y Portugal (1826-1829), de 10 volumes, serviulle para gañar unha cadeira na Real Academia da Historia, en 1825. Polemizou con todo sobre as insuficiencias desta obra co xeógrafo Fermín Caballero.
Baixo a protección dos absolutistas moderados de López Ballesteros, puido organizar e dirixir a Gaceta de Bayona e La Estafeta de San Sebastián, xornais destinados a defender os intereses de devandito grupo de presión fronte ao de Francisco Tadeo Calomarde, inspirador das soflamas absolutistas de Mariano Carnerero en La Quotidienne. Entre 1828 e 1830 fixo varias viaxes a Francia para desempeñar comisións por orde do Goberno: negociar empréstitos co banqueiro Aguado, vixiar aos emigrados liberais no outono de 1830...; tamén fixo extractos da prensa francesa.
Foi nomeado director do gabinete xeográfico da Secretaría de Estado. Por entón andou moi ben relacionado co mundo diplomático francés, e obtivo a Lexión de Honra en 1828, e en España a Orde de Carlos III (1830). Os calomardinos, con todo, instigaron contra el unha dura campaña en 1831 utilizando os seus "pecados domésticos" e as autoridades eclesiásticas lle intimaron a volver a Sevilla. Lograron, polo menos, que por real orde suprimísese o seu posto de director do gabinete xeográfico da Secretaría de Estado. Por iso decidiu fixar a súa residencia en Baiona, onde comprara unha casa en 1830.
Reinado de Isabel II (1833-1845)
Ao volver ao poder os liberais, Miñano houbo de afastarse da vida política e suprimiuse a comisión que gozaba. Volveu escribir unha historia da revolución de España, que se publicou en francés en 1836, Révolution d'Espagne-Exame critique, ampliándoa ao ano seguinte como Exame critique deas révolutions d'Espagne. Publicou tamén algúns artigos, entre 1837 e 1839, en Lle Phare de Bayonne, colaborou con seis artigos na Revista Enciclopédica da Civilización Europea de París (1843) e traduciu dúas obras históricas de Thiers, entre elas a Historia de la Revolución Francesa (San Sebastián, 1840-1841, 12 vols.). Durante estes anos realizou viaxes a Cauterets, Bordeus, Chateau Margaux, aquí para ver ao rico banqueiro Alejandro María Augado. Tamén volveu a España en 1842 para acompañar a Aguado á viaxe que fixo este por Asturias, viaxe durante o cal morreu o banqueiro.
En 1844, vello e achacoso, vendeu as súas propiedades en Bayona coa intención de volver a España para establecerse en Donostia, e doou os seus libros a ese Concello para que crease unha biblioteca pública. Non tivo tempo de ver realizado o seu proxecto e faleceu en Bayona o 6 de febreiro de 1845.
Remove ads
Xunto co Diccionario crítico-burlesco de Bartolomé José Gallardo, a obra de Miñano Lamentos Políticos de un pobrecito holgazán, cuxa primeira entrega apareceu en marzo de 1820 e da que se chegaron a vender uns 60 000 exemplares (unha cifra extraordinaria para a época), constitúe unha das obras clave e máis influentes do anticlericalismo español da primeira metade do século XIX.
En los Lamentos están presentes todas las censuras realizadas al clero español desde fines del siglo XVIII. (...) Los clérigos viven y comen a costa de los trabajadores y son un grave problema social porque se han constituido en el más serio obstáculo para el progreso de la agricultura. La existencia de conventos es uno «de los principales abusos que impiden que la España se ponga al nivel de las primeras naciones de Europa»; los diezmos son «contribución disparatada» que impide la prosperidad de la agricultura, etc. La imagen del clérigo ofrecida por Miñano es el contrapunto del labrador y del propietario. Estos últimos son los pilares de la nación y los únicos capaces de favorecer el progreso; los primeros son simples haraganes que viven como parásitos. Y todo se agrava por la superioridad mostrada por los clérigos. Intentan diferenciarse del pueblo y dominarlo, practicando una moral perniciosa, basada en el sometimiento del individuo y en el desprecio de sus derechos. En boca de un eclesiástico pone las siguientes palabras: «... ninguno que se ríe puede ser querido de Dios, que los hombres necesitan mucho palo y que no poniendo al frente de todas las corporaciones hombres duros y apasionados a obedecerme, el Altar y el Trono corrían un peligro inminente». La superstición, los vicios morales, los comportamientos egoístas de los eclesiásticos, la Inquisición, la exclusividad de la enseñanza de la Teología en detrimento de las ciencias útiles, las falsas vocaciones, son temas permanentes en las once cartas del pobrecito holgazán. Como es lógico, buena parte de los juicios más negativos recaen sobre los regulares. El fraile es «hombre de partido» que escribe folletos y sátiras y calumnia a cuantos se le presentan por delante y se sirve del sermón y del confesionario para defender sus ideas políticas absolutistas. Nada de virtud ni de espíritu religioso y menos aún observancia y sacrificio en frailes y monjes. Las únicas anotaciones favorables las reciben los párrocos, porque «hay entre ellos más liberales de lo que generalmente se cree», aunque esto no es suficiente para paliar la negativa impresión global ofrecida por esta obra. En la carta V presenta esta definición de clérigo, sin más distingos: «... es un lechuzo vestido de negro, con una sotana muy larga, su manteo terciado por debajo del brazo y un sombrerón que se anuncia diez varas delante de la persona».[5]
Remove ads
- Cartas del pobrecito holgazán, Madrid: 1820, colección que reimprime as cartas soltas; tamén se publicou co título Lamentos políticos de un pobrecito holgazán (1820).
- "Carta primera [la quinta] de D. Justo Balanza al Pobrecito Holgazan", Madrid: 1820.
- Réfutation du pamphlet de M. lle Vte de Chateaubriand sur lles révolutions d'Espagne, 1820.
- Histoire da révolution d'Espagne de 1820 a 1823, par un espagnol témoir oculaire, 1824.
- Diccionario geográfico-estadístico de España y Portugal, Madrid: Pierart-Peralta, 1826-1828, 11 vols.; reimpreso en Madrid: Moreno, 1929. É o máis importante até a chegada do de Pascual Madoz.
- Moyens faciles et avantageux de pracer deas capitaux, ou, Idée succincte de l'état actuel deas canaux et deas grandes routes de l'Espange, París: C. J. Trouvé, 1824.
- Sátiras y panfletos del Trienio Constitucional (1820-1823). Selección, presentación e notas de Claude Morange, Centro de Estudos Constitucionales, 1994.
- Révolution d'Espagne-Exame critique 1820-1836, París, 1836.
- Exame critique deas révolutions d'Espagne de 1820 à 1823 et 1836, París, 1837, dous vols.
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads