From Wikipedia, the free encyclopedia
A Real Audiencia foi un órgano xudicial creado poa Coroa de Castela[1] que perdurou até a caída do Antigo Réxime.
Formalmente, a primeira audiencia foi establecida en Valladolid o ano 1371.
A Real Audiencia de Galicia estableceuse en 1480 polos Reis Católicos. Até 1578 non tivo sede fixa, senón que se desprazaba aos lugares onde había problemas que resolver, e nese ano instálase definitivamente na Coruña.
En 1494, Isabel a Católica dividiu dita audiencia en dúas: a Audiencia de Valladolid, con competencia a norte do río Texo; e a de Cidade Real, con competencia ao sur do mesmo río. En 1500 decidiuse trasladar esta última a Granada, o que se verificou en 1505.[2]
Carlos I instalou en 1528 a Audiencia de Aragón en Zaragoza. O seu fillo Filipe II creou numerosas audiencias en España: a de Sevilla en 1525, a das Canarias (1526), a de Las Palmas en 1568 e a de Mallorca en 1571, así como noutros lugares de Europa, entre outras, a de Sardeña en 1564 e a de Sicilia en 1569.
En América instálase por primeira vez unha audiencia en Santo Domingo, capital da illa A Española, en 1511, durante a gobernación de Diego Colón, pero ao pouco tempo foi suprimida, sendo restablecida en 1526.
Baixo Carlos I e Filipe II, entre 1526 e 1583, estendéronse as audiencias por América e as Filipinas.
En 1717 establécese a audiencia de Asturias; en 1790, a de Estremadura en 1834, a de Albacete.
As demais audiencias xurdidas, unha anterior e as demais posteriormente, non contaron co título de chancelaría, e o seu nivel competencial era menor:
No Reino de Navarra non había audiencia, e as funcións xudiciais ostentábaas o Consello Real de Navarra.
A Coroa de Aragón mantiña audiencias reais en cada un dos seus reinos desde o século XV:
Tras os Decretos de Nova Planta, desde 1707 acomodouse ao modelo competencial de chancelaría para as dúas primeiras (Aragón e Valencia), e desde 1715 para as dúas últimas (Cataluña e Mallorca); nestes casos, coa innovación dun sistema de presidencia militar, que máis tarde foi aplicado tamén ás castelás.[3]
En América creouse por primeira vez unha audiencia en Santo Domingo (illa de A Española) en 1511,[4] durante a gobernación de Diego Colón, pero ao pouco tempo foi suprimida, sendo restablecida en 1526.
Baixo Carlos I e Filipe II estendéronse as audiencias por América e as Filipinas, poñéndose definitivamente en funcionamento a Audiencia de Santo Domingo e creándose nove máis:
No século XVII repúxose a Audiencia de Chile, en Santiago, e créase a primeira en Buenos Aires:
Finalmente, no século XVIII reinstálase a Audiencia de Buenos Aires, e créanse as dúas últimas audiencias indianas:
Na América hispana baixo o dominio da coroa española, a real audiencia adquiriu unha crecente importancia, velando polo cumprimento do dereito, a protección dos gobernados e pola aplicación da xustiza no continente. Así mesmo, chegaron todas a seren tamén reais chancelarías, sendo depositarias do selo real (real selo), polo que as consideraban representantes da persoa do monarca nos seus respectivos territorios.
As Reais Audiencias estaban compostas por un presidente, que era polo xeral o respectivo vicerrei ou o gobernador, e por un número variábel de oidores (xuíces), máis algúns alcaldes do crime (en España, México e Lima). Ademais, formaban parte deste tribunal un fiscal e "outros oficiais subalternos", entre eles un alguacil maior, un relator, un escribán de cámara e un porteiro.
En España, as de Valladolid e Granada contaron tamén con outras figuras como o alcalde de los hijosdalgo (alcalde dos fidalgos), reservado para os preitos deste estado (a fidalguía).
Por real decreto de 11 de marzo de 1776 mandouse que as 10 audiencias indianas entón existentes estivesen presididas por un rexente, o cal foi comunicado por real célula do 6 de abril de 1776 e as súas funcións fixadas pola real instrución do 20 de xuño de 1776. Dispúxose tamén agregar 2 oidores e un alcalde do crime ás audiencias de México e Lima; 2 oidores ás de Guadalajara, Santo Domingo e Quito; e un oidor ás de Manila, Guatemala, Charcas e Santafé.[5]
As reais audiencias eran quizais os únicos órganos da época que tiñan unha función máis marcada: a administración de xustiza.
Na América hispana foron os máis altos tribunais de xustiza. Contra o século XVIII, principalmente por evolución espontánea, máis que por reformas legais, convertéronse esencialmente en tribunais de apelación.
En caso de vacancia do vicerrei ou do gobernador, podía substituílos interinamente o oidor máis antigo (chamado oidor decano). Así mesmo, eran órganos consultivos dos vicerreis e gobernadores en materia de goberno e facenda pública.
Debían facer cumprir as reais ordes e, eventualmente, podían suplicar unha lei (cando presentaba un vicio) e representala ao Consello de Indias. Ademais, debían examinar as ordenanzas, os regulamentos e decretos do respectivo vicerrei ou gobernador. En caso de que estes se extralimitasen nas súas facultades e atribucións, podían presentarlles dita situación, e, en caso de non ser oída, dar conta ao soberano.
Igualmente, debían preocuparse polo bo tratamento dos indíxenas, podían prohibir a circulación ou comisar determinados libros. Ademais, preocupábanse de informar ao rei sobre a conduta dos sacerdotes dentro do seu territorio xurisdicional, podían deter as bulas que considerasen atentatorias ao Padroádego rexio.
As reais audiencias tiveron unha clasificación, de acordo coa súa xerarquía:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
