From Wikipedia, the free encyclopedia
Os rálidos (Rallidae) son unha gran familia de aves de mediano a pequeno tamaño que viven no chan de distribución cosmopolita. A familia comprende, entre outros as galiñolas, galiñas/pitas de auga/río, poliñas, camóns, rascóns ou guións de paspallás, con varias especies que viven en Galicia pertencentes aos xéneros Fulica, Gallinula, Porzana, Porphyrio, Rallus e Crex. Moitas especies están asociadas con zonas húmidas, aínda que a familia ten especies que poden encontrarse en todos os hábitats terrestres excepto os desertos secos, rexións polares e áreas alpinas por riba da liña das neves. O hábitat máis común dos rálidos son as marismas e os bosques densos. Gústalles especialmente a vexetación densa. Os rálidos poden encontrarse en todos os continentes agás na Antártida. Hai numerosas especies propias de illas.[1]
| Rallidae Rango fósil: Eoceno temperán- Actual | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Gallinula tenebrosa | |||||||||
| Clasificación científica | |||||||||
| |||||||||
| Xéneros | |||||||||
|
Uns 40 xéneros vivos, e ver texto. | |||||||||
Os rálidos son unha familia bastante homoxénea de aves que viven no chan de pequeno a medio tamaño, que miden de 12 cm a 63 cm de lonxitude e pesan de 20 g a 3.000 g. Algunhas especies teñen pescozos longos e en moitos casos están comprimidas lateralmente.
O bico destas aves é moi variable dentro da familia. Nalgunhas especies é máis longo que a cabeza (como no Rallus crepitans americano), noutros pode ser curto e ancho (como nas galiñolas do xénero Fulica), ou masivo (como nos Porphyrio).[2] Algunhas galiñolas teñen un escudo frontal, que é unha extensión carnosa en dirección posterior do bico superior; o máis complexo é o da Fulica cornuta.[3]
Os rálidos mostran pouco dimorfismo sexual tanto en plumaxe coma en tamaño.
As ás de todos os rálidos son curtas e arredondadas. O voo dos rálidos con capacidade de voar non é moi potente, pero pode sustentalas durante longos períodos de tempo, e moitas especies migran anualmente. Porén, esta debilidade do seu voo significa que son doadamente levadas polo vento fóra da súa ruta e é común atopar aves errantes, unha cracterística que fixo que colonizasen moitas illas oceánicas afastadas. Ademais, estas aves adoitan preferir correr antes que voar, especialmente en hábitats densos. Algunhas son tamén aves non voadoras durante certos períodos da súa muda.[4]
O imposibilidade de voar de moitos rálidos é un dos mellores exemplos de evolución paralela no reino animal. Das ~150 especies de rálidos historicamente coñecidas, en 31 especies existentes ou extinguidas recentemente evolucionou a perda da capacidade de voar a partir de antepasados voadores.[5] Este proceso creou as poboacións de rálidos endémicas de illas do Pacífico que non poden voar.
Moitos rálidos que viven en illas non poden voar porque nos hábitats das pequenas illas sen mamíferos depredadores non hai necesidade de voar para escapar ou moverse a longas distancias. O voo crea intensas demandas, como, por exemplo, que a quilla e os músculos do voo constitúen un cuarto do peso total da ave nas especies de rálidos voadores. A redución dos músculos de voo, coa correspondente diminución das demandas metabólicas, reduce os gastos de enerxía dos rálidos non voadores.[6] Por iso, a incapacidade de voar fai máis doada a supervivencia e a colonización de illas nas que os recursos son limitados.[7] Isto permite tamén a evolución de rálidos non voadores de diversos tamaños na mesma illa, xa que as especies diversifican os seus nichos.[8]
Ademais do aforro de enerxía, certas características morfolóxicas afectan tamén á evolución dos rálidos. Teñen ás relativamente acurtadas, o cal, en combinación cos seus hábitos terrestres e comportamento pouco voador, acelera a evolución da perda da capacidade de voar, que pode ser moi rápida;[9] por exemplo, a Porzana palmeri tardou só uns 125.000 anos en perder a capacidade de voar e reducir as súas ás, hoxe curtas e grosas, que só usa para equilibrarse cando corre rápido.[10] Argumentouse que a evolución da perda do voo nos rálidos sería posible medila en xeracións máis que en milenios.[7]
Outro factor que contribúe á aparición de especies non voadoras é un clima que non faga necesaria unha migración estacional a longa distancia; isto evidénciase pola tendencia a que evolucione a perda do voo con moita maior frecuencia nas illas tropicais que nas illas temperadas ou polares.[11]
É paradoxal que se os rálidos son remisos a voar, a evolución da perda do voo necesitase primeiro que se producise unha gran dispersión ata chegaren a illas afastadas.[12] Non obstante, tres especies de rálidos de pouco peso, que son: Gallirallus philippensis, Porphyrio porphyrio e Porzana tabuensis, teñen unha persistente alta capacidade de dispersión a longas distancias entre illas do Pacífico,[12] aínda que só as dúas últimas deron lugar a especies endémicas non voadoras en illas do Pacífico.[13] Examinando a filoxenia de G. philippensis parece claro que, aínda que a especie é polifilética, non é o devanceiro da maioría dos seus supostos descendentes non voadores, o que indica que a condición non voadora evolucionou nos rálidos antes de que a especiación fose completa.[13]
Unha consecuencia do menor gasto de enerxía dos rálidos non voadores de illas foi tamén asociada coa evolución da súa "tolerancia" e "aproximabilidade" (non atacan se se aproxima outro animal).[11] Isto observouse tamén noutras aves, por exemplo, os Cyanistes caeruleus de Córsega (que non son rálidos) mostran un baixo nivel de agresión e un comportamento reducido de defensa territorial en comparación cos seus conxéneres da zona continental europea,[14] pero esta tolerancia pode estar limitada aos seus parentes próximos.[15] O fenómeno altruísta da seleción de parentesco resultante reasigna os recursos para producir menos crías que son máis competitivas e beneficiaría á poboación no seu conxunto, en vez de seguir a estratexia de producir moitas crías que terían menos fitness.[11] Desafortunadamente, coa ocupación humana da maioría das illas nos pasados 5.000 a 35.000 anos, a selección indubidablemente fixo reverter a tolerancia aumentando a cautela ante os humanos e depredadores, facendo que as especies mal equipadas para ese cambio fosen susceptibles á extinción.[11]
En xeral os rálidos son xeralistas omnívoros. Moitas especies comen invertebrados, e tamén froitas e brotes. Unhas poucas especies son principalmente herbívoras.[1] As chamadas que emiten os rálidos varían en adoitan ser bastante altas. Algunhas son como asubíos ou chíos, mentres que outras non parecen de aves.[16] As chamadas altas son últiles en zonas de vexetación alta ou pola noite cando é difícil ver aos outros membros da especie. Algunhas chamadas son territoriais.[2]
Os membros máis típicos da familia ocupan zonas de densa vexetación en ambientes húmidos preto de lagos, pantanos ou ríos. As xunqueiras son zonas especialmente favorables. As especies que migran fano de noite.
A maioría aniñan en vexetación densa. En xeral son tímidos, silenciosos e difíciles de observar. A maioría das especies camiñan ou corren vigorosamente coas súas fortes patas e teñen longas dedas que están ben adaptadas a pisar sobre superficies moles e irregulares. Adoitan ter ás curtas e arredondadas e aínda que xeralmente teñen un voo débil, poden cubrir grandes distancias. As especies de illas son a miúdo non voadoras e moitas delas están agora extinguidas debido á introdución de predadores terrestres, como gatos, ratas e porcos.
Moitas especies que viven en xunqueiras son silenciosas (deixando á parte as chamadas altas que fan ás veces), crepusculares e teñen corpos aplanados lateralmente. A especie máis pequena é Coturnicops exquisitus, de 13 cm de lonxitude e 25 gramos. A maior é o takahē de Nova Zelandia, de 65 cm e 2,7 kg.
O comportamento reprodutor de moitas especies de rálidos coñécese pouco. A maioría crese que son monógamas, aínda que tamén hai casos de polixinia e poliandria.[17] Na maior parte dos casos poñen de cinco a dez ovos. Tamén se sabe de postas de só un ovo ou de quince.[17] Os ovos non sempre eclosionan ao mesmo tmpo. Os poliños son móbiles despois duns poucos días. Xeralmente dependen dos seus pais ata que empluman, o que ocorre arredor do mes de idade.[3]
Algúns dos rálidos grandes e máis abundantes son cazados e os seus ovos recollidos como alimento.[18] O Gallirallus wakensis foi cazado ata a extinción pola esfameada gornición militar xaponesa da illa de Wake cando se bloquearon as subministracións á illa durante a Segunda guerra mundial.[19] Polo menos dúas especies, a Gallinula chloropus e a Porphyrio martinicus, foron nalgún tempo consideradas pragas.[18]
Debido á súa tendencia a facérense non voadoras, moitas especies de illas foron incapaces de soportar a introdución de especies foráneas. A extinción máis drástica causada polos humanos ocorreu no océano Pacífico cando se produciu a colonización de Melanesia, Polinesia e Micronesia, durante a cal se estima que se extinguiron entre 750 e 1.800 especies de aves, a metade das cales eran rálidos.[20] Algunhas especies que chegaron preto da extinción, como o Gallirallus sylvestris da illa Lord Howe, Australia, e o takahē de Nova Zelandia, experimentaron unha modesta recuperación debido aos esforzos das organizacións conservacionistas. O rálido de Guam Gallirallus owstoni chegou perigosamente preto da extinción ao introducirse a serpe Boiga irregularis na illa, pero algúns dos últimos individuos que quedaban foron mantidos en catividade e reproducíronse ben, aínda que os intentos de reintroducilos na natureza tiveron resultados variados.
A familia Rallidae foi creada (co nome Rallia) polo erudito francés Constantine Samuel Rafinesque en 1815.[21][22] A familia foi tradicionalmente agrupada con dous familias de aves grandes, as grúas e as avetardas, e varias familias menores de aves anfibias de mediano tamaño normalmente "primitivas", formando entre todas a orde Gruiformes. A taxonomía de Sibley-Ahlquist alternativa, eleva a familia á categoría de orde, co nome Ralliformes. Dada o insegura que é a monofilia dos gruiformes, isto pode ser correcto ou non. Por outra parte, ese grupo incluiría probablemente tamén aos Heliornithidae, un grupo exclusivamente tropical que presenta certa evolución converxente cos Podicipediformes, e xeralmente xúntase cos rálidos no taxon Ralli.
.jpg)
.jpg)
Adicionalmente, hai moitos rálidos prehistóricos pertencentes a xéneros actuais, coñecidos só por restos fósiles ou subfósiles, como o rálido de Ibiza Rallus eivissensis. Estes non figuran nesta lista.
Cladograma da filoxenia dos rálidos baseada no traballo de John Boyd.[23]
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
O rálido non descrito de Fernando de Noronha, de xénero e especie indeterminado, probablemente sobreviviu ata tempos históricos.
As especies fósiles de rálidos extinguidas hai moito tempo en época prehistórica están abundantemente documentadas en formacións xeolóxicas ben estudadas de Europa[25] e Norteamérica, e en estratos estudados menos exhaustivamente noutras partes do mundo:
Estes taxons non é seguro que sexan rálidos:
O presunto escolopácido Limosa gypsorum (Eoceno tardío de Montmartre, France) é ás veces considerado un rálido e situado no xénero Montirallus.[35]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
