A privación sensorial imposibilita que unha persoa use un ou máis dos seus sentidos. Os dispositivos de privación sensorial poden ser sinxelos, como vendas ou capuchas que non permiten ver. Os dispositivos de privación sensorial máis complicados poden cortar o olfacto, o tacto, o gusto, a termocepción (capacidade de sentir a calor) e a gravidade dunha persoa.
A privación sensorial pódese usar de forma boa ou mala. Se unha persoa decide pasar voluntariamente por unha privación sensorial durante un curto período de tempo, pode sentirse relaxada e pode ser máis fácil para ela meditar. Non obstante, se unha persoa se ve obrigada, ou a privación dura moito tempo, pode causar alucinacións,[1] ansiedade grave, pensamentos estraños e depresión.
Algúns países da OTAN usaron técnicas de privación sensorial en prisioneiros, xa que non se consideran tortura segundo as leis internacionais.[2]
A terapia de estimulación ambiental restrinxida (REST, polas siglas en inglés de Restricted environmental stimulation therapy, coincidente coa palabra inglesa rest = descanso) usa a privación sensorial para axudar a unha persoa a relaxarse e tratar problemas como a dor. As sesións de privación sensorial son curtas e a persoa pode optar por deter a sesión en calquera momento. Hai dous tipos básicos de REST.
Chamber REST
En Chamber REST (cámara REST), unha persoa déitase nunha cama nun cuarto completamente escuro e insonorizado durante un máximo de 24 horas. Ten comida, bebida e acceso a un aseo; pode optar por saír da sala en calquera momento, porén menos do 10 % das persoas que pasan por Chamber REST abandonan a sala antes das 24 h. [3]
Flotación REST
A flotación REST (REST en flotación) usa un tanque ou piscina chea de auga morna e sales de Epsom. O sal fai que a auga sexa tan densa que unha persoa flota coma se non pesase nada. A xente adoita permanecer nun tanque de flotación (tamén chamado de illamento (isolation tank) durante aproximadamente unha hora. Menos do 5% das persoas abandonan o tanque de flotación antes de que transcorra a hora.[3]
Investigadores dos Estados Unidos e Suecia descubriron que a flotación REST diminúe a dor e o estrés.[4] Tamén fai que algunhas persoas se sintan máis creativas, axúdalles a resolver problemas e reduce a súa presión arterial.
Outros usos
Os investigadores estudaron resto como un tratamento para o alcoholismo, cigarro fumar, e do uso doutras drogas.
Estudos que duraron entre un e cinco anos demostraron que o 25% dos fumadores que usaban REST podían deixar de fumar. Se os fumadores tamén utilizaron outras formas de deixar de fumar xunto con REST (como cambiar os seus comportamentos), o 50 % puido deixar de fumar. Cando os fumadores utilizaron REST e acudiron a grupos de apoio semanais, o 80% puido deixar de fumar. (Para comparar, só o 5% dos fumadores que usan só un parche de nicotina poden deixar de fumar).[5]
Os alcohólicos que recibiron dúas horas de REST, xunto con mensaxes educativas contra o alcol, beberon un 56% menos de alcol -menos da metade do que bebían antes- en dúas semanas. Entre tres e seis meses despois do primeiro tratamento, estes alcohólicos aínda bebían un 56% menos de alcol que antes de REST.
A Universidade de Arizona estudou o uso da cámara REST para tratar o abuso de substancias. Trataron a un grupo de persoas con REST e tratamento habitual de abuso de substancias. O 43% destas persoas deixaron de consumir drogas e seguían sen drogas despois de catro anos. Trataron a outro grupo cun tratamento habitual de abuso de substancias, pero sen DESCANSO. Ningunha destas persoas seguía sen drogas despois de oito meses.[6]
As forzas de seguridade de Irlanda do Norte utilizaron a privación sensorial dos prisioneiros a principios dos anos 70. Utilizaron "as cinco técnicas" de privación sensorial aos presos dos que sospeitaban de pertencer a organizacións paramilitares:[7]
- De pé na parede (obrigando aos presos a permanecer durante horas en posicións de tensión, posicións que causan dor ou estresan unha parte do corpo, como os dedos)
- Capucha (poñer unha bolsa escura sobre a cabeza do prisioneiro para que non vexa, e deixándoa alí todo o tempo, excepto durante os interrogatorios)
- Ruído (manter aos prisioneiros en cuartos onde había un ruído constante de asubíos fortes, ou música distorsionada, excepto durante os interrogatorios)
- Non deixar durmir os presos
- Non darlle comida nin bebida aos presos
En 1972, o Reino Unido deixou formalmente de utilizar estas técnicas para interrogar aos presos.
En 1976, o goberno irlandés demandou ao Reino Unido ante a Comisión Europea de Dereitos Humanos (Ireland v. Reino Unido, 1976 YB Eur. Conv. en Hum. Rts. 512, 748, 788-94). Irlanda argumentou que as "cinco técnicas" eran tortura. A Comisión estivo de acordo e dixo que se as cinco técnicas se usan conxuntamente, convértense en "tortura por acumulación".[8][9] Non obstante, esta decisión foi revogada en apelación.
En 1978, o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos (TEDH) analizou a definición de tortura da ONU. Decidiron que as cinco técnicas "non [causaron] sufrimento da particular intensidade e crueldade que implica a palabra tortura". Non obstante, tamén dixeron que as cinco técnicas eran "unha práctica de trato inhumano e degradante", que non está permitida polo artigo 3 do Convenio Europeo de Dereitos Humanos. [10]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
