Observatorio Europeo Austral

O Observatorio Europeo Austral (en inglés European Southern Observatory: ESO ou formalmente the European Organisation for Astronomical Research in the Southern Hemisphere)^[1] é un organismo europeo dedicado á astrofísica que foi creado no ano 1962.

Observatorio Europeo Austral
Tipo	organización internacional, instituto de investigación e observatorio astronómico
Participou en	Telescopio de Horizonte de Eventos
Entidades
Membro de Verein zur Förderung eines Deutschen Forschungsnetzes (en) European Open Science Cloud Association (en) arXiv Eiroforum (en)
Personalidades
Cargo dirixente	ESO’s Director General (en)
Director/a	Xavier Barcons (1 de setembro de 2017-) Tim de Zeeuw (setembro de 2007-agosto de 2017) Catherine Cesarsky (1999-2007) Riccardo Giacconi (1993-1999) Harry van der Laan (1988-1992) Lodewijk Woltjer (1975-1987) Adriaan Blaauw (1970-1974) Otto Heckmann (1962-1969)
Número de empregados	730 (2017)
Data
Fundación	1962
Localización
48°15′35″N 11°40′16″L
Sede	Garching bei München (pt)
Composto por
Composto por  European Southern Observatory, La Silla-DSS (en)
Contacto
Páxina WEB	eso.org
Redes
[ Wikidata ]

Historia e características

Imaxe da Vía Láctea subministrada por ESO

Citado na súa web como a 'principal organización intergobernamental de astronomía en Europa e o observatorio astronómico máis produtivo do mundo', na actualidade está integrado por 16 estados europeo: Alemaña, Austria, Bélxica, Dinamarca, España, Finlandia, Francia, Países Baixos, Italia, Polonia, Portugal, Reino Unido, República Checa, Suecia e Suíza. Brasil esta en proceso de ratificación como membro sendo o primeiro pais non europeo á marxe de Chile que non sendo estado membro é unha das sedes^[2][3]. As súas oficinas centrais están en Garching, preto de Múnic, ademais dunha oficina en Santiago de Chile.

ESO opera en Chile dende novembro de 1963 por convenio co goberno chileno (arredor dun 10% do tempo de observación é para astrónomos dese país). No deserto de Atacama ten tres observatorios astronómicos:

• Observatorio de La Silla, (dende 1969) a 600 km ó norte de Santiago e 2400 msnm.
• Observatorio de Paranal, en cerro Paranal a 2600 msnm, onde está o sistema VLT.
• Radiotelescopio APEXEl no Llano de Chanjnantor a 5000 msnm, e a rede de antenas submilimétricas de 12 m Atacama Large Millimeter Array (ALMA, en construción).

Divulgación

O ESO ten un sistema de difusión de información por diversos medios, como Mastodon (@[e-mail]), difundindo con licenza CCBYSA 4.0.^[4]

Fitos

No 2019, obtense a primeira fotografía dun burato negro, con participación de ESO.^[5]

Os observatorios de La Silla e Cerro Paranal tiveron importancia no descubrimento de novos planetas extrasolares, tema galardoado co Premio Nobel de Física 2019.^[6]